Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Σήμερα...

Σήμερα... 26 Μαρτίου

Σήμερα έφυγε από τη ζωή ένα πολύ κοντινό μου άτομο. Δεν ξέρω γιατί γράφω με μοβ, δεν είναι πάντως θέμα πένθους. Απλά μ'αρέσει , έτσι απλά.
Μάλλον δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Ή δεν θέλω, δεν μου κάνει κέφι... Δεν ξέρω τι να πω. Ότι και να πω μου φαίνεται πως έχει ειπωθεί χιλιάδες , εκατομύρια φορές...
Το ξέραμε ότι θα έφευγε από τη ζωή. Το ξέραμε , και κάπου ίσως είμαστε όλοι πιο συνειδοτοποιημένοι ότι αυτό θα γινόταν. Όμως όπως ξέρεται όλοι ο θάνατος έχει μια 'αναγκαστική αποδοχή' γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Στίχοι μου έρχονται στο μυαλό , 'Ο δικός μας ο δρόμος έχει χρονια διαλέξει, στη στροφή γράφει μόνος επικίνδυνη λέξη' αναρωτιέμαι αν το γράφω και σώστα αυτή την ώρα.
Η στροφή. Όλα έρχονται στο μυαλό μου, μάλλον συνδυάζω τα ασυνδίαστα. Σαν ένα κουβάρι.Ένα από αυτά τα κουβάρια που χρειάζεται να τυλιχτούν για να μπουν στη 'θέση' τους για να είναι 'κανονικά'.
Είμαι περίεργα ήρεμη, επικίνδυνα ήρεμη. Με φοβάμαι. Χαμογελάω. Φοβάμαι την αυριανή αντίδρασή μου. Σκέφτομαι πως δεν πρέπει να πλησιάσω πολύ κοντά στο φέρετρο. Ίσως και να το κάνω. Νομίζω πως θα το κάνω έστω και για ένα λεπτό , ένα δευτερόλεπτο. Ίσως και να μείνω μακριά όσο μπορώ.
Χαμογελάω πάλι , σκέφτομαι ένα ποστ που διάβασα τελευταία για τη 'φυγή' . Είναι φυγή αν δεν πάω κοντά; Δεν ξέρω.. Ξέρω πως ο πόνος θα καταλαγιάσει μέρα με τη μέρα. Ξέρω πως η πιο δύσκολη μέρα είναι η αυριανή. Ή τουλάχιστον για μένα αυτή είναι η αυριανή.
Αυτή η περίεργη παράδοση που δεν την έχει κανείς άλλος, ή που εγώ δεν γνωρίζω κάποια άλλη θρησκεία ή παράδοση να την έχει ( αν ξέρεται πείτε μου παρακαλώ) να φιλάς το νεκρό. Έχω να το κάνω χρόνια, πολλά χρόνια. Και ούτε φιλί ακριβώς ήταν. Μάλλον ήμουν πολύ αδύναμη εκείνη τη στιγμή.
Θυμάμαι είμουν 20 χρονών όταν πέθανε η γιαγιά μου. Η αγαπημένη μου ήταν. Αυτή που μεγάλωσα μαζί. Αυτή που με κανάκευε που ήταν πάντα δίπλα μου. Αυτή σε όλα και για όλα. Τώρα χαμογελάω πάλι, αλλά το δάκρυ κρέμεται στην ακροθάλασσα του ματιού μου. Έτοιμο να πέσει , σαν κάτι ώριμο, κάτι που δεν μπορεί να κρατηθεί πια στη θέση του, κάτι που ωρίμασε κι έχει ανάγκη να πάρει μία άλλη θέση , κάπου αλλού. Ένα δάκρυ που πέφτει για να δώσει τη θέση του στα επόμενα.
Περίεργα... ακόμη νιώθω καλά. Έτσι νομίζω.
Όταν πέθανε η γιαγιά μου ( και επειδή εγώ είμαι πολύ καλός δέκτης τελικά και έχω την τύχη/ατυχία να βλέπω στον ύπνο μου πράγματα και να με προειδοποιούν για το τι πρόκειται να γίνει) , θυμάμαι πως ένα μήνα πριν είδα ένα όνειρο. Τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο.
Είδα την κοκόνα μου, τη γλυκιά, να είναι ντυμένη και στολισμένη, με ένα πορτοκαλί ταγέρ, κρατούσε μαύρη λουστρινένια τσάντα και φορούσε μαύρα λουστρινένια παπούτσια. Κοκέτα η γιαγιούλα μου όλα τα χρόνια που τη θυμάμαι. Έτσι ακριβώς και στο όνειρο ήταν, φορούσε και τα σκουλαρικιά της, είχε βάλει ρουζάκι και κραγιονάκι στα γλυκά της χειλάκια ( που με φιλούσαν και έλιωναν ). Αρχόντισσα στολισμένη στο όνειρο όπως ήταν και στην ζωή της. Έτσι λοιπόν καθόμουν στο όνειρο στη βεράντα του σπιτιού της. και δίπλα μου υπήρχε ένα μικρό τραπεζάκι , και πάνω του ένα κόκκινο τήλεφωνο. Για κάποιο λόγο που δεν γνώριζα το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει σαν τρελλό. Να αναπηδάει στο τραπεζάκι σαν να πρόκειται να σπάσει από την αγωνία η ψυχούλα του , και να φύγει το όμορφο γυαλιστερό του χρώμα. Έτσι έκανε το τηλέφωνο.
Και ξαφνικά σταμάτησε. Και μολίς σταμάτησε βλέπω τη γιαγιούλα μου, να βγαίνει έξω , και τις λέω 'Γιαγιά που πας;' , 'πρέπει να φύγω ' μου λέει. Την ξαναρωτάω πάλι 'να φύγεις να πας που;' και εκείνη πλέον θυμωμένη γιατί την ενοχλούσα υποτίθεται, την καθυστερούσα μου απαντάει 'σου πως πρέπει να φύγω , το καταλάβες;΄. Κι αντί να γυρίσει να κατέβει τη σκάλα που υπήρχε δίπλα, με μια δρασκελιά του ενός ποδιού της , τη βλέπω να περπατάει στον ουρανό΄. Σ' έναν όμορφο καταγάλανο ουρανό. Σ' έναν ουρανό γαλήνιο, που ήθελες να αρπάξεις ένα κομμάτι του , και να το κρατήσεις στην ψυχή σου, λες και ανήκε σε κάποιο παζλ που προσπαθείς να φτιάξεις.
Την ημέρα που πέθανε η γιαγιούλα μου ήταν 6 Σεπτεμβρίου , Τρίτη δεν μπορώ να το ξεχάσω. Κοιμόμουν σε μια φίλη όχι στο σπίτι μου. Για να μην είμαι μονή μου. Η μαμά μου το πρότεινε τότε θυμάμαι.
Εκείνη την Τρίτη το πρωί συνέβει κάτι αληθινό πέρα για πέρα και λιγάκι περίεργο για μένα, τότε τουλάχιστον.
Δεν είχα ξυπνήσει νωρίς , κοιμόμουν και ήξερα ότι η γιαγιούλα μου στην κλινική μπορούσε να πεθάνει οποιαδήποτε στιγμή. Όμως κανείς δεν μπορούσε να πει πότε. Έτσι , καθώς κοιμόμουν , θυμάμαι πολύ καλά , να έχς μπροστά μου μια μαύρη οθόνη, σαν ένα μαύρο πανί κατέβηκε στα μάτια μου και κάλυψε τα πάντα. Ξαφνικά ακούω μια κραυγή , δυνατή, διαπεραστική, κάτι που πονάει και ελευθερώνεται μαζί. Και ταυτόχρονα βλέπω ένα λευκό 'πράγμα' σαν το καπνό του τσιγάρου , αλλά πιο σμιχτό και λευκό , κάτασπρο να φεύγει ψηλά. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πήδηξα από το κρεββάτι μου στην κυριολεξία. Σηκώθηκα στα γόνατα πάνω στο κρεββάτι και είμουν καταυδρωμένη.
Σε πέντε λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο , ήταν η μητέρα μου , πήρε στη φίλη της να πει πως η γιαγιούλα μου είχε φύγει πια.
Αργότερα όταν μιλούσαμε για την ώρα που πέθανε, έμειναν έκπληκτοι όλοι όταν τους είπα μόνη μου πως πέθανε στις 11 ακριβώς εκείνη την Τρίτη το πρωί. Το ήξερα , την ώρα που πετάχτηκα από το κρεββάτι δεν ξέρω πως , αλλά γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα το ρολόι που υπήρχε πάνω στο κομοδίνο. Το ήξερα πως ήταν η ακριβής ώρα , μετά από αυτό που είδα το ήξερα.
Σήμερα πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται , με ένα παρόμοιο περιστατικό , με ένα δικό μου άτομο μέσα από την οικογενεία.
Τι να πει κανείς . Σε ένα προηγούμενο ποστ έγραψα για τον Ύπνο και τον Θάνατο, αδελφάκι δίδυμα τα ήθελαν οι προγονοί μας. Ίσως ... ίσως τελικά να είναι κι έτσι... Ίσως υπάρχει ένας ύπνος ταξιδιάρικος...


Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Βαρκάρισσα της Χίμαιρας - Αλκυόνη Παπαδάκη

Μερικά κομμάτια ενός από τα αγαπημένα μου βιβλία. Θεωρώ πως είναι από τα βιβλία που αξίζει κάποιος να διαβάσει, αν και πάντα ήμουν λάτρης κυρίως της ξένης λογοτεχνίας. Ελπίζω να σας αρέσει. Το βιβλίο ξεκινάει με την εξής αφιέρωση "Σ'όλες τις βαρκάρισσες και του βαρκάρηδες της Χίμαιρας. Ιδίως σ'αυτούς που ξεκίνησαν τη βαρκάδα τους με απαγορευτικό...". Αλλά διαβάστε και μετά θα ακουστούν γνώμες.

<<Τα λουλούδια μεγαλώνουν με τα τραγούδια των πουλιών>>. Μου είχε πει. Και την πίστεψα. Και μεγάλωσα κι εγώ με τα τραγούδια των πουλιών. Ίσως δε μ'οδήγησε καλά. Ίσως, αν δε μεγάλωνα, με τα τραγούδια των πουλιών, να είχα βρει άλλους δρόμους ευκολότερους.

Όμως, δε θα ήξερα να χαρίζομαι, με τόση απλοχεριά, σε κάθε τι περαστικό. Δε θα μάθαινα ν'αγαπώ τ'ασήμαντα. Δε θα είχα την περιέργεια να περιμένω πότε θ'ανοίξει ο σπόρος, για να δω πόσο πράσινο χωράει η ψυχή μου.

Όσο το σκέφτομαι.. Αυτή η περιέργεια τελικά.. Αυτή μ'έβγαζε πάντα στ'ανοιχτά!

<3

Και τη νοστάλγησα... Την αγάπησα, ακριβώς γιατί δεν μου εξήγησε ποτέ. Μου 'βαλε χρώματα στην ψυχή μου αλλά δε με συμβούλεψε τι να τα κάνω. Τι να βάψω μ'αυτά. Που ταιριάζουν. Ιδίως που ταιριάζουν.

Κι εγώ πήρα φόρα, κι έβαψα κόκκινες τις θάλασσές μου, πορτοκαλιούς του ουρανούς μου, μπλε τους ήλιους μου.

<3

<<Αυτός ο κόσμος, ο κερατάς, - μου 'λεγε μια φορά η φίλη μου η Βιργινία - λες κι είναι καμωμένος μόνο γι' αυτούς που ξέρουν να καταπατούν. Γι' αυτούς που στήνουν ταμπέλες. Που κάνουν περιφράξεις και βάζουν μέσα άγρια σκυλιά για φύλακες. Αυτός ο κόσμος ο κερατάς λες κι είναι καμωμένος, τελικά, μόνο για μπρατσωμένες ψυχές>>.

<3

Είναι μερικές φορές. Κι ας κρατάνε τόσο λίγο. Μπορεί να είναι και μια ψευδαίσθηση. Μια χίμαιρα. Ένα τρελό ονειράκι. Σιγά! Σιγά, καλέ, που θα σου χαριστεί ο κόσμος!

<3

Τα κύματα... Τα κύματα σ'οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιο όμως είναι τυχεροί. Στ' άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους.

<3

Κρίμα! Κρίμα που δεν μπόρεσε να καταλάβει, πως η αγάπη δεν στερεώνεται με πινέζες. Κι ακόμα πως οι αρχηγοί τίποτα δεν αγάπησαν ποτέ εκτός απο την αρχηγία τους. Κρίμα που τον άρπαξε μια νύχτα ο λύκος. Ο αρχηγός. Και τον κατασπάραξε.

<3

Πλανόδιοι οργανοπαίχτες βάζανε πάντα μουσική στα όνειρά μας...

<3

Συμβαίνει κι αυτό. Να 'χεις ρίξει κάτω τον άλλον κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις (συχνά τον πείθεις) πως είναι ένοχος, γιατί η ράχη του έχει κόκκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα πατουχάκια σου... Το έργο το 'χουμε δει πολλές φορές. Κι όλοι μας έχουμε παίξει, λίγο ως πολύ, κάποιο παρόμοιο ρολάκο.

Λίγο... Έλα... Ξέχασες; Ξέχασες που χόρεψες κι εσύ κάποτε σε κείνη την αφράτη πλατούλα που σου προσφέρθηκε ταπεινά, για να σκαρφαλώσεις επάνω και να 'χεις καλύτερη θέα του κόσμου; Ξέχασες βρε πονηρό;

Δε χόρεψες; Εντάξει. Έστω κουνήθηκες, αφού δεν ήξερες χορό. Και μην αρχίσεις τώρα να αναπτύσσεις την θεωρία, ας πούμε, περί αξιών! << Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι. Εγώ έχω αξίες!>> Να τις χαίρεσαι, μαλάκα. Ποιος σε ρώτησε. Δε θα βρήκες την κατάλληλη τιμή για να τις ξεπουλήσεις.

Αυτοί, οι ελάχιστοι, που δεν παζαρεύουν, δε θα τους βρεις στη ρούγα να διαλαλούν την πραμάτεια τους. Κατάλαβες; Αυτοί, δε θορυβούν. Δεν έχουν αξίες αυτοί. ΕΙΝΑΙ αξίες! ( και συνήθως δεν το ξέρουν).

Αλλά να σου πω κάτι; Πιο εύκολα θα βρεις στο δρόμο σου ένα διαμάντι. Γι' αυτό, ρούφα τη φραπεδιά σου κι άσε... ( Οι μπουρμπουλήθρες όχι μόνο επιτρέπονται, προσδίδουν και χάρη).

Ρούφα... Θα 'ρθουν και για σένα καλύτερες προσφορές.

<3

- Τι ζητάς τελικά, Αντρέα;

- Κάποιον να με στηρίξει. Να με πιάσει από τα νεφρά και να με κάνει να σταθώ όρθιος. Ζητώ να μάθω να περπατάω.

- Ζητάς κορσέ ή δεκανίκι;

- Ζητώ οδηγό. Μπούσουλα. Άγκυρα ν' αράξω.

- Με ξένες άγκυρες δεν αράζει κανείς...

<3

Αν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόναα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις. Δεν είναι τίποτα καλέ. Από το παιχνίδι είναι. Όλα τ' απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου.

<3

- Να ονειρεύεσαι. Μου 'λεγε ένας φίλος που μ'αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα συνήθως προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Όμως δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.

- Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;

- Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... Προχώρα λοιπόν. Ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

<3

Ψυχούλα μου... Γιατί σεκλετίζεσαι; Πάντα μόνη δεν ήσουνα;

<3>

Αυτά κι άλλα πολλά θα μπορούσα να γράφω ώρες. Όμως αφ'ενός θα κουραστείτε ίσως και αφ'ετέρου θα βαρεθείτε , κι εγώ παρ'ότι παιδί της νύχτας που χαίρεται όμως και την ημέρα , θα καταντήσω να κοιμάμαι ακόμη πιο λίγο από τώρα. Όχι ότι με νοιάζει βέβαια αν δεν σκεφτόμουν τι έχω να κάνω το πρωί.

Γι αυτό καλοί μου συνταξιδευτές που θερμά σας ευχαριστώ γι αυτά που μοιράζεστε μαζί μου, και ειλικρινά ανυπομονώ να δω κι άλλα, όλο και πιο πολλά , εδώ σας απαλλάσω από την παρουσία μου.

Πω πω κάπως τυπική μου κάνω; lol Αυτά από μένα για σήμερα. Πάω στην αγκαλιά του Ορφέα και του Ύπνου ελπίζω που ήταν δίδυμος αδελφός του Χάρου. Πάω να τους ενοχλήσω για να μου φερθούν γλυκά. Εμ, ξέρεις τι είναι να έχεις ανοίξει βεντέτα με τα όνειρά σου;

Φιλιά γλυκά φιλιά πολλά φιλιά... ονειρεμένα.






Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Ηλιαχτίδες...


Ωραίααα , μόλις πριν λίγο ένας φίλος με ρώτησε γιατί έδωσα το όνομα "Ηλιαχτίδες" για αυτό που πολύ απλά όλοι μπορούμε να ονομάσουμε links, blogοφιλους.. κτλ.
Πρώτα απ'όλα να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι εδώ για να γίνω κριτής των ανθρώπων που γράφουν στα blog τους, αν και στην ουσία μέσα μας αυτό κάνουμε αλλά τελοσπάντων...
Δεν με αφορά πως γράφει ο καθένας, αυτό είναι προσωπικό του, απλά μου αρέσει ή όχι, συμφωνώ ή όχι , με αφήνει αδιάφορη ή όχι. Απλά τα πράγματα.. Ότι όμως απ'όλα και να συμβαίνει, ο καθένας από εμάς καταθέτει σε μια τράπεζα ψυχής. Καταθέτει το ίδιο του το είναι, ακόμα κι όταν το θέμα αφορά ένα τρίτο πρόσωπο ή μια κατάσταση έξω από αυτόν που υπογράφει ένα blog.
Ότι κι αν είναι, όποιος κι αν είναι, όπως κι αν γράφει, για μένα είναι μια ηλιαχτίδα. Κάποιες είναι πολύ μεγάλες και φωτεινές και μας θερμαίνουν, κάποτε κάποτε ίσως μας καίνε κιόλας. Και κάποιες άλλες είναι απλά φωτεινές ή λιγότερο φωτεινές (ποτέ όμως σκοτεινές, αφού δεν μπορεί καμιά ηλιαχτίδα να είναι σκοτεινή). Ο καθένας είναι μια ηλιαχτίδα που προσφέρει τη δική του θερμότητα. Όλοι έχουν κάτι ίσως απροσδιόριστα φωτεινό μερικές φορές. Αλλά η λάμψη είναι λάμψη, και δεν παύει.. ούτε μέσα στη νύχτα.
Ηλιαχτίδες λοιπόν, γιατί αυτό που καταθέτουν από την ενεργεία τους είναι αναντικατάστατο.

Όταν μας έπλασε ο Θεός





...Όταν μας έπλασε ο Θεός λέει, μας άφησε τελευταίους ως το πιο αγαπημενό του δημιούργημα. Οκ μέχρι εδώ. Το 'κανε ο καλός Θεούλης. Που να ήξερε τι γαϊδούρια πρόκειται να γινόμασταν. Χμμμ.. όχι όχι γιατί και τα γαϊδουράκια έχουν πιο φιλότιμο από εμάς. Άντε ας πάρουμε και την άλλη εκδοχή, κι ας τα βάλουμε με τους πιθήκους τώρα. Γιατί γλυκό μου ζωάκι εξελίχθηκες και μας έβγαλες? Δεν ήταν όλα καλά και όμορφα πριν να πατήσουμε εμείς εδώ? Ή νόμιζες κι εσύ πως ήμασταν η 'ολοκλήρωση'?χαχα Πλάνη πλάνη που την είχαν όλοι τελικά.
Που να ήξεραν πως το ανθρώπινο ον θα εξελλισόνταν σε κάτι εντελώς απάνθρωπο. Θα ξεπούλουσε πατρίδες , θρησκείες και κάθε είδους ιδανικά. Που να ήξεραν ότι το 'τελειότερο δημιούργημα' θα γινόταν το πιο ευτελές τελικά και πως το μόνο που ακόμα το κάνει ισχυρό είναι ίσως η ψυχή του και κάπου κάπου οι λόγοι της ύπαρξής του.
Και τώρα θα μπορούσε να μου πει κάποιος "άντε κοριτσάκι μου στο κρεβάτι σου που στις 1 τη νύχτα μας αναπτύσσεις θεωρίες λες και δεν τις ξέρουμε ήδη." Σωστά. Σωστά και πάλι. Απλώς μου βγαίνει από όλα αύτα που ακούμε τις τελευταίες μέρες... Και ίσως αυτή η ώρα είναι από τις λίγες που έχω πλήρη ησυχία.
Άντε καλά.. πάω να ονειρευτώ κατιτίς.. ελπίζω καλό και όμορφο , κι αν το θυμάμε , θα έρθω αύριο να σας πω τι ήταν.
Ωστόσο οι λίγοι εναπομείναντες 'μη γαϊδαροι' - επιτρέψτε μου να συμπεριλάβω το τομάρι μου στη λίστα - ας προσπάθησουμε για ότι καλύτερο μπορούμε. Ναι ναι ξέρω .. για τους ευατούς μας πρώτα.. έτσι ώστε να μπορέσουμε να δώσουμε και στους 'απ'έξω' μετά. Οκ γνωστή η θεωρία , αλλά έστω κι αυτό ας το κάνουμε. Τουλάχιστον είναι καλύτερο απο το τίποτα και δίνει κι έναν τόνο ηδονικού 'εγώ' στην ύπαρξή μας. Άσε που προσδίδει και εκείνο το ψηλομύτικο ύφος ότι κάτι κάνουμε τελικά lol.
Εντάξει καμάρια μου, κατά έναν περίεργο τρόπο -όχι δεν τίθεται θέμα ομίχλης μυαλού λόγω νύστας, αλήθεια σας λώς - όταν γράφω εδώ νιώθω πολύ καλά. Έχω διαβάσει πολλά blog ανθρώπων που δεν ξέρω και δεν με ξέρουν. Και κατά έναν άλλον περίεργο τρόπο νιώθω τόσο οικεία λες και τους ξέρω όλους.
Ίσως επειδή βλέπω παντού κομμάτια του δικού μου είναι. Έστω κι αν δεν απαραίτητα απολύτα ταυτισμένα. Μ'αρέσει , μ'αρέσει... Σας αγαπάω ξέρετε και το περίεργο είναι πως το εννοώ.
Καλή σας νύχτα... αα και σοκολατοdreams!

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό, στη γηραιά ήπειρο της γης που λέγεται Ευρώπη, γεννήθηκε μια πολύ όμορφη χώρα, η Ελλάδα μας. Όμως, όπως κάθετι όμορφο, τη ζήλεψαν για την ομορφιά της και την ιστορία της, για την προσφορά της στο πολιτισμό, για τις αξίες και τις ομορφιές της και όλοι ήθελαν ή να πάρουν ένα κομμάτι της , ή να την κάνουν δική τους.
Έτσι λοιπόν μια ωραία ηλιόλουστη μέρα, εκεί που οι τιτάνες έστειναν πανυγήρι με τους Θεούς του Ολύμπου, εμφανίστηκαν κάτι μικρά μαυριδερά ανθρωπάκια -αυτό ήταν το έσω τους , που έβγαινε έξω τους, τι να πει κανείς για το χρώμα της αλληνής... - και αποφάσισαν να πάρουν έστω κι ένα κομμάτακι της για να το εντάξουν στη δική τους χώρα, χρησιμοποιώντας κάθε είδος πολέμου που θα ήταν δυνατόν να γίνει.
Η καυμένη η Ελλάδα μας είχε την ευτυχία να κυβερνηθεί από αληθινούς Έλληνες , και εννοώ αυτούς που στα παλιά τα χρόνια την αγαπούσαν. Δυστυχώς όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν όπως όλοι γνωρίζετε. Κι έτσι κάποιοι από τα μαύρα ανθρωπάκια που προανάφερα, βάφτηκαν με λίγο μπεζ, μη ξέροντας πως το μαύρο θα φανεί αργά ή γρήγορα, κι ήρθαν να κυβερνήσουν κι αυτά. Στην αρχή ήταν τόσο χαρούμενα, ό,τι ήθελαν το πέτυχαν. Ό,τι δρομολόγησαν να κάνουν το έκαναν. Κι από εκδίκηση για την πρώην των Ελλήνων άρνηση την κατακρεούργησαν, την κομμάτιασαν, και τη μοίρασαν, σύμφωνα με τα θέλω τους.
Οι Έλληνες πάλι άλλες φορές προσπάθησαν να την κρατήσουν , κι άλλες φορές έκανα κι αυτοί τα λάθη τους, όταν τους έπιανε η έπαρση και ο εθνικισμός τους. Αλήθεια όμως... είχαν κάπου και το δίκιο τους. Για φαντάσου μια Ελλάδα με ιστορία χιλιάδων ετών, μια Ελλάδα που προσφέρε αυτά που σήμερα οι άλλοι θεωρούν κεκτημμένα τους, μια Ελλάδα που μπόρεσε και στάθηκε μέσα στους αιώνες , στους πολέμους και στα δεινά να μετατρέπεται ξαφνικά σε ένα μηδαμινό σημαδάκι άνευ ιδιαίτερης σημασίας - αυτό ήταν που ήθελαν να μας κάνουνε να πίστεψουμε πως είμαστε-. Μια Ελλάδα να εκθρονίζετε , και καλά αυτό, αλλά να της παίρνουν και την καρέκλα? Ε αυτό πάει πολύ!
Η Ελλάδα όμως παιδιά μου συνέχισε να υπάρχει. Συνέχισε σε πείσμα όλων να στέκετε , κάποιες φορές να γονατίζει ίσως. Όμως όπως το ρητό λέει "Ηττα δεν είναι να πέσεις κάτω, ήττα είναι το να παραμείνεις κάτω" , έτσι και η Ελλάδα συνέχισε να κινείτε , να σηκώνετε και να δείχνει τα ματωμένα γόνατά της όχι για να δείξει την αδυναμία μα τη δύναμή της.
Το παραμύθι δεν ξέρω πότε θα τελειώσει όπως δεν ξέρω και το τέλος του. Ένα ξέρω μόνο και μπορώ να το πω , και να το φωνάξω. Πως οι Έλληνες, για ότι μα ότι κι αν μας προσάπτουν, είμαστε ένα έθνος με βαθιές ρίζες , με γενναία παραδείγματα μέσα στην ιστορία. Είμαστε ΕΜΕΙΣ που προσφέραμε τόσα πολλά σε όλα τα υπόλοιπα έθνη. ΕΜΕΙΣ που σταθήκαμε μέσα στους αιώνες, ΕΜΕΙΣ που δώσαμε γνώση , δημοκρατία , πολιτισμό!
Σέβομε απεριόριστα οποιοδήποτε άλλο έθνος προσέφερε έστω και ένα κλωναράκι στην ανθρωπότητα. Σέβομε το ότι δεν είμαστε οι μόνοι που έδωσαν σ'αυτή τη γη πράγματα και αξίες. Αλλά, το ίδιο πρέπει να μας σεβόνται και να μας υπολογίζουν. Και δεν πρέπει απλά να το ζητάμε, αλλά να το απαιτούμε!
Και ναι, γι' αυτά τα "μαύρα ανθρωπάκια" μιλάω, αυτά που θέλουν να φουντώσουν τον εθνικισμό μας τελικά από ότι δείχνουν οι κινήσεις τους, και ίσως θέλουν να άκουσουν άλλη μια φορά το "ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ" που το θεωρώ ακραίο.
Μακάρι όλοι εμείς να νοιαζόμασταν περισσότερο, μακάρι να έκαιγε μέσα μας πιο πολύ η φλόγα όχι για μια Ελλάδα μεγάλη - όπως οι γείτονες μας απαιτούν για την χώρα τους ο καθένας- αλλά για μια Ελλάδα δυνατή μια Ελλάδα υπολογίσιμη. Την Ελλάδα του ήλιου και της θάλασσας. Την Ελλάδα των 1000 νησιών της , την Ελλάδα του πολιτισμού. Την Ελλάδα που θα έπρεπε να είναι το πρώτο πετράδι του στέμματος.
Κι εδώ να κλείσω αυτό το θέμα πρωτού σας κουράσω παραπάνω, να τονίσω απλά πως μιλάς πέρα από κομματικές πλευρές , για να είμαι ακριβής είμαι αδιάφορη και τους έχω βαρεθεί όλους γιατί μόνο λόγια και μισολόγα είναι. Θα χρησιμοποιήσω μόνο την φράση που είχε πει η Μελίνα Μερκούρη. ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΛΛΗΝΙΔΑ!

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Μια χαρούμενη στιγμή

Είναι μερικές στιγμές όπως αυτή εδώ, που νιώθω τη χαρά. Μια χαρά που μου έδωσε ένα μηδαμινό ίσως πράγμα. Ανοίκω χρόνια στον κυβερνοχώρο που λέγετε internet, ίσως και να είμαι addicted σε αυτό. Κάποιες φορές το βαριέμαι ελεινά και κάποιες άλλες είναι πραγματικά η παρέα μου, εκεί που ηρεμώ και εκφράζομε. Τώρα αν διαβάσεις κανείς ίσως να σκεφτεί και να πει "get a life girl" χεχε.. θα απαντήσω πως έχω ήδη :D ευχαριστώ lol.
Όπως λοιπόν τα ανθρώπινα όντα σε αυτόν τον πλανήτη - ή σχεδόν όλα- έχω κι εγώ τη δική μου ζωή με τα καλά της και τα κακά της. Αλλά θέλω κι εγώ τον δικό μου χρόνο, τη δική μου ηρεμία, τη δική μου κάτα κάποιο τρόπο ελεύθερη ώρα, μιας και όλη μέρα ασχολούμε (εκτός από κάτι πρωινά καφεδάκια με φίλες) με ότι αγαπώ περισσότερο στη ζωή μου ,τους γιους μου.
Έτσι λοιπόν στα 35 μου νομίζω πως εκτός από μαμά, είμαι ακόμη ένας νέος άνθρωπος που σφύζει από ζωή και ζωντάνια, και δικαιούμε να έχω κι εγώ τον δικό μου χρόνο. Το δικό μου τρόπο έκφρασης , όπως και όποτε το νιώθω. Και παρ'όλα τις "σφαλιάρες" που έχω φάει και με έχουν ταρακούνησει μέχρι τώρα, πιστεύω στη φιλία , στα ιδανικά των ανθρώπων , στα ανθρώπινα δικαιωμάτα... σε κάθετι αποδεκτό ή μη.
Πιστεύω πως η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις. Και ίσως ακουστεί περίεργο, αλλά αυτό ακριβώς είναι που μου αρέσει.
Χαίρομε λοιπόν που είμαι εδώ για να προσθέτω κι εγώ το δικό μου μικρό 'κάτι' σε σχόλια, προβλήματα, σκέψεις , διαφωνίες... Χαίρομε να μοιραστώ , να γράψω , να συζητήσω , να φωνάξω.. να συμβουλέψω (αν είμαι σε θέση να το κάνω) και επίσης να δέχτω συμβουλές και διορθώσεις αν χρειαστεί.
Πάμε λοιπόν, ξεκινάμε , γιατί όσο στεκόμαστε η σκόνη αυξάνετε και τα καλώς λεγόμενα πανάκια (για να μη το πω αλλιώς :D) ακριβαίνουν!
Φιλιά σε όλους!

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Απλά γιατί μ'αρέσει το χρώμα

MySpace Graphics
MySpace Graphics & MySpace Codes

Aloha

Γειά σας γειά σας γειά σας.. κτλ. Το πρώτο μου post και ελπίζω να πάει καλά δλδ.. Γιατί όταν γράφεις τα εσωψυχά σου σε οποιοδήποτε τομέα κι αν είναι αυτός, κάποιοι ενοχλούντε για κάποιους άλλους είναι βαρετό, και σε κάποιους άλλους αρέσει. Για να είμαι ειλικρινής... δεν με νοιάζει και πολύ και sorry αν αυτό ακούγεται εγωϊστικό. Απλώς δεν γεννήθηκα για να αρέσω σε όλους, ούτε περιμένω όλοι να με αγαπήσουν και να με παινέσουν (για τα καλούδια μου) :D όπως θα έλεγε και μια γιαγιά. Ο ουρανός είναι μεγάλος, ευτυχώς, κι έχει χώρο για όλους.
Εγώ είμαι εδώ για να γράφω όταν έχω όρεξη, για να κάνω φίλους αν αυτό είναι δυνατόν, και για να μοιράζομε , σκέψεις , συναισθήματα, όνειρα, καλές και κακές στιγμές.. και πάνω απ' όλα να μπορώ να καπνίσω το τσιγαρακί μου με τα παρεακιά μου.
Εκ των προτέρων ευχαριστώ όλους που θα κάνουν τον κόπο να μπουν εδώ και να αφιερώσουν τον χρόνο τους στο blog μου.
Άντε καλωσήρθα.. καλώς σας βρήκα , και φιλιά πολλά.