Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Πραγματικό όνειρο









...Δεν ξέρω τελικά τι ακριβώς σκεφτόμουν. Μάλλον ήταν χιλιάδες οι σκέψεις που έρχοταν έξω από την άβυσσο του μυαλού μου. Η φαντασία μου έπαιζε παιχνίδια με την πραγματικότητα σε μια αδιευκρίνιστα τρελλή κόντρα μεταξύ τους.

Κι εγώ ξαπλωμένη σ' ένα κρεββάτι από ροδοπέταλα, προσπαθώντας να ξεχωρίσω το όνειρο από το αληθινό. Πες μου εσύ να φύγω , να σβήσω ή να χαθώ; Αρνούμαι πεισματικά να τα παρατήσω, αρνούμαι να σ'αφήσω. Η κόκκινη μπαλαρίνα με τις πουέντ εμφανίζεται μπροστά μου, χωρίς να ξέρω πως. Αγκαλιάζει το κορμί μου και τις αισθήσεις μου. Ναι θυμάμαι...

Νιώθω ένα ηδονικό φιλί... στο λαιμό το φιλί και στο νου το δάκρυ μου. Θέλω να βγω στη σκηνή, με εμποδίζουν όμως. Με εμποδίζουν, αραχνοϋφαντες σκιές σαν κολασμένες ψυχές που η γαλήνη πέταξε μακριά τους . Προσπαθώ να ξεφύγω μα πολεμώ κι οι πολλοί , πολεμούν την άκρη μου.

Τα καταφέρνω να ξεφύγω. Όχι δεν έτρεξα μακριά, δεν έφυγα , δεν δείλιασα. Είμαι εδώ μπροστά στα μάτια σου. Κουρασμένη από το κυνηγητό, αποκαμωμένη από την αίσθηση του φόβου και της μάχης. Μα δυνατή αρκετά να μη μείνω κάτω στα πληγωμένα πόδια μου , και στη ιδρωμένη ψυχή μου.

Είμαι εγώ πάνω στη σκηνή. Ξαφνικά η μαγευτική μουσική αρχίζει. Δεν ξέρω πως, σαν μουσική αγγέλων. Μια μουσική που παίζει μόνο για μένα, γνώριμα μα συνάμα απόμακρη. Αρχίζω να χορεύω χωρίς να ξέρω πως , η μουσική με οδηγεί , και δεν υπάρχει τίποτα άλλο, εγώ και οι νότες. Οι νότες που αγκαλιάζουν το κορμί μου το μυαλό και την ψυχή μου.

Τις αφήνω να με αγγίξουν σαν κάτι ολοκληρωτικά παρθένο και ανεξουσίαστο πριν. Κάτι ανέπαφο και ανέγγιχτο. Ηδονικά όμορφο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, απλά χορεύω. Χορεύω ασταμάτητα την Άνοιξη. Με κοιτούν το ξέρω έστω κι αν τα μάτια μου δεν είναι επάνω τους. Μ' έλεγαν μάγισσα από τις νωχελικές κινήσεις που καρδιές ράγισα.

Με κοιτούσαν και περίμεναν το τέλος. Χόρευα κι άργησα, κάθε αρχή κατάργησα. Με κοιτούσαν εκστασιασμένοι καθώς εκτός από τη φιγούρα που ξεδιπλωνόταν μπροστά τους , ξεδιπλωνόταν και η ψυχή.

Το τέλος της πράξης ήρθε, και μαζί του και το χειροκρότημα. Αγκαλιές τα λουλούδια να φτάνουνε στα χέρια μου, και μια φωνή να μου ψιθυρίζει "Είσαι αγγελική , καλή σου νύχτα".

Ευχαριστώ την VVampirella και τον Thogias που με κάλεσαν να συμμετέχω στο παιχνίδι αυτό. Ελπίζω να ανταποκρίθηκα επάξια, αφού ποτέ δεν έχω ξανακάνει κάτι παρόμοιο. Οφείλω να πω πως ήταν διασκεδαστικό. Κι επειδή ήδη αρκετοί το έχουν παίξει ή έχουν πάρει πρόσκληση, καλώ και τους υπόλοιπους να το κάνουν αν θέλουν.

Το τραγούδι ήταν το "Μάγισσα" της Αλεξίου, μ' αρέσει πολύ η μουσική του και οι στίχοι εννοείται. Φιλιά πολλά σε όλους για μια υπέροχη (έστω κι αν είναι συννεφιασμένη) ημέρα.


Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Στον ίσκιο των πουλιών - Αλκυόνη Παπαδάκη



Είναι κάτι νύχτες, που τ'αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεαι στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. "Αυτάαααα! Που είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν. Είναι αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.




Μια άνοιξη σκληρή, ανελέητη, που έστηνε καρτέρι στα χελιδόνια και τα παγίδευε, για να κάνουν τραγούδι τα όνειρά της.
Αν έπεφταν, λέει, μόνο τα χελιδόνια στην παγίδα της άνοιξης...
Αν γινόταν, λέει, όλα τα όνειρα τραγούδι... Αν... Αλλά που...

-Ό,τι πεις. Πίστευε και μη ερεύνα. Τζιζζ η έρευνα, κουμπάρεεε!... Μόνο τα δικά μου ξέρετε ν' αναμασάτε. Και σας διαφεύγει πως η καρδιές είναι ελεύθερες, σαν τις πεταλούδες. Μπορούνε να πετούνε σ' όλα τα άνθη. Ακόμα και σ' αυτά που κρύβει το σποράκι τους δηλητήριο.

Μήπως θέλει πολύ η ψυχή για ν' ανθίσει; Μήπως θέλει πολύ για να σαλπάρει στ' όνειρο; Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε...






Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή. Λένε πως όταν φτάσεις ως την άκρη του γκρεμού και δώσεις τη βουτιά, φταίει το κεφάλι σου που δεν σε κράτησε. Και στο τέλος, αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά, δικός σου καλεσμένος ήταν. Παρεάκι σου.

Μόνο που όποιοι τα κηρύττουν όλ' αυτά, δεν είδαν ποτέ τη θέα από την τελευταία πέτρα του γκρεμού. Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς. Και το κακό μ' αυτούς είναι πως συνήθως έχουν δίκιο. Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα. Στο τέλος, σου γανώνουν το μυαλό.

Όμως... Αν έφτασες ως εκεί... Λέμε αν... Αν έφτασες ως εκεί γιατί βιαζόσουνα να μάθεις, τι γίνεται πιο κάτω; Αν είχες πάρει φόρα, γιατί φοβόσουνα μη στήσεις την αγάπη; Αν στο ίσιωμα, που γνώρισες τα κολλητάρια σου, σου χάρισαν το ρούχο της άνοιξης και σε ξελόγιασαν; Κι εσύ πάλι... Ήταν ανάγκη να το φορέσεις κατάσαρκα και να πετάξεις, σαν ηλίθιος, τη στολή παραλλαγής που σου 'ραψε η μάνα σου;

Λέμε κι εμείς... Διάφορα. Μόνο οι άλλοι θα λένε; Σίγουρα πάντως, την ώρα της πτώσης, έβγαλες μια δυνατή φωνή: "Αγάπη!" κραύγασες. "Αγάπη!" . Οι πάντες ορκίζονται πως δε σ' άκουσαν. Τι φταις εσύ , αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως κι η αγάπη, όταν γίνεται κραυγή, τρομάζει...





Η αγάπη είναι στο κουκούτσι. Κι εσύ βρίσκεσαι στη φλούδα.

Η αγάπη είναι στο κουκούτσι. Η φλούδα είναι πόρνη.

Είναι η οργή η άτιμη... Η πατικωμένη οργή που όταν βρει μέρος αχαμνό κι αρχίσει να πετιέται, αν δεν τα κάνει όλα λίμπα, δε χορταίνει. Κι άντε να βρεις μετά κουράγιο να μαζεύεις τα γυαλιά. Άντε να βρεις καρδιά για το συγύρισμα. Και τι συγύρισμα να κάμεις μ' αυτά που απόμειναν; Που να βάλεις τα ρημάδια τα λουλούδια , που στέκεις σαν ηλίθιος και κρατάς; Αφού το 'καμες θρύψαλα το ανθόγυαλο...

"Θα μ'αγαπάς πάντα, Βαγγελίτσα;" Αχ, αυτό το "πάντα" στα χείλη των ανθρώπων! Τ' ακούν οι Αγγέλοι και παίζουν φυσαρμόνικα. Κι ύστερα, μόλις τελειώσει το τραγούδι, τρέχουν και κρύβονται, μην τους μαλώσει ο Θεός.

Λες και σε προειδοποιεί ποτέ το κακό. Λες και σου κάνει νόημα η κακιά ώρα. Σιγά μη σου φωνάζει: "Έι, ψιτ! Ψιτ! Κοίτααα! Σου 'ρχομαι..." Έτσι είναι αυτά τα χτυπήματα. Γίνονται πισώπλατα. Την ώρα που είσαι ανοχύρωτος. Την ώρα που έχεις χαλαρώσει κι απολαμβάνεις το άρωμα της βροχής. Έτσι είναι... Την άνοιξη μπορεί να τη σκοτώσει ξαφνικά, μπροστά στα μάτια σου, ένα χελιδόνι. Κάποιο το ξέρουνε αυτό, πολύ καλά.

Είν' αυτές οι άσχετες σκέψεις που βάζει μπροστά σου σαν ανάχωμα το μυαλό, για να σε κρατά λίγο πιο πέρα από την κραυγή.





- Πάντα φέυγω. Φεύγω, φεύγω, και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς απ' όπου έχω φύγει... Μια ατέρμονη, αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία. Μακάρι να μπορούσα να φύγω κάποτε να φύγω από τη φυγή μου. Μα μου φαίνεται πως είναι αργά πια. Σουρούπωσε...

Που να καταλάβει ο "κερατάκης" πως η εθελοτρυφλία είναι το έσχατο μονοπάτι για να περάσεις υστά από το σκατόλακκο... Έτσι και κάνεις πως ανοίγεις τα ματάκια σου για ν' αντικρίσεις το τοπίο, πάει... Καταπόντιστηκες!

- Δε γίνομαι άδικη. Μα θέλει κι η πίκρα το τοιχάκι της. Αν την αφήσεις να πάρει δρόμο, δεν έχει μαζεμό μετά.

Το ποτάμι κυλούσε πάντα πάνω στα νερόκρινα. Και τ' αηδόνια έβγαιναν τις νύχτες από τις φυλλωσιές των δέντρων κι έστηναν καρτέρι στα όνειρα...

"Νύχτα κι αυτή..." είπε σιγανά ένα μικρό φιδάκι στη μάνα του. "Σσσσσ!" τ' απάντησε εκείνη φοβισμένη. "Μη μιλάς". Και του 'δειξε με το κεφάλι της τον έρωτα. "Σσσσ! Φύγε! Δε βλέπεις το φονιά, που ήρθε να πιει νερό;".




Μερικά ακόμη αποσπάσματα όπως καταλάβατε ήδη, μιας από τις αγαπημένες μου Ελληνίδες συγγραφείς. Και για να μην ξεχάσω να το αναφέρω , αυτό το βιβλίο όπως η ίδια γράφει , είναι αφιερώμενο : Στους φίλους που χαθήκαμε στις στροφές της ζωής, με αβαστάχτη νοσταλγία.

Από εμένα μια ευχή , για να ακούμε όλοι το τραγούδι των αηδονιών παντοτινά αν γίνεται , χωρίς οι Αγγέλοι να φεύγουν μετά, αφού ίσως το τραγούδι κρατηθεί για πάντα στις ψυχές μας. Χωρίς να τους μαλώσει ο Θεός , αλλά ίσως τους χαμογελάσει και σε αυτούς , αλλά και σε εμάς.

Όνειρα γλυκά.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Ψυχή μου

Κοντάκιον τῆς Πέμπτης τοῦ Μεγάλου Κανόνος
Ἦχος πλ. β´. Αὐτόμελον.


Καλημέρα. Σήμερα είναι της Ψυχής λένε. Το είδα και στο εορτολόγιο. Όχι δεν πρόκειται να πω κάτι που έχεται ήδη ακούσει. Ίσως όμως και να έχεται ακούσει ή βιώσει προσωπικά κάτι παρόμοιο.

Για την ψυχή είναι ειπωμένα τόσα πολλά ήδη. Όλοι ξέρουμε λίγο ή πολύ κάποια πράγματα. Εγώ θα σας πω μόνο για μια εμπειρία που είχα. Μια εμπειρία που συνέβει πριν 15 χρόνια , μια Τρίτη πρωϊ στις 11 ακριβώς. Ήταν η ημέρα που πέθανε η αγαπημένη μου γιαγιά.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν κοιμόμουν στο σπίτι φίλων, οικογενειακών. Και για να μην μακρυγορώ, περιμέναμε τη γιαγιά να φύγει, το ξέραμε. Μεγάλωσα μαζί της και είμασταν πάρα πολύ δεμένες. Δεν ξέρω αν η αιτία είναι αυτό το γεγονός ή αν το είδα επειδή έτσι απλά, γιατί στα όνειρά μου έχω δει πολλά που έχουν συμβεί.

Εκείνη την Τρίτη το πρωί, καθώς κοιμόμουν, (δεν ονειρεύτηκα οτιδήποτε άλλο) βλέπω να κατεβαίνει μπροστά στα μάτια μου μια μαύρη οθόνη (οθόνη έτσι το εξέλαβα αφού όλα μαύρισαν ξαφνικά και δεν έβλεπα τπτ άλλο) και καθώς όλα ήταν μαύρα, βλέπω ένα πολύ όμορφο πράγμα , λευκό , ολόλευκο, σαν ένα μικρό πεντακάθαρο συννεφάκι, να φεύγει ψηλά , να πηγαίνει με φόρα προς τα επάνω. Ήθελα να το πιάσω μα δεν μπορούσα. Παράλληλα με αυτό , τη στιγμή που το έβλεπα να πηγαίνει προς τα πάνω, ακούω μια δυνατή κραυγή, ένα ουρλιαχτό θα έλεγα, μια στριγκλιά που έχει μείνει ακόμη στα αυτιά μου. Όπως έχει μείνει και όλη η εικόνα που σας περιγράφω.

Ξαφνικά πετάγομαι από το κρεβάτι όπου κοιμόμουν, είμουν ιδρωμένη , τρομαγμένη, φοβισμένη, ήταν τόσο ζωντανό. Μετά από 10 λεπτά περιπού ή 15 ίσως δεν θυμάμαι πια ακριβώς, χτυπάει το τηλέφωνο , ήταν η μητέρα μου, πήρε να πει πως η γιαγιά ταξίδεψε.

Αργότερα, όταν μιλούσαμε για την ώρα του θανάτου και πριν κανείς πει οτιδήποτε, πετάγομαι και τους λέω , "στις 11 ακριβώς πέθανε η γιαγιά μου". Με κοιτούσαν όλοι με απορία, τότε τους είπα πως το ξέρω και τι είδα, αφού όταν σχεδόν πήδηξα από το κρεββάτι έκατσα στα γόνατα στην κυριολοξία, και έναν περίεργο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κοιτάξω το ρολόι που υπήρχε στο κομοδίνο , δίπλα μου.

Την επόμενη ημέρα, αφού όλα είχαν τελειώσει και επιστρέψαμε σπίτι, αρνιόμουν πεισματικά να κλείσω οποιοδήποτε φως. Εκτός από τη λύπη και την πικρία είχα και έναν φόβο. Αδιόρατο ίσως.

Ζήτησα από τη μητέρα μου να κοιμηθεί μαζί μου εκείνο το βράδυ, και στην ουσία, μη λέγοντας τίποτα σε κανέναν, αρνιόμουν να κοιμηθώ. Νύσταζα πάρα πολύ ένιωθα πολύ κουρασμένη, όμως αρνιόμουν να κοιμηθώ. Έβλεπα τηλεόραση και η μητέρα μου ήταν δίπλα μου, την είχε πάρει ο ύπνος.

Κάποια στιγμή γύρισα για λίγο στο πλάι, και φυσικά χωρίς να το καταλάβω έκλεισα τα μάτια μου ίσως για 5 λεπτά περίπου. Όταν τα άνοιξα, και δεν ήταν όνειρο , αλλά όραμα , - και είχα και σώας τας φρένας, ναι ναι να μην θεωρεί ότι είμαι τρελλή, που είμαι αλλά οκ - είδα δίπλα μου στο κρεββάτι μου τη γιαγιά μου ξαπλωμένη στο πλάι να με κοιτάζει. Να με κοιτάζει γαλήνια αλλά σαν να ήθελε να με χορτάσει. Σιωπηλή , αμίλητη, γλυκιά, αρχόντισσα όπως πάντα ήταν και θα είναι για μένα.

Δεν θέλω να προσθέσω κάτι άλλο. Για μένα αυτό είναι η ψυχή. Αέναο , αέρινο, παντοτινό...

Γλυκές καλημέρες για μια ροδόσπαρτη μέρα, ζεστές φιλικές αγκαλιές, και πολλά πολλά φιλιά , αέρινα κι αυτά , έτσι σαν τις ψυχές , έτσι ταξιδεύουν και τα φιλιά μου σε όλους εσάς.


Τρίτη 8 Απριλίου 2008

One more!

Άντε πάμε άλλο ένα blogoπαιχνιδάκι μετά από πρόσκληση και πάλι του αγαπητού μου Lockheart.

1. Όνομα: Τζένη
2. Γενέθλια: 24/02/19..( θέλεται και το τελευταίο ε? περίεργαααα πλάσματα) άντε 73 είναι
3. Ζώδιο: Ιχθύς
4. Χρώμα μαλλιών: Μαύρο
5. Χρώμα ματιών: Καστανό
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ναι αμέ, αλλά περνάει η εππίρεια της αντιβίωσης (ροφλ)
7. Είδος μουσικής που ακούς: Pop, Discο, Ελληνικά έντεχνα, και όχι μόνο (ανάλογα με τη διάθεση)
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Βetty Boop
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Αρκετοί είναι μακρυά , δυστυχώς.
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Το όνειρο που είδα, και εύχομαι να πάει καλά η μέρα
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: κινητό, και τα κλειδιά μου ( με το αγαπημένο μπρελόκ)
12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Πίνακα με πούεντ/βιολί/πιάνο/τριαντάφυλλα , δύο συνθέσεις από υφασμάτινα λουλούδια και χρυσό με μοβ ύφασμα να τα πλαισιώνει (πλήρης περιγραφή ε, δεν έχεται παράπονο)
13. Τί έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου? Τις παντόφλες μου
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Θα αναρωτιόμουν ποιος το έκανε, θα έβριζα ή θα έλεγα δεν πειράζει ανάλογα το πως και το τι ,και φυσικά θα μάζευα τα σπασμένα( αχ αυτά τα σπασμένα!)
15. Αγαπημένος αριθμός: 7
16. Αγαπημένο όνομα: Ναστάζια , έκδοση του Αναστασία
17. Τα χόμπι σου: γράψιμο, διάβασμα, internet, ταξίδια, σκι
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Σ' άλλη σ' άλλα μέρη
19. Μια ευχή για το μέλλον: Υγεία και Ειρήνη
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? Αρχαία Ελλάδα ή Αρχαία Αίγυπτο
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: στην αγκαλιά μου αν χωρούσε όλη μου η οικογένει, από αντικειμένα το laptop μου (addiction e , οκ φαίνεται και το ομολογώ)
22. Αγαπημένο λουλούδι: Βαθύ κόκκινο τριαντάφυλλο
23. Αγαπημένη σειρά: Καμμία προς το παρόν (δεν είμαι και τόσο φαν της τβ)
24. Αγαπημένη ταινία: Mary Poppins
25. Αγαπημένο τραγούδι: Adagio - Lara Fabian (η ιταλική version)
26. Aγαπημένο βιβλίο: Jonathan Livingston Seagull - Richard Bach
27. Αγαπημένο ζώο: Λευκή τίγρης
28. Αγαπημένο ρούχο: Μπλε σκούρο τζην D&G (fashion victim)
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Πάααααααρα πολλοί
30. Αγαπημένο χρώμα: το κλασσικό μαύρο , και γι αυτή την εποχή ανοιχτότερα χρώματα
31. Αγαπημένο φαγητό: Σχεδόν οτιδήποτε περίεχει κρέμα γαλάκτος ( και είναι και fat free? rofl)
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι: Mary Poppins (μ' αρέσει ο ρομαντισμός του παραμυθιού μάλλον)
33. Κακή συνήθεια: Κάπνισμα
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Τρέχω να βοηθήσω όποιον/όπου/όποτε..
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Τα λέω έξω από τα δόντια , και καμιά φορά δείχνω και αυτά! (άσχετα αν ποτέ δεν δάγκωσα, η κάλυψη u know)
36. Συνηθισμένη ατάκα: φραπεδομπουρμπουλήθρες
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Δικηγόρος , Δημοσιογράφος
38. Μεγαλύτερος φόβος: Να μην στερηθώ ποτέ τα παιδιά μου για κανέναν λόγο ( να βρίσκονται εν ζωή εννοώ όσο ζω κι εγώ τουλάχιστον)
39. Η καλύτερη pizza: special
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...: Συντροφιά και πραγματικοί φίλοι των ανθρώπων.


Αυτάααααααααααα από μένα. Και επειδή όπως είδα ήδη αρκετά άτομα έχουν λάβει μέρος στο παιχνιδάκι, καλώ και όλους τους υπόλοιπους , όσους θέλουν να συμμετέχουν και αυτοί.
Καλό απόγευμα σε όλους γλυκά μου!

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Άλλο ένα blogoπαιχνιδάκι

Μετά από πρόσκληση της γλυκιάς μας φυρδην-μιγδην έρχομαι να ανταποκριθώ με ευχαρίστηση σε ένα ακόμη blogoπαίχνιδο. Πάμε λοιπόν...

Μεταφέρω ακριβώς τα του παιχνιδιού, για να είναι τα πράγματα ξεκάθαρα για όλους.
"Στην έκθεση "Φαντασία της πραγματικότητας" 2 χρόνια πριν μοιράστηκε ένα ερωτηματολόγιο από την Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας!
Με κανόνες απλούς: απαντάς και καλείς άλλους τρεις"



1)Γιατί κλαις?

Γιατί μ'αρέσει , καθαρίζουν και τα μάτια...

2)Γιατί δεν κλαις?

Για να δω πόσο κοντρόλ μπορώ να κάνω στο εαυτό μου

3)Πού είναι ο βάλτος?

Στη λίμνη

4)Ποιός και που είναι ο δεσμοφύλακας?

Αυτός με τα απρόσμαυρα ριγέ ρούχα, είναι μακριά (ευτυχώς!)

5)Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο?

Στο μυαλό μου

6)Περιφρονείς κάτι?

Τους δήθεν

7)Θα ερωτευόσουν για πάντα?


Είμαι πάντα ερωτεύμενη !

8)Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης"?

Για να 'γράφει' και ο τοίχος

9)Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση?

Όχι , γιατί θα άλλαζε το νόημα

10)Do you remember revolution?

Και όχι μόνο, θυμάμαι και το rebel without a cause , αλλά για τον ευατό μου

11)Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό,αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου?

Και χωρίς αυτό

12)Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄τον πάγο?
΄

Θα το έσπαγα μόνη μου και θα άφηνα τον παππού να ζήσει (πονόψυχη ε)

13)Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι ?

Να τα έκλεινα ή να τα άνοιγα ορθάνοιχτα μετά από αυτό?

14)Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο?

Εαν δεν κινδύνευα και από τις τύψεις ίσως

15) .........

Αν - Κίπλινγκ

16) Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν?

Θα το έκανα αν έπρεπε ναι

17)Θα σκότωνες τον Μπους, αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ?

Ε όχι βέβαια , όμως αν το έκανα θα γινόταν χωρίς ανταμοιβή

18)Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια?

Θα περίμενες μερικά χρόνια αργότερα να αποκτήσω μερικά?

19)Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος?

Όχι αγάπη μου είναι κρύα εκεί μέσα, και το πηγάδι θα με ξέρναγε εμένα έτσι κι αλλιώς.

Καλώ λοιπόν κι εγώ τους bloggers : Lockheart, Sweet December & Through the shadows.

Καλό απόγευμα!

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Παιχνιδάκια

Καλησπέρα σε όλους. Μετά από πρόσκληση του αγαπητού Lockheart (τον ευχαριστώ και πάλι) ,ανταποκρίνομαι σε αυτήν με ευχαρίστηση.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήμουν σχετική με τα χαϊκού ποιήματα, δεν γνώριζω κάτι ιδιαίτερο για αυτά , ευτυχώς έμαθα. Όσο ζεις... Eπίσης να μεταφερώ για το χαϊκού τα εξής: - Τα χαϊκού είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία. Στην Ευρωπαϊκή εκδοχή τους συνήθως υποδιαιρούνται σε 3 στίχους από 5, 7 και 5 συλλαβές.


Λευκό Περιστέρι
Φεύγει Στον Ουρανό
Ελεύθερη Γαλήνη


Και περνάω στο δεύτερο blogoπαίχνιδο. Με random επιλογές απο την wikipedia. Το παιχνίδι έχει ως εξής : Ανοίγεις τη Wikipedia, κάνεις κλικ στην επιλογή Τυχαία Σελίδα στο αριστερό μενού πλοήγησης. Το αποτέλεσμα αντιστοιχεί στο όνομα του συγκροτήματός σου. Κάνεις κλικ 2η φορά. Το αποτέλεσμα αντιστοιχεί στο όνομα του δίσκου. Κάνεις κλικ ακόμα 11 φορές. Αυτό είναι και το tracklist.

Όνομα συγκροτήματος : Jules Albert Wijdenbosch
Album: Rolling, Heeling
~Track List~
1. AEK
2. Choragic Monument of Lysicrates
3. Michigan Truck
4. Caus Castle
5. Burgate
6. Bonzo Dog Doo-Dah Band
7. 14567 Nicovincenti
8. Iceni River
9. Halloween
10. ANCA (disambiguation)
11. The Ecologist
Με τη σειρά μου κι εγώ λοιπόν καλώ τους bloggers:
Thogias, Prasino Liker, Roadartist, mad2luv, votsala sto pani, όναρ, και φυσικά όποιον άλλο θέλει να συμμετέχει σ'αυτό το blogoπαίχνιδο.
Καλό απόγευμα , καλά να περνάτε και καλό Σαβατοκύριακο σε όλους!


Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Avatar

Ξέχασα να αναφέρω για το avatar. Πιστεύω πως αυτό που διαβάζεται ,αυτό ακριβώς κάνουμε όλοι μας πάρα πολλές φορές έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουμε.

"Humans have a knack for choosing precisely the things that are worst for them" και μήπως δεν είναι έτσι κάποιες φορές;
Αν και στην πορεία ίσως θα δείτε το avatar να αλλάζει. Πάντα όμως θα είναι εγώ, αυτό που με εκφράζει, ανάλογα με τη διάθεσή μου.
Κυκλοθυμική ίσως οκ.

Αυτό για να ολοκληρώσω την επεξήγηση nick/avatar.

Η έννοια του nick μου

Καλημέρααααα. Μετά το ποστ του αγαπητού Lockheart , και τον ευχαριστώ που μου έδειξε που να το διαβάσω (είχα ζητήσει να μου πει τι σημαίνει το nick του) , αποφάσισα να εξηγήσω τι σημαίνει και το δικό μου, και θα ήθελα να πω και σε όποιον θέλει να το κάνει, αφού πολλές φορές η σημασία ενός nickname είναι πραγματικά διαφορετική απ' ότι εμείς φανταζόμαστε.

Και έρχομαι στο δικό μου nick , που για πολλούς ίσως ακούγεται εγωϊστικό ε; χαχα δεν είναι και τόσο τελικά, ή ίσως είναι εγωϊστικό στο σημείο που πραγματικά θα έπρεπε να είναι - προσωπική άποψη- .

Δεν ζω για να αγαπώ λοιπόν μόνο εμένα, δεν είμαι εγώ το επίκεντρο της ζωής μου. Το επίκεντρο της δικής μου ζωής είναι το δύο υπέροχα αγόρια μου που τα λατρεύω όσο τίποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο.
Έγινα μητέρα στα 27 , για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και έχοντας πραγματικά πολύ αγωνία και άγχος αφού ήμουν ουσιαστικά άπειρη, έριξα όλο το ενδιαφέρον μου σε ένα μωρό για τα πρώτα του χρόνια.
Δεν το μετάνοιωσα και ούτε πρόκειται να το μετανιώσω. Δεν έγινα η εικόνα της Ελληνίδας συζύγου και μητέρας που πήρε τα κιλάκια της, όμως έπαψα επίσης να φροντίζω τον ευατό μου με τον ίδιο τρόπο που το έκανα πριν.
Αφού πολλές φορές δεν υπήρχε ούτε ο χρόνο αλλά ούτε και η διάθεση. Κουραζόμουν βλέπεται αρκετά αφού δεν είχα καμμιά βοήθεια από κανέναν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Μετά από 4,5 χρόνια ήρθε και το 2ο παιδί, όχι κατ' επιλογή (και εδώ λέω ευτυχώς που ήρθε ) γιατί όντως είδα τεράστια διαφορά στο πριν και στο μετά , αφού εγώ είμαι μοναχοπαίδι.

Στην πάροδο όμως αυτών των 5-6 ετών , εγώ έμεινα πίσω. Άφησα την γυναίκα την παραμέρισα, την έβαλα σε δεύτερη μοίρα ( σε σχέση με τις ασχολίες μου και τις προ-παιδιών συνήθειές μου).
Να ομολογήσω πως το μεγαλώμα του δεύτερου μου φάνηκε αρκετά πιο εύκολο. Έτσι μια μέρα ξύπνησα και είπα , πως ναι λατρέυω τα παιδιά μου, είναι κυριολεκτικά το χαμόγελο τους που μου δίνει δύναμη.
Και μάλωσα τον ευατό μου που άφησα πίσω τη Γυναίκα. Αυτήν που όχι ξέχασα, αλλά έβαλα στην άκρια.

Έτσι λοιπόν, όπως είπα και πριν , ένα πρωί σηκώθηκα και με μάλωσα, θύμωσα με τον εαυτό μου. Και είπα πως πρέπει να ξαναγίνω , και περισσότερο να ξανανιώσω , να αισθανθώ ,να βγάλω πάλι έξω τη γυναίκα που είχε μείνει πίσω.
Άρχισα και πάλι να πηγαίνω στο γυμναστήριο , άρχισα να πηγαίνω για καφεδάκι με τις φίλες όταν αυτό είναι εφικτό, άρχισα να κάνω πολλά πράγματα πάλι, για μένα, ή καλύτερα και για μένα.

Αυτή λοιπόν είναι και η αιτιολογία του ψευδωνύμου που επέλεξα εδώ και αρκετό καιρό. Και έτσι ILive2LoveMe και να αγαπώ εκτός από εμένα και τα παιδιά μου , την οικογενεία μου , κάθε λουλούδι, κάθε έντομο, κάθε ον ανθρώπινο ή μη σε αυτή τη γη.
Να αγαπώ και όλους εσάς επίσης εδώ, μη έχοντας εικόνα , απροσώπα , αλλά τόσο κοντινά αφού μοιράζομαι μαζί σας, νιώθω, παίρνω από εσάς, μου δίνεται απλόχερα κομμάτια του ευατού σας. Το είναι σας.
ILive2LoveUAll καλημέρες σε όλους και φιλιά.