Ένας κόκκινος Χριστός, χαραγμένος ως τις φλέβες να ξεψυχάει για ένα ωσαννά.
Μια μητέρα που το κλάμα της δεν θα βρει ποτέ ανακούφιση, που ο πόνος της θα είναι απέραντος.
Μια γαλάζια θάλασσα πικρή από δόλο και φαρμάκι ,για τη ζωή αυτού που θα ήθελε να καμαρώσει.
Μια σταγόνα αίμα από το μυαλό εκείνου που θα ήθελες να είσαι. Κι εσύ αρκείσε να κουβαλάς σταυρούς και να θρέφεις ύαινες. Μικρός κι απέριττος στην απεραντοσύνη του χαμένου είναι σου.
Φοβισμένος γίγαντας στις παρυφές του φόβου σου και του δικού σου πελάγους. Ένα πέλαγος που δεν θα το κολυμπήσεις , δεν θα το αλλάξεις,δεν θα το εξερευνήσεις.
Να ήξερες πόσο εύχομαι να έχω άδικο... Ας ήξερες μόνο πόσο....
Μια μητέρα που το κλάμα της δεν θα βρει ποτέ ανακούφιση, που ο πόνος της θα είναι απέραντος.
Μια γαλάζια θάλασσα πικρή από δόλο και φαρμάκι ,για τη ζωή αυτού που θα ήθελε να καμαρώσει.
Μια σταγόνα αίμα από το μυαλό εκείνου που θα ήθελες να είσαι. Κι εσύ αρκείσε να κουβαλάς σταυρούς και να θρέφεις ύαινες. Μικρός κι απέριττος στην απεραντοσύνη του χαμένου είναι σου.
Φοβισμένος γίγαντας στις παρυφές του φόβου σου και του δικού σου πελάγους. Ένα πέλαγος που δεν θα το κολυμπήσεις , δεν θα το αλλάξεις,δεν θα το εξερευνήσεις.
Να ήξερες πόσο εύχομαι να έχω άδικο... Ας ήξερες μόνο πόσο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου