Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Κι όμως υπάρχει





  Όσο μεγάλωνα , ένιωθα να μου κλέβουν τα όνειρα... Ένιωθα να σπάει αυτός ο 'μαγικός κόσμος' , ο τόσο καλοδουλεμένος, σαν κρυστάλλακι-κρυσταλλάκι από το πολύτιμο παραμύθι μου.
Όσο μεγάλωνα μάθαινα, πως η ιδέα των Χριστουγέννων και του Άγιου Βασίλη είναι κάτι ουτοπικό.
Πως είναι μια απλά μια ιδέα . Μια ιδέα που προσπαθούμε κάθε χρόνο να την στολίσουμε στα σπίτια μας , στους δρόμους μας , στους κήπους μας στις βεράντες μας, ίσως για να την πιστέψουμε λιγάκι παραπάνω. Ίσως γιατί τελικά κάποια παραμύθια είναι τόσο όμορφα...

  Τώρα πια, που μεγάλωσα αρκετά, έχοντας φτάσει στα 41 μου χρόνια, ξέρω καλά πως κάποια παραμύθια , περιέχουν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Κι αυτές οι αλήθειες είναι που εύχομαι ολόψυχα να κρατηθούν από όλους μας. Οι κλισέ φράσεις ότι 'θυμόμαστε τα πάντα τις ημέρες των γιορτών' είναι αληθινές.

  Υπάρχει όμως και μια αλήθεια γι αυτόν που όλοι αγαπάμε και που πιστέψαμε κάποτε πως μας έφερνε τα δώρα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Η αλήθεια του Αγίου Βασίλη , έτσι όπως την βιώνω εγώ. Υπάρχει παντού, ακριβώς επειδή ζει μέσα στον καθέναν από εμάς!
  Υπάρχει ακριβώς γιατί ο καθένας από εμάς είναι ένας Άγιος Βασίλης. Γιατί η αγάπη που δίνουμε στους ανθρώπους γύρω μας, δεν έχει χρόνους κι εποχές. Γιατί το δώρο που θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας, ότι κι αν είναι αυτό, το κάνουμε με πολύ αγάπη κι είναι διπλό και τριπλό. Ακριβώς επειδή δεν είναι κάτι υλικό μόνο.

  Γιατί το χαμόγελο των παιδιών μας , όλων των παιδιών του κόσμου , είναι το πιο πολύτιμο.. Είναι αυτό που κάνει τα φωτάκια στο δέντρο πιο λαμπερά. Είναι αυτό που κάνει κάθε καρδιά να νιώθει την μεγαλύτερη ζεστασιά.

  Η ευτυχία είναι ένας 'Αγιος Βασίλης , το γέλιο  και η χαρά επίσης.. Και τελικά για όλους μας υπάρχει ένας Άγιος Βασίλης , ακόμη κι αν δεν τον περιμένουμε κι αν έχουμε παραιτηθεί της ιδέας...

  Δώστε από αυτό που μπορείτε ,κι από αυτό που δεν μπορείτε, ξέρετε εσείς...
Έτσι , γιατί ο Άγιος Βασίλης υπάρχει!

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Ξύπνημα

  Κι όταν θελήσεις να ταξιδέψεις την ψυχή σου, μην περιμένεις μέχρι το τέλος. Ταξίδι είπαμε. Διαδρομή. Φτάσε στα όρια της. Ξεπέρασέ τα αν θέλεις. Αλλιώς βγάλε το σηματάκι με το στοπ από το τσεπάκι του μυαλού σου και μόστραρισέ το στους οφθαλμούς σου.
Ίσως είναι κι αυτό μια δικλείδα ασφαλέιας.
  Δεν ξέρω να σου συστήσω διαδρομές. Γιατί ο καθένας πληρώνει αυτά που επιλέγει, αυτά που θέλει να έχει. Προσωπική λοιπόν και η διαδρομή. Τα όρια ελαστικά τόσο ώστε να αλλάζουν με μεγάλη ευκολία πάνω σε ράγες , θάλασσα ή και ουρανό. Αδιάβατοι δρόμοι για κάποιους...
  Στις φλέβες του κορμιού σου θα νιώσεις τον παλμό της ύπαρξής σου, ακροβατώντας στου νου σου τα πεδία, γεμάτος όνειρα και χίμαιρες που και που. Δεν είναι αλήθεια όμορφο να μην γνωρίζεις πάντα τον προορισμό; Φοβάσαι. Μη δειλιάζεις. Κανείς δεν έπαθε τίποτα με μερικές λαβωματιές στην καρδιά. Κανείς δεν βγήκε απόλυτα χαμένος ακόμη και από την προδοσία.
  Μόνο που Εσύ... Εσύ δεν ξέρεις που πας. Δεν ξέρεις που πατάς. Δεν μπορείς να νιώσεις τα πέλματά σου, τα πόδια σου... Δεν μπορείς να σταθείς.
Λησμονήμενος σε κατακόμβες του μυαλού σου, αφήνεις την ύπαρξή σου να μουχλιάζει σε ένα δήθεν Είναι. Που το ξέχασες γλυκέ μου; Που πήγε η μάγκικη δυναμή σου που την ποστάρεις στις βιτρίνες της δικής σου ρούγας; Που τελειώνει η ύπνωση του εγκεφάλου σου;
  Τι να κάνω για να σε ξυπνήσω; Ποια ιαχή να σου φωνάξω για να σε ξυπνήσω; Ποιο τραγούδι να σου πω με την απαίσια φωνή μου για να σε αφυπνίσω; Ποια αίσθησή σου να μαγέψω; Κι αν τίποτα δεν λειτουργήσει;
  Εγώ θα έχω προσπαθήσει όμως. Εσύ;

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Και λίγα λέω...

  Δεν μου είπες ρε κορίτσι μου, τι όνομα έχει η ξεφτίλα; Πόσα γράμματα έχει επίσης ; Μήπως και βρούμε το όνομα γιατί μια υποψία μεταξύ 4 και 6 έχω. Πόσο στοιχίζει το πλασάρισμα της ψυχής σου;
Πόσο κοστολογείς το κορμί αυτό που το περιφέρεις μεταξύ της δήθεν αξιοπρέπειάς σου και του κουταλιού της μερέντας; Πόσο στοιχίζει η ψυχή των παιδιών σου για να τα κάνεις έρμαια , παίζοντας την καλή μαμά που ξεφτιλίζεται στο πρώτο κρεββάτι και στο δεύτερο και στο τρίτο;
  Άκου λοιπόν καλή μου. Όταν κάτι μας έχει τελειώσει , το αφήνουμε και πάμε παρακάτω.
Το να ξεφτιλίζεις την ύπαρξή σου , είναι αναφαίρετο δικαιωμά σου, το να ξεφτιλίζεις τα παιδιά σου και τον άνθρωπο που υπάρχει και στέκετε δίπλα σου είναι βωμολοχία ψυχής.
Κι επειδή με βρίσκω αρκετά ήπια στους χαρακτηρισμούς μου, θα σου πω μόνο να προσέχεις.
Να μαζεψεις την μίζερη υπαρξή σου που τόσο την αναλώνεις σε φωτογραφίες δείχνοντας τα σημεία του κορμιού σου... Να μαζεψεις το μυαλό σου που τόσο πετάει από ευτυχία με ευκαιριακούς έρωτες.
 Να ξέρεις πως ότι δίνεις παίρνεις. Να ξέρεις πως τη  μέρα που θα χάσεις δεν θα το αντέξεις.
Να ξέρεις πως θα πρέπει να μάθεις να μαζεύεις τα συντρίμια σου, γιατί αυτό είσαι ακριβώς.
Πριν να είναι αργά....

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Ας ήξερες...

  Ένας κόκκινος Χριστός, χαραγμένος ως τις φλέβες να ξεψυχάει για ένα ωσαννά.
Μια μητέρα που το κλάμα της δεν θα βρει ποτέ ανακούφιση, που ο πόνος της θα είναι απέραντος.
Μια γαλάζια θάλασσα πικρή από δόλο και φαρμάκι ,για τη ζωή αυτού που θα ήθελε να καμαρώσει.
  Μια σταγόνα αίμα από το μυαλό εκείνου που θα ήθελες να είσαι. Κι εσύ αρκείσε να κουβαλάς σταυρούς και να θρέφεις ύαινες. Μικρός κι απέριττος στην απεραντοσύνη του χαμένου είναι σου.
Φοβισμένος γίγαντας στις παρυφές του φόβου σου και του δικού σου πελάγους. Ένα πέλαγος που δεν θα το κολυμπήσεις , δεν θα το αλλάξεις,δεν θα το εξερευνήσεις.
  Να ήξερες πόσο εύχομαι να έχω άδικο... Ας ήξερες μόνο πόσο....

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Παραμύθι

  Θα ήθελα να σου πω ένα παραμύθι. Δεν έχω μπογιές να σου ζωγραφίσω νεράιδες και δράκους.
Δεν έχω να σου δείξω όμορφα κάστρα και ιππότες. Ούτε πριγκίπησες και βασιλιάδες. 
Ένα παραμύθι που δεν έζησαν αυτοί καλά αλλά ούτε κι εμείς καλύτερα. Ένα παραμύθι γεμάτο  αλήθειες . Κάτι ζωντανό ,υπαρκτό,οικείο. Ένα παραμύθι ίσως γνωστό , που αράζει στις ακτές του ανθρώπινου μυαλού και που οι σκέψεις γίνονται κάβοι και ταξιδιάρικα πουλιά συνάμα. 
  Δεν θα έχει  ιδανικές κατάστασεις. Έλα, δεν θέλω να σε βλέπω λυπημένο... Σου υπόσχομαι πως θα έχει έρωτα και άρωμα κορμιού.  Δάκρυ αλμυρό σαν το αλάτι και χαμόγελα μιας μαύρης σοκολάτας. 
Σου υπόσχομαι πως το γέλιο του θα είναι ανοιχτοκάρδο. Ηχηρό,επιβλητικό!
  Θα δεις χέρια που κρατιούνται και αφήνονται,καθώς ξεμακραίνουν από το ιδανικό τους,καθώς φθείρεται με αξιοπρέπεια η ζωή και οι στιγμές τους. Θα έχει πόθους,από αυτούς τους απλούς τους καθημερινούς, και άλλους πάλι πιο μεγάλους. Θα έχει σημεία στίξης και πλήξης. 
Θα σου δείξει τη σκόνη και τη γυαλάδα που μπορεί να έχει η ζωή. Ένα μόνο μπορώ να σου υποσχεθώ, πως δεν θα είναι βαρετό! Πως θα είναι το δικό μας παραμύθι! Εγώ που θα δίνομαι στις στιγμές μου για σένα,κι εσύ που θα το διαβάζεις δινόντας τις δικές σου σε μένα... Σαν παραμύθι δηλαδή.. Ακριβώς σαν παραμύθι... Μια φορά κι έναν καιρό...

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Εμείς

  Η κόλαση χαρά μου είναι εφάμιλλη του παραδείσου. Ακριβώς γιατί ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία, πλευρά, ψυχισμό. Πως να κατατάξεις κάτι που είναι άπιαστο στον ανθρώπινο εγκέφαλο; Αχ αυτά τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Αυτή η φαιά σου ουσία.
  Πλέκει εμμονές γιατί δεν ξέρει από λαβύρινθους. Πλέκει εντάσεις γιατί δεν ξέρει από διαχείριση.
Τι περιμένεις να βρεις σε στάσιμα νερά και θολές σκέψεις. Ποιά μοίρα αργεί για να σου δώσει δικλείδες ασφαλείας; Και εσύ; Εσύ τι θα κάνεις όταν θα έρθουν; Ποιό χαμογελό σου θα τις κεράσεις; Ποια πίκρα σου θα αφήσεις να φύγει;  Ποιόν παράδεισο και ποια κόλαση θα κουρσέψεις για να βγεις;
Ποια σκέψη θα χαράξει τη ρότα σου; Ποια αίσθηση θα γίνει μοναδική;
  Κι εσύ, μακρινός θεατής μιας ζωής μεταξύ ονείρου και εθισμού. Κι εγώ, θύτης και θύμα ενός οράματος τραγικά γελοίου που μια σταγόνα αίμα το κρατά λίγο πριν από την πράξη.
Κι εμείς, εκεί θα είμαστε. Εκεί κι εμείς!

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Λίγη αισιοδοξία

 Η αισιοδοξία δεν είναι τόπος, ούτε συνθήκη. Είναι εμπειρία και κατάκτηση ψυχής. Είναι οι υπογραφές που 'πέφτουν' ανάμεσα σε σένα και στον εαυτό σου. Είναι αυτό που διεκδικείς εκεί που δεν υπάρχει. 
 Θυμάσαι τη βουτιά στο γκρεμό; Έπεφτες έπεφτες... στο παραένα άνοιξε το παραπέντε μάλλον!
Στο χαλάζι διακρίνεις το ουράνιο τόξο, έστω κι αν δεν το βλέπεις ακόμη. Ξέρεις πως είναι εκεί!
Όλα γινόνται καλύτερα με ένα χαμόγελο! Όλα αντιμετωπίζονται ευκολότερα όταν διώχνεις την  μιζέρια από πάνω σου, όταν το πανωφόρι σου από μουντό και μονόχρωμο γεμίζει τριαντάφυλλα.
Όταν εσύ επιλέγεις να έρθει στη ζωή σου αυτό που ούτε να διακρίνεις ακόμη ούτε να αγγίξεις μπορείς!
 Δεν είναι δύσκολο ξέρεις, είναι η πίστη στον εαυτό σου και η δική σου θέληση. Αρκεί να είναι δυνατή να είναι έντονη. Αρκεί να υπάρχει και να καλλιεργείται στα τρίσβαθα της ψυχής σου!
 Η νίκη στη ζωή, δεν είναι η νίκη στο θάνατο. Είναι η νίκη στον εαυτό σου!!!
Φόρα λοιπόν το ρούχο σου σήμερα και χαμογέλα, όχι γιατί δεν θα έρθουν τα άσχημα,γιατί καλύτερο τρόπο να τα καλωσορίζεις και να τα ξεπερνάς!!!
 

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Λίγο πριν...

 Μια μικρή απόκλιση στα πεπραγμένα μιας μελλοντικής αγάπης. Μια αντίφαση αρεστή και συνάμα περίεργη. Μύθος και μίτος. Όνειρο και ηλιοβασίλεμα. Μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας που θέλεις να έχεις. Σχεδόν ανέφικτη. Σχεδόν ονειρική. Σχεδόν αυτή που μπορείς να αγγίξεις αν πραγματικά το θέλεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου.
  Κι εσύ στρατιώτης μαχόμενος. Μελλοντικός ήρωας μιας περιούσιας αυταπάτης γεμάτης σάρκα και ψυχισμό μαζί. Ασπίδες και ακόντια κάνουν έναν εκκωφαντικό θόρυβο στο όνομα της αγάπης. Σπαθιά και ρόπαλα χτυπούν με αγένεια ότι πλησιάζει τα "κεκτημένα". Ποιός φόβος τρέφετε πιο πολύ; Ποιός νικητής πανηγυρίζει; Ποιά σκέψη μάτωσε από μια νυχιά; Ποια χαρά στήνει χορό γύρω από τις αισθήσεις σου; 
  Κι όμως, μέσα στην αιθάλη και στην καπνιά ενός παραμυθιού, παίρνει μορφή η αναμενόμενη και τόσο ποθητή πραγματικότητα. Αυτή που πάντα ήθελες , που αποζητούσες. Αυτή που είναι βιώσιμη και αναλώσιμη. Ημερομηνία λήξης... Ανάλωση κατά προτίμηση: Λίγο πριν το τελευταίο σούρουπο της ζωής μου.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Πφφφφ!

  Αυτά τα κενά που δεν γεμίζουν ποτέ. πφφφφφ, κουράζουν, αηδιάζουν. Σκεπτόμενα κενά. Να μην έχεις αυτό που θέλεις πραγματικά. Να θέλεις και να υπάρχουν εμπόδια. Να κάνεις μπρος να κάνεις πίσω. Να βλέπεις το μέλλον αλλά εσύ να έχεις την επιμονή να το αλλάξεις.

  Τι κόλλημα κι αυτό! Τι φαντασίωση πλανερή! Τι πείσμα επίσης να επιμένεις στα δύσκολα!
Κάθε πότε βγαίνει σε καλό αυτό; Πόση υπομονή μπορείς να κάνεις όταν τα κατά είναι λιγότερα από τα υπέρ; Γιατί οδηγείσε σε κάτι που είναι δύσκολο και "καταστροφικό" , ενώ έχεις το αντίθετο του στην πόρτα σου;

  Τι βίτσιο! Τι μανία!!! Έλεος πια Καρδιά μου!!! Με κούρασες!!! Τουλάχιστον μην με προδώσεις τώρα! Κάνε την ανατροπή , βάψτα όλα κόκκινα!!!

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Έλα...

Είπα πως είχα μια ψυχή για να σου δώσω... Μα εσύ την γέμισες με πράγματα φθηνά. 
Κι οι εξαρτήσεις σου περίμεναν ωστόσο, όνειρα που κάνες να βγούνε ζωντανά.

Είπες πως είχες λόγια μέσα στην καρδιά σου... Λόγια που ήθελες με σάρκα και οστά.
Κι εγώ περίμενα μια κινησή σου μόνο, για να σου δώσω τη δική μου την καρδιά.

Πράξεις και λέξεις σε ενα πάπυρο γραμμένες... αναρωτιέμαι θέλω απάντηση να βρω.
Ελπίδες όμορφα δικαιωμένες,είναι αυτό που κατά βάθος σου ζητώ.

Εσύ γεμίζεις τον αέρα εξαρτήσεις, για μένα  είσαι η μόνη εξάρτηση εσύ
Εσύ που πίνεις τόσα χρόνια αναμνήσεις, εγώ που πίνω της πνοής σου το φιλί.

Και σε ζητώ στις πιο αβέβαιες ευχές μου, και σε ποθώ σαν μια ανάσα θεική.
Έλα μωρό μου τη ζωή μου να γεμίσεις ,έλα να δώσουμε στο όνειρο πνοή.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Βρωμιά και μεγαλείο

  Ποτέ μου δεν κατάλαβα το 'μεγαλείο' της ψυχικής δυσοσμίας. Ποτέ μου δεν κατανόησα αυτούς που κάνουν τόσα εύκολα την επωνομαζόμενη 'πουστιά' .Λαικότατη και εκφραστικότατη η λεξούλα. Πλήρως κατανοητή και αισχρή. Με μια αληθινή απρέπεια στη γεύση και στη σκέψη.

 Θέλω πολύ να κατανοήσω αυτούς που την εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους. Πρόσεχε! Να τους κατανοήσω είπα όχι να τους δικαιολογήσω! Η κατανόηση δεν φέρνει πάντα την συγχώρεση, φέρνει όμως τη λύτρωση. Αυτή την ψυχική λύτρωση και μια περίεργη γαλήνη. Ένα χαμόγελο..

 Η 'βρωμιά' λοιπόν αγαπητή/ε θα βλάψει τον άλλον παροδικά , εσένα που την πράττεις μόνιμα. 
Τώρα θα μου πεις είναι επιλογή σου. Τώρα θα σου πω, πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα να πεις , να κάνεις, να πράξεις. Σταμάτα να στιγματίζεις την δική σου ψυχική ηρεμία προβάλλοντας κάτι που σε μειώνει. Δεν σε τιμά γλυκιά μου η 'κακοποιήση' μιας ψυχής. Δεν σου δίνει πόντους. 

 Αγάπησε τον ευατό σου. Κι αν βαρέθηκες τα κεκτημένα σου, ψάξε τρόπους να τα ανανεώσεις. Κι αν δεν θέλεις ξεφορτώσου τα! Αλλά ποτέ μην 'λερώνεις' με τη δική σου προσωπική βρωμιά τα κεκτημένα άλλων. Αφ'ενός δεν είναι υποχρεωμένοι να σε ανέχονται , αφ'ετέρου η 'πουστιά' επιστρέφεται! Ότι δίνεις παίρνεις! 

 Καλό κουράγιο θα σου ευχηθώ με το πανέμορφο χαμόγελό μου! :)

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Προσμονή

Εκεί στην άκρη της μορφής σου
μια αναστάσιμη ωδή.
Κάτι μικρό απ' την ψυχή σου
μόλις που πρόλαβε να βγει.

Έρωτας και όνειρο προβάλλει
σ' ένα φεγγάρι μαγικό
Είναι το πρόσωπο σου πάλι
αυτό που ήθελα να δω.

Είναι το χρώμα της φωνής σου
είναι ο ήχος των φιλιών
Μια αέναη στιγμή που φέρνει
όσα το φως των φεγγαριών

Και είμαι εδώ και περιμένω
ευχή και αναστεναγμός
Γιατί το όνειρο προσμενώ
να το αγγίξω μες στο φως.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Ίαση

  Μια ανεπαίσθητη σχισμή. Μια μικρή χαραμάδα. Μια αμοιχή. Ένα χαμόγελο . Γιατί η ίαση δεν είναι μακρυά. Ένα γλυκό βλέμμα. Γιατί τίποτα δεν είναι για πάντα. Μια έκφραση αγάπης ζωγραφισμένη σε ένα πρόσωπο γεμάτο θαλπωρή. Γιατί η ίαση λέγεται Αγάπη.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Μέλλον πουθενά;

  Λοιπόν φιλαράκι, όσο επιμένεις να υπάρχεις σε παρελθόντες και αόριστους χρόνους, το μέλλον  σου θα υπάρχει μόνο στην νοητική σου μακέτα, και μάλιστα ανολοκλήρωτο ή μισοφτιαγμένο.
Όχι πως όλοι καταφέρνουμε να σχεδιάζουμε με 'χειρουργική' ακρίβεια ένα μέλλον. Αλλά εσύ ούτε τα όνειρα δεν είσαι ικανός να κάνεις πλέον.

  Παγιδευμένος από κόμπλεξ και ανασφάλειες στο κουτί δώρου που σου προσφέρθηκε μια μέρα , μια πρωταπριλιά ίσως... Χα! Σου λέει κάτι αυτό; 

 Ξύπνα ! Η χειμερία νάρκη διαρκεί εις τους αιώνας των αιώνων νομίζεις; Ξύπνα! Τι έπαθες.. Βλέπεις αλλά δεν μπορείς να δεις! 

  Σταμάτα να αρκείσε σε σκηνές και αυλαίες που έχουν ήδη πέσει. Σταμάτα να είσαι κομπάρσος στη ζωή σου. Υπάρχουν κι άλλοι ρόλοι. Η επιλογή δική σου. Δικό σου και το τίμημα.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Κι αν μας αντέξει η σκηνή...

  ...θα φανεί στο χειροκρότημα. Περί χειροκροτήματος ο λόγος λοιπόν. 

  Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ με θλίψη , ότι τα άνω άκρα των ανθρωπίνων όντων έχουν σοβαρότατο πρόβλημα! Σε κάθε εθνική γιορτή, παρατηρώ πως ο ήχος του μεγαφώνου είναι δυνατότερος κι ο απόηχος των χειροκροτημάτων τόσο μα τόσο αδύναμος... 

 Και λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ. Για την απαξίωση που δείχνουν. Οι δικές μου αναμνήσεις των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων , έχουν κρατήσει τον δυνατό απόηχο των χειροκροτημάτων. Ολόγυρα κόσμος να χειροκροτεί, να θαυμάζει να χαίρεται! Να νιώθει τον λόγο που γίνεται και τον σκοπό.

 Δεν καταλαβαίνω πόσο περισσότερο μυαλό κι αίσθημα εμψύχωσης είχαν οι άνθρωποι 25 χρόνια πριν από όλους εμάς σήμερα, που πάμε για να δούμε το θέαμα, να τραβάμε με τα tablet και τις ψηφιακές τα παιδιά μας για να δημιουργήσουμε αναμνήσεις στα facebook και στα κάθε είδους chatάκια (έτσι γιατί μ'αρέσουν τα μισά-μισά, όπως ακριβώς έχουμε γίνει κι εμείς οι άνθρωποι).

  Αν έχετε λοιπόν αρθριτικά στον εγκεφάλο, σκλήρυνση κατά πλάκας στο μυαλό σας, βαρεμάρα στον ψυχικό σας κόσμο, υπαρξιακά προβλήματα στη σκέψη σας, και αγκίλωση στο ηθικό σας , να γίνεται του κανα(πέος)!!!!!!

  Αλλιώς όταν βγαίνεται εκεί έξω, να ξέρετε πως πάτε να χειροκροτήσετε τα παιδιά σας , να δώσετε την ηχητική επιβράβευση που περιμένουν, που όλοι κάποτε περιμέναμε!! Να θυμάστε πως κάποτε είσασταν στη θέση τους ή μήπως κι οι αναμνήσεις χάθηκαν μεταξύ τεχνολογίας και έπαρσης;

Χρόνια σας Πολλά!

Υ.Γ. μην μου σχολιάσετε για τα ενδυματολογικά της παρέλασης γιατί κι αυτό ευθύνη δική σας είναι που αφήνετε τα παιδιά να νομίζουν πως πηγαίνουν σε πασαρέλα ή νυφοπάζαρο. Ευχαριστώ.

 

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Ανείπωτα

  Ο τίτλος είναι ο κατάλληλος. Χα! Μου έρχονται στο νου στίχοι τραγουδιών... 
Είναι τόσα πολλά που δεν είπα τελικά. Αυτή η απίστευτη υπερηφάνεια μου να μαδάει την αγάπη σαν ροδόπεταλο που το παίρνει ο άνεμος. Ποιά αγάπη; Ας είναι...

 Το θέμα είναι πως δεν είπα αυτά που θα ήθελα να πω. Δεν έδωσα την ευκαιρία ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Απίστευτες άμυνες έχουμε τελικά εμείς τα ανθρώπινα όντα. Ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να τις βάλω σε κάποια κατηγορία. Απλά ήξερα... 

 Δεν είπα γι αυτά που με πείραζαν . Δεν μίλησα για τις δοκιμασίες. Ούτε γι αυτές που έβλεπα προς εμένα , ούτε γι αυτές που έβαζα εγώ προς τους άλλους. Δεν μίλησα για τη λέξη που με ενοχλούσε κάθε φορά που την άκουγα. Δεν μίλησα... ρε φιλαράκι τελικά , δεν σου είπα πως εγώ ποτέ δεν θα είμαι η 'φιλενάδα' σου. Ούτε σου είπα πως κάθε φορά που το άκουγα ήθελα να σου χώσω μια μπουνιά. Το λιγότερο μπουνιά . Το σκέφτομαι και χαμογελάω τώρα και ξέρω πως αν το έβλεπες το ίδιο θα έκανες κι εσύ.

 Δεν σου είπα ότι δεν μου αρέσουν οι 'μπερδεμένες' καταστάσεις. Ούτε σου είπα ποτέ για όλα όσα μπορούσα να καταλάβω από τα δικά σου 'ανείπωτα'. Δεν σου είπα ότι δεν μου αρέσει να μοιράζομαι και ξέρεις εσύ τι λέω. Δεν στο είπα γιατί δεν έχω μάθει να 'ζητάω' . 

 Γιατί τα όμορφα δεν ζητιανεύονται ... φιλαράκι! Τα όμορφα δίνονται και είναι όμορφα γιατί τα νιώθεις! Σκεφτόμουν μην σε κουράσω. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα την 'πυκνότητα' που ένιωθα. Φοβήθηκα με σένα ακόμη και αυτά που ήθελα να δώσω. Φοβόμουν μην σε φορτώσω. Κι έτσι φόρτωνα εμένα.
Με τα Ανείπωτα.

 θα ήθελα να σου έλεγα τα πάντα με κάθε λεπτομερεία. Κάθε μου σκέψη. Να σου μιλούσα για όλα. Αλλά.... Η απόσταση που κρατούσες σκόπιμα πιστεύω κάποιες φορές, με έκανε να δω πολλά. Βέβαια δεν ξέρω αν είδα τα σωστά ή αν έλαβα σωστά αυτά που είδα. 

 Ίσως κάποτε σου πω, ποιός ξέρει... Ναι, τα ανείπωτα.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

.......

 Αυτό το πείσμα το άλλοτε υπέροχα εγωκεντρικό κι άλλοτε λανθασμένο. Αυτή η αξιοπρέπεια , λίγο πιο πέρα απ'την ακτή.  Αυτή η σκέψη, ναυάγιο στη σκέψη του . Και τι κρατάς εκτός απο χαρταετούς; Κι αν ο αέρας κόψει.. Πόση ανάσα είσαι έτοιμος να δώσεις;
  Αχ και να 'ξέρες!!! Φοβάμαι να σου πω. Όχι γιατί δεν θέλω, γιατί φοβάμαι πως δεν θέλεις. Γιατί δεν ζητιανεύω συναίσθηματα. Γιατί ποτέ δεν θα ζητήσω να δώσεις αυτό που δεν νιώθεις.
  Αχ και να 'ξερες!!! Πόσα κρατάω ανείπωτα. Πόσα δεν περίμενα να νιώσω. Πόσο μ'αρέσει αυτό που αρχίζω να νιώθω...
  Φυλακίζω με εγκράτεια τα πάντα μέσα μου, γιατί νιώθω... ανείπωτο κι αυτό. Ποιός χρειάζεται τελικά την αβεβαιότητα... Θυμώνω.. Εγώ με εμένα όμως.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Ίσως

  Κάποτε έκλεινα τα αυτιά μου, όταν φοβόμουν. Που και που έκλεινα τα μάτια μου, για τον ίδιο λόγο. Ήρθε όμως μια μέρα που κατάλαβα , ότι δεν νικάμε τους φόβους κλείνοντας αυτιά και μάτια ή κατεβάζοντας μαύρες οθόνες στη σκέψη μας. Βγαίνεις εκεί έξω και πολεμάς,  γιατί δεν μπορεί... κάτι έχεις.. ο καθένας το όπλο του. Κάτι έχει δωθεί στον κάθε άνθρωπο.. Χμμ πολλά στον κάθε άνθρωπο θα έλεγα.. 
  Καμιά φορά σκέφτομαι πως το αδύνατο σημείο μου είναι το να θέλω να βλέπω πως υπάρχει οτιδήποτε καλό στον άνθρωπο. Ακόμη κι όταν οι άλλοι φωνάζουν γύρω μου 'Πρόσεχε!' . Βρήκαν άνθρωπο να τους ακούσει! Χα! Αφ'ενός 'τρώω' μόνη μου το κεφάλι μου , όπως λέει και η έκφραση, αφ'ετέρου επιμένω ότι το κάθε ανθρώπινο ον έχει πραγματικά κάποιο -ή και παραπάνω από ένα- καλό στοιχείο μέσα του.
  Ο κάθε άνθρωπος απλώς χρειάζεται κάποιον που θα του βγάλει αυτό το καλό προς τα έξω. Εγωισμός, εγκράτεια, καχυποψία κι άλλα πολλά "τρυφερά" σημεία του χαρακτήρα μας. Γελάω. Σκέφτομαι , πόσο μεγάλη λίστα αρνητικών συναισθημάτων θα μπορούσα να αραδιάσω και με ποια δικαιολογία. Χμ έχω πολλές θα έλεγα . Βέεεβαια. Ισχυρά επιχειρήματα για να 'μπαλώσω' τις.. οπές. 
  Πόσο μου αρέσει καμια φορά να αυτοσαρκάζομαι και να γίνομαι κυνική επίσης. Μεγάλε Διογένη που να ήξερες πως στα χρόνια που ακολούθησαν ο κυνισμός θα γινόταν φόρεμα για πολλούς. Θεά Ειρωνεία, πόση  υποκλίνονται στα βάθρα σου, πόσες προτομές σου έχουν στήσει. Αγαπημένε Έρωτα, αν ήξερες πόσο ευτελής θα καταντούσες κάποιες φορές θα είχες  λόγο να υπάρξεις; Ω θεία Αγάπη, για σένα θέλω να πιστεύω πως δεν μπορείς να εξαλειφθείς δεν μπορείς να εξαυλωθείς, θέλω να πιστεύω και να θεωρώ αφύσικο πως δεν μπορεί  να μην υπάρξεις , πως δεν γίνεται να μην λειτουργείς εντός κι εκτός κάθε έμβιου όντος σε αυτόν τουλάχιστον τον πλανήτη.
  Είσαι μαγεία κι άμυνα. Είσαι το Παν. Με ή χωρίς μέτρα και σταθμά. Χωρίς συνταγές , χωρίς σημειώσεις. Χωρίς κάβους και σταθερές. Αλλά με μια μαγική απλότητα να αγγίζεις αυτούς που δεν θέλουν ή δεν αφήνονται να αγγιχθούν. 
  Ίσως κάποτε, μια μέρα...

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

 Αληθινή ουτοπία


 Μέσα στα μονοπάτια της ψυχής σου θέλω να περπατήσω. Να βρω δρόμους απάτητους. Να βρω δρόμους πληγωμένους και να τους γιατρέψω με τη γλύκα των χειλιών μου. Να σου κλείσω κάθε πληγή ανοιχτή, να γλύψω το αίμα της, να φιλήσω τη σχισμή στο δέρμα της ψυχής σου...

  Ώσπου.. ώσπου να φτάσω στην αγάπη σου. Μονόδρομος και στόχος. Την απόλυτη. Αυτή που νιώθεις και αισθάνεσαι σαν κάτι τρομακτικά αέναο.. Αυτή.. Αυτή που θέλω να ζήσουμε σε ένα 'για πάντα' που δεν υπάρχει. Σε ένα 'για πάντα' ουτοπικό κι αληθινό συνάμα.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Αυτή...

  Αυτή η ζεστασιά στο βλέμα σου... Αυτή ακριβώς ήθελα να δω! Έτσι αυθόρμητη όπως βγήκε... Αυτό που νιώθεις.. Αυτό να αποτυπώνεται επάνω σου, σαν μια ζωγραφιά που φέρει τις καλύτερες πινελιές και τα ομορφότερα σχήματα κι ας μην έχουν όλα μια συνοχή.. Δεν με πειράζει. 

 Χαμογελώ. Μη μου το πάρεις πίσω.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Έτσι απλά...

..η ζωή είναι τρέλλα , είναι όμορφη, η ζωή είναι οργασμός ... σε κάθε τι που φέρνει.. αν κάποιος το βλέπει σαν κάτι λιγότερο χάνει τα πιο όμορφα κομμάτια της, ακόμη και στην πίκρα κρύβει ομορφιά..
αυτά που προορίζονται να κρατηθούν θα κρατηθούν...κι αυτά που προορίζονται να χαθούν... θα χαθούν... έτσι απλά...

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Αναλύσεις.. 

 Υποκρισία, λέξη γένους θηλυκού. Πτώσεις.. ανεβασμένες. Εθνικότης.. παγκόσμια. Ιδιαιτερότητα.."αυθεντική". Ταυτότητα.. 'μηδενική'. Χαρακτηριστικά.. ποικιλόχρωμα.

 Συνθετικές ίνες πλεγμένες με νοητικούς ιστούς. Αντιστάσεις στις παρυφές του μηδενός. Εμπαιγμός, στις κορυφές των πάντων. Το που αρχίζει το ψέμα και το που τελειώνει η αλήθεια, η αιώνια εσωτερική αναζήτηση.

 Τα μπέρδεψες. Άλλο Υποκρισία κι άλλο Υποκριτική. Δεν είναι θέμα τεχνοτροπίας αλλά ηθικής. 
Αλλαγή ύφους και ήθους.

 Που το σπούδασες βρε; Σε ποιά σχολή διδάσκουν τόσο καλά; Πόσο στοιχίζουν τα δίδακτρα;
Πόση ψυχή στοιχίζει η αλλαγή χαρακτήρα και συμπεριφοράς; Πόσες ώρες παλεύει ο ένας εαυτός με τον άλλον; Ο άνθρωπος τελικά είναι τρισυπόστατος με ποιά έννοια; 

 Ερωτήσεις και ερωτήματα. Σε κούρασα με αυτά. Δεν είναι πως δεν κατέχουμε την τέχνη, είναι που είσαι Δάσκαλος! Υποκλίνομαι στην αυθεντία σου και στην Αυθεντικοτήτα σου! Εύγε!!!

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Σ' ε(αυτόν)

 Πάλι ψάχνεις την ύπαρξή σου μέσα από κείμενα και γραπτά. Πάλι τρέφεσαι με  περιστασιακά τσατάκια. Πάλι αναζητάς προφορικές επιβεβαιώσεις. Πάλι ψάχνεις σε λάθος κατευθύνσεις.

 Πότε θα καταλάβεις πως αυτό που ζητάς πραγματικά είναι μέσα σου; Πότε θα μάθεις πως δεν σε απορρίπτουν οι 'άλλοι' αλλά οι ίδιοι σου οι φόβοι. Πότε θα νιώσεις και πότε θα κατανοήσεις πως ένας άνθρωπος γίνεται αγαπητός και αποδεκτός γι αυτό που είναι.. ό,τι κι αν είναι το 'αυτό'.. 

 Τι δούλεψες ποτέ να ξεπεράσεις; Τα κόμπλεξ σου; Την αβεβαιότητα σου; Τα ταμπού σου; 
Δεν μειονεκτείς κάπου να το θυμάσαι! Κυρίως να θυμάσε πως όλοι μειονεκτούμε εδώ ή εκεί ή παραπέρα.  Για καλή μας τύχη (ακόμη τουλάχιστον) δεν χρειαζόμαστε σφραγίδες για την αυθεντικοτητά μας , όση εχουμε, και για την ανθρωπιά μας... Έτσι θέλω να πιστεύω...

 Α και να θυμάσαι. Όταν φοβόμαστε , η φυγή και το τροχάδιν δεν είναι πάντα η μόνη επιτρεπτή λύση. Υπάρχει και η αντιμετώπιση του φόβου. Η σιγουριά και οι δικλέιδες ασφαλείας επιτρέπονται ΜΟΝΟ σε κάποιες καταστάσεις. Αλλιώς... Αλλιώς φίλε μου λυπάμε που το λέω.. μα δεν ζεις! 


Μια καλή γεμάτη χαμόγελα αισιοδοξίας και χαράς χρονιά σε όλους. Τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα και η πραγματικοτητά σας όνειρο!!! Υγεία πολύ αγάπη κι άλλο τόσο ευτυχία!!!