Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Και λίγα λέω...

  Δεν μου είπες ρε κορίτσι μου, τι όνομα έχει η ξεφτίλα; Πόσα γράμματα έχει επίσης ; Μήπως και βρούμε το όνομα γιατί μια υποψία μεταξύ 4 και 6 έχω. Πόσο στοιχίζει το πλασάρισμα της ψυχής σου;
Πόσο κοστολογείς το κορμί αυτό που το περιφέρεις μεταξύ της δήθεν αξιοπρέπειάς σου και του κουταλιού της μερέντας; Πόσο στοιχίζει η ψυχή των παιδιών σου για να τα κάνεις έρμαια , παίζοντας την καλή μαμά που ξεφτιλίζεται στο πρώτο κρεββάτι και στο δεύτερο και στο τρίτο;
  Άκου λοιπόν καλή μου. Όταν κάτι μας έχει τελειώσει , το αφήνουμε και πάμε παρακάτω.
Το να ξεφτιλίζεις την ύπαρξή σου , είναι αναφαίρετο δικαιωμά σου, το να ξεφτιλίζεις τα παιδιά σου και τον άνθρωπο που υπάρχει και στέκετε δίπλα σου είναι βωμολοχία ψυχής.
Κι επειδή με βρίσκω αρκετά ήπια στους χαρακτηρισμούς μου, θα σου πω μόνο να προσέχεις.
Να μαζεψεις την μίζερη υπαρξή σου που τόσο την αναλώνεις σε φωτογραφίες δείχνοντας τα σημεία του κορμιού σου... Να μαζεψεις το μυαλό σου που τόσο πετάει από ευτυχία με ευκαιριακούς έρωτες.
 Να ξέρεις πως ότι δίνεις παίρνεις. Να ξέρεις πως τη  μέρα που θα χάσεις δεν θα το αντέξεις.
Να ξέρεις πως θα πρέπει να μάθεις να μαζεύεις τα συντρίμια σου, γιατί αυτό είσαι ακριβώς.
Πριν να είναι αργά....

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Ας ήξερες...

  Ένας κόκκινος Χριστός, χαραγμένος ως τις φλέβες να ξεψυχάει για ένα ωσαννά.
Μια μητέρα που το κλάμα της δεν θα βρει ποτέ ανακούφιση, που ο πόνος της θα είναι απέραντος.
Μια γαλάζια θάλασσα πικρή από δόλο και φαρμάκι ,για τη ζωή αυτού που θα ήθελε να καμαρώσει.
  Μια σταγόνα αίμα από το μυαλό εκείνου που θα ήθελες να είσαι. Κι εσύ αρκείσε να κουβαλάς σταυρούς και να θρέφεις ύαινες. Μικρός κι απέριττος στην απεραντοσύνη του χαμένου είναι σου.
Φοβισμένος γίγαντας στις παρυφές του φόβου σου και του δικού σου πελάγους. Ένα πέλαγος που δεν θα το κολυμπήσεις , δεν θα το αλλάξεις,δεν θα το εξερευνήσεις.
  Να ήξερες πόσο εύχομαι να έχω άδικο... Ας ήξερες μόνο πόσο....

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Παραμύθι

  Θα ήθελα να σου πω ένα παραμύθι. Δεν έχω μπογιές να σου ζωγραφίσω νεράιδες και δράκους.
Δεν έχω να σου δείξω όμορφα κάστρα και ιππότες. Ούτε πριγκίπησες και βασιλιάδες. 
Ένα παραμύθι που δεν έζησαν αυτοί καλά αλλά ούτε κι εμείς καλύτερα. Ένα παραμύθι γεμάτο  αλήθειες . Κάτι ζωντανό ,υπαρκτό,οικείο. Ένα παραμύθι ίσως γνωστό , που αράζει στις ακτές του ανθρώπινου μυαλού και που οι σκέψεις γίνονται κάβοι και ταξιδιάρικα πουλιά συνάμα. 
  Δεν θα έχει  ιδανικές κατάστασεις. Έλα, δεν θέλω να σε βλέπω λυπημένο... Σου υπόσχομαι πως θα έχει έρωτα και άρωμα κορμιού.  Δάκρυ αλμυρό σαν το αλάτι και χαμόγελα μιας μαύρης σοκολάτας. 
Σου υπόσχομαι πως το γέλιο του θα είναι ανοιχτοκάρδο. Ηχηρό,επιβλητικό!
  Θα δεις χέρια που κρατιούνται και αφήνονται,καθώς ξεμακραίνουν από το ιδανικό τους,καθώς φθείρεται με αξιοπρέπεια η ζωή και οι στιγμές τους. Θα έχει πόθους,από αυτούς τους απλούς τους καθημερινούς, και άλλους πάλι πιο μεγάλους. Θα έχει σημεία στίξης και πλήξης. 
Θα σου δείξει τη σκόνη και τη γυαλάδα που μπορεί να έχει η ζωή. Ένα μόνο μπορώ να σου υποσχεθώ, πως δεν θα είναι βαρετό! Πως θα είναι το δικό μας παραμύθι! Εγώ που θα δίνομαι στις στιγμές μου για σένα,κι εσύ που θα το διαβάζεις δινόντας τις δικές σου σε μένα... Σαν παραμύθι δηλαδή.. Ακριβώς σαν παραμύθι... Μια φορά κι έναν καιρό...

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Εμείς

  Η κόλαση χαρά μου είναι εφάμιλλη του παραδείσου. Ακριβώς γιατί ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία, πλευρά, ψυχισμό. Πως να κατατάξεις κάτι που είναι άπιαστο στον ανθρώπινο εγκέφαλο; Αχ αυτά τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Αυτή η φαιά σου ουσία.
  Πλέκει εμμονές γιατί δεν ξέρει από λαβύρινθους. Πλέκει εντάσεις γιατί δεν ξέρει από διαχείριση.
Τι περιμένεις να βρεις σε στάσιμα νερά και θολές σκέψεις. Ποιά μοίρα αργεί για να σου δώσει δικλείδες ασφαλείας; Και εσύ; Εσύ τι θα κάνεις όταν θα έρθουν; Ποιό χαμογελό σου θα τις κεράσεις; Ποια πίκρα σου θα αφήσεις να φύγει;  Ποιόν παράδεισο και ποια κόλαση θα κουρσέψεις για να βγεις;
Ποια σκέψη θα χαράξει τη ρότα σου; Ποια αίσθηση θα γίνει μοναδική;
  Κι εσύ, μακρινός θεατής μιας ζωής μεταξύ ονείρου και εθισμού. Κι εγώ, θύτης και θύμα ενός οράματος τραγικά γελοίου που μια σταγόνα αίμα το κρατά λίγο πριν από την πράξη.
Κι εμείς, εκεί θα είμαστε. Εκεί κι εμείς!