Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Αναμνήσεις...

Καθώς κοιτάζω λοιπόν φωτογραφίες, κάποιες που τράβηξα φέτος και κάποιες από το παρελθόν, αποφάσισα να βάλω μερικές κι εδώ. Δεν υπάρχει λόγος... γιατί έτσι, λολ. Ήρθε στη σκέψη μου απλά να το κάνω. Ελπίζω να σας αρέσουν.






Στη διαδρομή Αίγινα - Πειραιάς , ακριβώς στη δύση του ηλίου.




Τα περασμένα Χριστούγεννα , Πολωνία.




Συγκρούσεις στη Βηρυττό , λίγο μετά τον πόλεμο του 2006 με το Ισραήλ, μπροστά σε κάποια νεοφτιαγμένα κτίρια.



Η Ανατολή που τόσο λατρεύω να βλέπω, στη διαδρομή Κέρκυρα - Ηγουμενίτσα.


Ηλιοβασιλέμα και πάλι. Αυτή τη φορά στο Φάληρο.



Ένα από τα γραφικότερα κολπάκια που μου άρεσαν πάρα πολύ πέρσι το καλοκαίρι στην Κέρκυρα. Συγχωρέστε με , δεν θυμάμαι το όνομα.



Η καταπληκτική θέα από ένα cafe που καθήσαμε λίγο πριν επισκεφτούμε το Αχίλλειον, πέρσι το καλοκαίρι.




Το cafe που προανέφερα. Βρίσκεται ακριβώς πριν το Αχιλλείον. Παλιό σπίτι/αρχοντικό.





Και βέβαια πως να μην βάλω τη συγκεκριμμένη φωτογραφία ,αφού είχαμε πεθάνει στα γέλια έχοντας τον τρελοκερκυραίο κουμπάρο μου να φωνάζει στον κόσμο "πάμε όλοι πιπί του". (άλλο να σας το λέω και άλλο να το ζείτε) ροφλ.





Καλαμάκι beach, στη βόρεια Κέρκυρα αν θυμάμαι καλά. Όχι τα κορίτσια δεν ξενυχτάνε μόνο, αλλά κάνουν και εγκαύματα μαζί με αμμόλουτρο.



Δεν θα μπορούσα να παραλείψω άλλο ένα ηλιοβασίλεμα. Η θέα ήταν καταπληκτική από το Κανόνι στην Κέρκυρα, με φόντο από τη μια το αεροδρόμιο (που βλέπεται τον διάδρομο), και από την άλλη την Παναγιά τη Βλαχέρνα και το Ποντικονήσι (που δεν βλέπεται εδώ).

Ας σταματήσω όμως εδώ για σήμερα, γιατί θα θέλω 1000 μπλογκς για να βάλω φωτογραφίες. Ελπίζω να τις απολαύσετε.

ΥΓ. Νομίζω πως αν κλικάρετε τις φωτογραφίες θα τις δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος.

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Ταξίδι μνήμης και ψυχής

Απαντώτας στην καλή μας φίλη Dee Dee για το πόσο όμορφο μου φάνηκε το χωριό της η Αρναία στη Βόρεια Χαλκιδική , πραγματικά πολύ όμορφο, σε κλάσμα του δευτερόλεπτου ξεπήδησαν οι μνήμες μέσα στο μυαλό μου.

Μνήμες γι αυτά που άκουγα από την προγιαγιά μου (πέθανε όταν είμουν 13 ετών κι έτσι είχα μάθει και ακούσει ήδη πολλά από την αγαπημένη μου). Μου μιλούσε για τη Σμύρνη. Για το πως ήταν η ζωή τους εκεί. Για το αρχοντικό τους στη Σμύρνη, για τα καίκια του παππού Παντελή για την όμορφη και πλούσια ζωή τους. Θυμάμαι για το εξοχικό τους σπίτι στο κοκαργιαλί , πόσο όμορφα μου περιέγραφε τη ζωή τους.

Ήταν από τους οικονομικά ευνοημένους της τότε Σμύρνης. Δεν τους έλειπε τίποτα στην κυριολεξία. Αφού η προγιαγιά είχε σπουδάσει γαλλικά, πιάνο, είχε τελειώσει το σχολείο και είχε λίγο αργοτέρα τον παππού Παντελή και απόκτησαν μια κόρη , τη γιαγιά μου.

Μου έδειχνε φωτογραφίες - που τις έχω ακόμη- μιλώντας μου για τον τρόπο ντυσίματος, για τις συνήθειες και τις παραδόσεις τους. Ήθελε να μου γνωρίσει τη Σμύρνη. Ήθελε να ξέρω κι εγώ πως ήταν τα πράγματα πριν το μεγάλο διωγμό , όπως συνήθιζε να λέει.

Περπατούσαν με τα κρινολίνα τους , έφτιαχναν τα πανέμορφα εργόχειρά τους, καλούσαν πολύ κόσμο στις γιορτές που διοργάνωναν, και με δύο λόγια , όπως είδα και με τα ίδια μου τα μάτια, - κι αυτό το έβλεπα αργότερα και στη γιαγιά μου, τα γονίδια βλέπετε- ήταν πραγματικά πολύ αριστοκρατικοί άνθρωποι. Άνθρωποι που ήξεραν και ήθελαν να ζήσουν. Άνθρωποι της διασκέδασης , της τέχνης , αλλά δεν έλεγαν όχι και στο να καταπιαστούν με τη δουλειά. Νοικοκυρές γυναίκες .

Το σπίτι έλαμπε πάντα , δεν φοβόντουσαν να το ανοίξουν. Δεν τους ένοιαζε αν κάποιος ερχόταν ξαφνικά. Ετοιμάζαν σε πολύ γρήγορο χρόνο κάποια φαγητά. Τα γλυκά του κουταλιού και τα ζαχαρωτά, οι μπακλαβάδες και τα καταϊφια δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι.

Οι άμαξες με τα άλογα - που αργότερα είδα για πρώτη φορά σαν παιδί πηγαίνοντας από την Κηφισιά στο εξοχικό μας σπίτι στον Αγ. Στέφανο- οι κυρίες με τα αρώματά τους και οι καλοντυμένο επίσης κύριοι.

Μου έλεγε ότι σε πολλές γειτονιές συμβιώναν αρμονικά οι Έλληνες με τους Τούρκους, το Ορθόδοξο με το Ισλαμικό στοιχείο. Μου έλεγε πως πρόσφεραν βοήθεια ο ένας στον άλλον, αλλά και πόσο υπέφεραν σε κάθε αναταραχή γι αυτούς που θεωρούσαν αδερφικούς φίλους. Μιλούσε και τούρκικα βέβαια η γιαγιά , μα τουρκοσπορά - καθώς μερικοί θα έλεγαν- δεν ήταν.

Καμιά φορά δάκρυζε , για τη ζωή που έχασε και ποτέ δεν ξαναγύρισε πίσω. Γι αυτά που τα ματάκια της είδαν όταν έπρεπε να φύγουν. Ήταν 25 χρόνων η προγιαγιά όταν έγινε ο διωγμός. Με τη γιαγιά μωρό στην αγκαλιά. Ο παππούς Παντελής , όλα του τα καϊκια τα διέθεσε για να μπορέσουν να φύγουν οι Έλληνες. Σε ένα από αυτά μπήκε και η γιαγιά Παναγιώτα μαζί με το μωρό της. Είδε να σκοτώνουν τον παππού Παντελή μπροστά στα μάτια της , να τον πυροβολούν όπως έλεγε 'αχ αυτή η τουρκιά κορίτσι μου, δεν ήταν όμως όλοι έτσι , δεν ήταν, τους αγαπούσαμε , γεννήθηκαμε και μεγαλώσαμε μαζί " συνήθιζε να μου λέει.

Παρ' όλα αυτά ποτέ δεν έφυγε από τα μάτια της αυτή η εικόνα. Ποτέ δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω, ούτε για να αναζήτησει το πτώμα του άντρα της. Από μακριά το έκλαψε. Από μακριά το θρήνησε. Από μακριά θρήνησε το χαμό του ανθρώπου που αγαπούσε και όλων των αγαθών της.

Πέρασε στη Μυτιλήνη, και από εκεί στον Πειραιά. Οι αρχοντάδες (λέξη της γιαγιάς) γίναν πρόσφυγες, έσκυβαν το κεφάλι σε μια πατρίδα που δεν τους καλοδέχτηκε. Από τα πράγματα που κατόρθωσε να φέρει μαζί της, λίγαν εμείναν αργότερα. Τα περισσότερα τα πούλησε στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο για να μπορέσουν να επιβιώσουν σε μια φτωχογειτονιά του '40 στον Πειραιά.

Αυτά που εγώ κρατώ σήμερα στα χέρια μου πια, αφού η προγιαγιά πέθανε πριν πολλά χρόνια, και η γιαγιά μου όταν ήμουν 21 ετών και πέρασαν σε μένα, είναι 2 πολύ παλιές εικόνες που είχε η προγιαγιά , 2 λάμπες πετρελαίου σε μπλε χρώμα από φυσητό γυαλί, 1 βίβλιο ποιήσης με κιτρινισμένες σελίδες πια, και λίγες ασπρόμαυρες φωτογραφίες , του παππού της γιαγιάς , μερικών συγγενών και φίλων, από τις οποίες κάποιες έχουν από πίσω γραμμένα τα πρόσωπα που υπάρχουν πάνω σε αυτές.

Λίγες ημέρες πριν, ήμουν στο εξοχικό ενός φίλου, και λέγαμε τελικά είναι ωραίο να έχει κανείς χωριό, νησί, κάπου να πάει... Μου ρώτησε αν είχαμε εμείς, και της απάντησα όχι δεν έχουμε ούτε χωριό ούτε νησί , δυστυχώς. Μου λέει "από που είναι η καταγωγή των δικών σου?" , "από τη Σμύρνη" της απαντάω, και μου λέει "α , ρωσοπόντιοι , ξέρω ξέρω", "όχι, Σμυρνιοί" της απαντώ, μου λέει 'ε εντάξει όλοι πρόσφυγες ήταν από αυτούς". Φάνηκα μάλλον λίγο ανάγωγη με χαριτώμενο τρόπο - θέλω να πιστεύω- , όταν της απάντησα πως "Όταν στη Σμύρνη έπαιρναν τις άμαξες με τα άλογα , εδώ δεν φορούσατε παπούτσια" . Μάλλον μ' έπιασε το Σμυρναίικο ? λολ

Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους , τους αγαπώ. Ούτε και με την άγνοια, αν και 57 χρονών γυναίκα θα έπρεπε να ξέρει... Αλλά τουλάχιστον αφού δεν ξέρεις τι τα λες...

Έτσι το έγραψα αυτό το ποστ. Στη μνήμη της προγιαγιάς Παναγιώτας που πολύ την αγαπούσα κι ακόμη την αγαπώ, στην μνήμη του προπάππου Παντελή που γνώρισα μόνο μέσα από παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία. Στη μνήμη της γιαγιάς μου Ευγενίας που λάτρεψα κυριολεκτικά.

Ας μη ξεχνάμε. Ας μη ξεχνάμε τις ψυχές , τα μέρη , τους ανθρώπους , και τα λάθη ενός έθνους που έθαψε μόνο του τόσα πολλά. Για να μην τα επανάλαβουμε.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Κάτι να πούμε...


Αυτές τις τελευταίες μέρες λοιπόν, δεν ξέρω γιατί και πως νιώθω μεγάλη τεμπελιά στην κυριολεξία. Κάτι οι μικροκαύσωνες, κάτι η προσμονή των διακοπών. Βέβαια δεν είμαι το άτομο που μπορώ να γίνω ιδιαίτερα τεμπέλικο. Δεν μπορώ να καθήσω και να μην κάνω τίποτα. Δεν έχω ησυχία... Πάντα κάτι θα κάνω, με κάτι θα ασχοληθώ.

Οι μικρές εξορμήσεις σε διάφορες κοντινές περιοχές για μπάνιο ή έστω και για μια απογευματινή βόλτα , βοηθούν αρκετά μπορώ να πω στο να ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα. Έτσι λοιπόν, μην έχοντας τίποτα ιδιαίτερο να πω, θα σας βάλω κάποιες από τις φωτογράφιες που τράβηξα, και μου αρέσαν λιγάκι σε σχέση με τις υπόλοιπες. Πρέπει να σας πω , πως έχω 3 μεγάλα βίτσια (δεν ψάχνω παραπάνω ίσως βρω κι άλλα) τα παπούτσια (κλασσικό θηλυκό?είμαι 3 σαρανταποδαρούσες μαζί, το ομολογώ), τα γυαλιά (εγώ και το κατάστημα οπτικών στην κυριολεξία), και οι φωτογραφίες (έχω χιλιάδες φωτογραφίες τοπίων κυρίως από τα μέρη που έχω πάει ή μπορεί να βρεθώ καθημερινά και να μου αρέσει οτιδήποτε).

Η επάνω φωτογράφια, είναι από ένα μέρος που ποτέ μου δεν συμπάθησα, τον Ασπρόπυργο (ας με συγχωρέσουν οι κάτοικοι εκεί). Είναι μια καθαρά βιομηχανική και δυστυχώς λόγω κάποιων γεγονότων όχι και τόσο καλόφημη περιοχή. Κοντινή όμως στην Αθήνα για μια βόλτα, ένα κάφε, μια ποικιλία για ουζάκι... Παρ' όλα αυτά , είχα να πάω πολλά χρόνια, και εφ' όσον βρέθηκα εκεί , μου άρεσε η στιγμή που ο ήλιος έδυε , και τράβηξα τη συγκεκριμένη φωτό που βλέπετε παραπάνω.

Και για να πω και τα καλά. Σαν περιοχή έχει ομορφύνει σε σχέση με το παρελθόν. Οπότε μια απογευματινή βόλτα εκεί δεν είναι άσχημη. Στην παραλία υπάρχουν ταβερνάκια και καφετέριες, που μπορείτε να καθήσετε.









Το βλέπετε το πουλί ? λολ ήθελα λοιπόν να τραβήξω το συγκεκριμμένο γλάρο φωτογραφία (μάλλον θέλετε κιάλια για να τον δείτε το ξέρω), και πως να τον τραβήξω τον γλάρο από το κινητό παρακαλώ... Αλλά ας όψεται το κεφάλι μου :D Ήθελα το γλάρο φωτό , τέλος.























Πάμε στην επόμενη φωτό. Μια φωτό διόλου επαγγελματική από το Χαλκούτσι όπου βρέθηκα για μπάνια την προηγούμενη εβδομάδα. Και αυτή η φωτό από κινητό αφού δεν είμαι πάντα οργανωμένη κι έτσι η ψηφιακή είχε παραμείνει στο συρτάρι παρέα τα λοιπά αγαπητά πράγματα. Όποιος όμως έχει τη μύγα (της φωτογραφίας στην προκειμένη περίπτωση), κάνει ότι μπορεί. Αυτή λοιπόν είναι μία από τις πολλές που τράβηξα εκεί.








Σαν περιοχή δεν με ξετρελλένει το Χαλκούτσι. Δεν είναι όμως άσχημα για μια κοντινή εξόρμηση αφού είναι δίπλα από τον Ωρωπό, που έχει και αρκετές ταβέρνες/εστιατόρια και μπαράκια ανοιχτά από το πρωί. Έτσι μπορείς να συνδυάσεις ότι θες αφού σου δίνονται οι επιλογές. Να πάτε να πάτε.















Εδώ είμαστε δίπλα από την Κινέττα στους Αγ. Θεοδώρους. Όχι κι άσχημα, καθαρή θάλασσα (και καλύτερη από το Χαλκούτσι), με λευκό βότσαλο όπως βλέπεται (αν και είμαι φαν της άμμου, αλλά η άμμος κολλάει, ενώ με το βότσαλο δεν λερώνεσαι), πολλά ταβερνάκια και καντίνες ακριβώς εκεί που είναι η ξύλινη κατασκευή, σε όλο το μήκος της παραλίας. Πολλές οικογένειες όπως είδα παιρνούν τη μέρα τους εκεί, αφού προσφέρει όμορφη σκιά κάτω από τα δέντρα, και μπορούν να προμηθευτούν φαγητό, νερό κτλ.




Οι Αγ. Θεόδωροι είναι μια πολύ τουριστική περιοχή (όπως διαπίστωσα) στο παρελθόν πήγαιναν λιγότερα άτομα, αυτοί κυρίως που είχαν εξοχικά. Τώρα είναι μια αρκετά πυκνοκατοικημένη περιοχή, και με πολύ εγχώριο τουρισμό.


Γεγονός πως είχα χάσει επεισόδια, αφού οι δικές μου εξορμήσεις είχαν ως βάση τις Σπέτσες, (μ'αρέσει πάρα πολύ το συγκεκριμένο νησί) και όπως είπα τα υπόλοιπα του αργοσαρωνικού. Έτσι λοιπόν η επαφή με πολλά άλλα μέρη κοντινότερα είχε χαθεί. Φέτος όμως σκέφτηκα να πάως προς όλα αυτά τα μέρη που τα τελευταία χρόνια δεν πήγαινα, κυρίως γιατί απεχθάνομαι την κίνηση στην εθνική, και επίσης επειδή φρικάρω με τα ατυχήματα.

Αυτή είναι μία απλή φωτογραφία τραβηγμένη εν κινήσει μέσα από το αυτοκίνητο (με το κινητό , ω ναι ) από την παλιά εθνική οδό. Δεν ξέρω για εσάς εμένα μ'αρέσει.

Και βέβαια μου λείπουν φωτογραφίες ακόμη από τη Χαλκίδα που κι εκεί βρέθηκα πρόσφατα, από τη Λούτσα, Σπάτα που είμουν σήμερα το βράδυ για φαγητό. Ανακάλυψα πως η Λούτσα έχει γίνει ένα πολύ όμορφο μέρος με πολύ νυχτερινή ζωή και όχι μόνο, μεγάλη παραλία για τη βόλτα ή το μπάνιο σας, το καφέ ή το φαγητό σας. χμμμ τώρα που το σκέφτομαι, από τα μέρη που προανέφερα μάλλον τη Λούτσα θα διάλεγα τελικά.

Αλλά βρε παιδιά. Ένα πράγμα που πραγματικά με έχει συγκλονίσει και το λέω γιατί θέλω να προσέχουμε όλοι. Πολλάααααααα εκκλησάκια στην εθνική οδό, πολλά μικρά εκκλησάκια παντού από τη μια περιοχή ως την άλλη. Τόσα πολλά ατυχήματα στην Ελλάδα. Τόσο απρόσεχτοι οδηγοί. Τόσοι πραγματικά ΗΛΙΘΙΟΙ ας μου συγχωρεθεί η λέξη. Δεν έπρεπε να είχαν πάρει δίπλωμα όλοι αυτοί. Πραγματικά δεν έπρεπε. Το τιμόνι δεν είναι ταχύτητα και μαγκιά. Είναι κατεύθυνση , προορισμός, διασκέδαση, γυρισμός.

Γι αυτό όποιος θέλει να τρέξει καλά θα κάνει να πάρει έναν εξομοιωτή. Και πολύ του είναι δλδ άντε γιατί πολύ νευρίασα , ναι ναι με τα μικρά εκκλησάκια που είναι γεμάαααααατος ο δρόμος από την Αθήνα μέχρι όποια πόλη κωμόπολη βγαίνω να πάω. Βλέποντας μια μάνα να ανάβει το καντήλι του παιδιού της και να κλαίει πάνω από αυτό.

Κρατήστε το τιμόνι και με τα δύο χεράκια, μη τρέχεται , μη προσέχετε μόνο για εσάς. Προσέχεται και τους υπόλοιπους. Γιατί υπάρχουν πολλοί τρελοί που δεν υπολογίζουν καλά και δεν ξέρουν τίποτα.

Μη θεώρησετε κανένα αυτοκίνητο ασφαλή. Δεν είναι. Η μόνη ασφάλεια είναι το δικό μας μυαλό. Η δίκη μας σκέψη. Η δική μας σωστή αντίδραση και κατανόηση του τι είναι το αυτοκίνητο , και για ποιό λόγο το χρησιμοποιούμε.

ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!

και κοιτάξτε κι εδώ , κι αν σας αρέσει αυτό τότε ...

http://www.vasilisp.com/blogs/asimonis/index.php/category/bampa-min-trechis/
Σας προειδοποιώ πως οι φωτογραφίες είναι ανατριχιαστικές. Μπράβο του κυρίου που τις έβαλε και μπράβο του για το μήνυμα που περνάει. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο εγώ προσωπικά θα τις έβαζα στο δικό μου μπλογκ. Αλλά ίσως αν αρχίσουμε να βλέπουμε, βάλουμε μυαλό. Ίσως. Μην προσβληθεί η αισθητική σας, αλλά το μυαλό σας και το μυαλό όλων. Το κακό δεν αργεί να γίνει, και δεν θα μείνει μακριά μας αν εμείς δεν ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ.

Αυτά από μένα. Σας κούρασα το ξέρω. Πήγα σε μέρη που είχα να βρεθώ χρόνια . Μου άρεσαν άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο. Όλα όμως είχα κάτι να μου δώσουν και κάτι μου άρεσε. Να πάτε όποτε μπορείτε και όποιοι μπορείτε.

Δεν ξέρω αν τολμών νικά , αλλά σίγουρα κάτι βγάζει ;) Έστω και μια φωτογραφία από το κινητό (ροφλ).




Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Meravigliosa Creatura - Gianna Nannini



Molti mari e fiumi
attraversero
dentro la tua terra
mi ritroverai
turbini e tempeste
io cavalchero
volero tra il fulmini
per averti

Meravigliosa creatura sei sola al mondo
meravigliosa creatura paura di averti accanto
occhi di sole mi bruciano in mezzo al cuore
amore e vita meravigliosa

Luce dei miei occhi
brilla su di me
voglio mille lune
per accarezzarti
pendo dai tuoi sogni
veglio su di te
non svegliarti
non svegliarti
non svegliarti....ancora

Meravigliosa creatura
sei sola al mondo
meravigliosa paura d'averti accanto
occhi di sole mi tremano le parole
amore e vita meravigliosa

Meravigliosa creatura un bacio lento
meravigliosa paura d'averti accanto
all'improvviso tu scendi nel paradiso
muoio d'amore meraviglioso

Meravigliosa creatura
Meravigliosa
occhi di sole mi bruciano in mezzo al cuore
amore e vita meravigliosa

Τραγουδάκι λοιπόν που μου αρέσει πολύ της Gianna Nannini, αφιεωρεμένο σε όλους εσάς που είσαστε αλήθεια πανέμορφα πλάσματα, που ομορφαίνεται τις ώρες μου εδώ με το να μοιράζεστε μαζί μου πράγματα, από όποιο σημείο της γης κι αν βρίσκετε ο καθένας μας.
Amore e vita meravigliosa λέει ο στίχος. Αγάπη και ζωή υπέροχη , εύχομαι κι εγώ σε όλους εσάς με όλη μου την καρδιά.
Να είστε όλοι καλά, να προσέχεται τους εαυτούς σας γιατί πάντα κάποιος κάπου μας περιμένει, μας σκέφτεται, μας αγαπάει, με κάθε είδους αγάπη που είναι δωσμένη στα ανθρώπινα όντα να νιώθουν.
Πολλά πολλά φιλιά σε όλους.

Και καλό μήνα!!!!!!