Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Μέλλον πουθενά;

  Λοιπόν φιλαράκι, όσο επιμένεις να υπάρχεις σε παρελθόντες και αόριστους χρόνους, το μέλλον  σου θα υπάρχει μόνο στην νοητική σου μακέτα, και μάλιστα ανολοκλήρωτο ή μισοφτιαγμένο.
Όχι πως όλοι καταφέρνουμε να σχεδιάζουμε με 'χειρουργική' ακρίβεια ένα μέλλον. Αλλά εσύ ούτε τα όνειρα δεν είσαι ικανός να κάνεις πλέον.

  Παγιδευμένος από κόμπλεξ και ανασφάλειες στο κουτί δώρου που σου προσφέρθηκε μια μέρα , μια πρωταπριλιά ίσως... Χα! Σου λέει κάτι αυτό; 

 Ξύπνα ! Η χειμερία νάρκη διαρκεί εις τους αιώνας των αιώνων νομίζεις; Ξύπνα! Τι έπαθες.. Βλέπεις αλλά δεν μπορείς να δεις! 

  Σταμάτα να αρκείσε σε σκηνές και αυλαίες που έχουν ήδη πέσει. Σταμάτα να είσαι κομπάρσος στη ζωή σου. Υπάρχουν κι άλλοι ρόλοι. Η επιλογή δική σου. Δικό σου και το τίμημα.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Κι αν μας αντέξει η σκηνή...

  ...θα φανεί στο χειροκρότημα. Περί χειροκροτήματος ο λόγος λοιπόν. 

  Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ με θλίψη , ότι τα άνω άκρα των ανθρωπίνων όντων έχουν σοβαρότατο πρόβλημα! Σε κάθε εθνική γιορτή, παρατηρώ πως ο ήχος του μεγαφώνου είναι δυνατότερος κι ο απόηχος των χειροκροτημάτων τόσο μα τόσο αδύναμος... 

 Και λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ. Για την απαξίωση που δείχνουν. Οι δικές μου αναμνήσεις των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων , έχουν κρατήσει τον δυνατό απόηχο των χειροκροτημάτων. Ολόγυρα κόσμος να χειροκροτεί, να θαυμάζει να χαίρεται! Να νιώθει τον λόγο που γίνεται και τον σκοπό.

 Δεν καταλαβαίνω πόσο περισσότερο μυαλό κι αίσθημα εμψύχωσης είχαν οι άνθρωποι 25 χρόνια πριν από όλους εμάς σήμερα, που πάμε για να δούμε το θέαμα, να τραβάμε με τα tablet και τις ψηφιακές τα παιδιά μας για να δημιουργήσουμε αναμνήσεις στα facebook και στα κάθε είδους chatάκια (έτσι γιατί μ'αρέσουν τα μισά-μισά, όπως ακριβώς έχουμε γίνει κι εμείς οι άνθρωποι).

  Αν έχετε λοιπόν αρθριτικά στον εγκεφάλο, σκλήρυνση κατά πλάκας στο μυαλό σας, βαρεμάρα στον ψυχικό σας κόσμο, υπαρξιακά προβλήματα στη σκέψη σας, και αγκίλωση στο ηθικό σας , να γίνεται του κανα(πέος)!!!!!!

  Αλλιώς όταν βγαίνεται εκεί έξω, να ξέρετε πως πάτε να χειροκροτήσετε τα παιδιά σας , να δώσετε την ηχητική επιβράβευση που περιμένουν, που όλοι κάποτε περιμέναμε!! Να θυμάστε πως κάποτε είσασταν στη θέση τους ή μήπως κι οι αναμνήσεις χάθηκαν μεταξύ τεχνολογίας και έπαρσης;

Χρόνια σας Πολλά!

Υ.Γ. μην μου σχολιάσετε για τα ενδυματολογικά της παρέλασης γιατί κι αυτό ευθύνη δική σας είναι που αφήνετε τα παιδιά να νομίζουν πως πηγαίνουν σε πασαρέλα ή νυφοπάζαρο. Ευχαριστώ.

 

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Ανείπωτα

  Ο τίτλος είναι ο κατάλληλος. Χα! Μου έρχονται στο νου στίχοι τραγουδιών... 
Είναι τόσα πολλά που δεν είπα τελικά. Αυτή η απίστευτη υπερηφάνεια μου να μαδάει την αγάπη σαν ροδόπεταλο που το παίρνει ο άνεμος. Ποιά αγάπη; Ας είναι...

 Το θέμα είναι πως δεν είπα αυτά που θα ήθελα να πω. Δεν έδωσα την ευκαιρία ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Απίστευτες άμυνες έχουμε τελικά εμείς τα ανθρώπινα όντα. Ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να τις βάλω σε κάποια κατηγορία. Απλά ήξερα... 

 Δεν είπα γι αυτά που με πείραζαν . Δεν μίλησα για τις δοκιμασίες. Ούτε γι αυτές που έβλεπα προς εμένα , ούτε γι αυτές που έβαζα εγώ προς τους άλλους. Δεν μίλησα για τη λέξη που με ενοχλούσε κάθε φορά που την άκουγα. Δεν μίλησα... ρε φιλαράκι τελικά , δεν σου είπα πως εγώ ποτέ δεν θα είμαι η 'φιλενάδα' σου. Ούτε σου είπα πως κάθε φορά που το άκουγα ήθελα να σου χώσω μια μπουνιά. Το λιγότερο μπουνιά . Το σκέφτομαι και χαμογελάω τώρα και ξέρω πως αν το έβλεπες το ίδιο θα έκανες κι εσύ.

 Δεν σου είπα ότι δεν μου αρέσουν οι 'μπερδεμένες' καταστάσεις. Ούτε σου είπα ποτέ για όλα όσα μπορούσα να καταλάβω από τα δικά σου 'ανείπωτα'. Δεν σου είπα ότι δεν μου αρέσει να μοιράζομαι και ξέρεις εσύ τι λέω. Δεν στο είπα γιατί δεν έχω μάθει να 'ζητάω' . 

 Γιατί τα όμορφα δεν ζητιανεύονται ... φιλαράκι! Τα όμορφα δίνονται και είναι όμορφα γιατί τα νιώθεις! Σκεφτόμουν μην σε κουράσω. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα την 'πυκνότητα' που ένιωθα. Φοβήθηκα με σένα ακόμη και αυτά που ήθελα να δώσω. Φοβόμουν μην σε φορτώσω. Κι έτσι φόρτωνα εμένα.
Με τα Ανείπωτα.

 θα ήθελα να σου έλεγα τα πάντα με κάθε λεπτομερεία. Κάθε μου σκέψη. Να σου μιλούσα για όλα. Αλλά.... Η απόσταση που κρατούσες σκόπιμα πιστεύω κάποιες φορές, με έκανε να δω πολλά. Βέβαια δεν ξέρω αν είδα τα σωστά ή αν έλαβα σωστά αυτά που είδα. 

 Ίσως κάποτε σου πω, ποιός ξέρει... Ναι, τα ανείπωτα.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

.......

 Αυτό το πείσμα το άλλοτε υπέροχα εγωκεντρικό κι άλλοτε λανθασμένο. Αυτή η αξιοπρέπεια , λίγο πιο πέρα απ'την ακτή.  Αυτή η σκέψη, ναυάγιο στη σκέψη του . Και τι κρατάς εκτός απο χαρταετούς; Κι αν ο αέρας κόψει.. Πόση ανάσα είσαι έτοιμος να δώσεις;
  Αχ και να 'ξέρες!!! Φοβάμαι να σου πω. Όχι γιατί δεν θέλω, γιατί φοβάμαι πως δεν θέλεις. Γιατί δεν ζητιανεύω συναίσθηματα. Γιατί ποτέ δεν θα ζητήσω να δώσεις αυτό που δεν νιώθεις.
  Αχ και να 'ξερες!!! Πόσα κρατάω ανείπωτα. Πόσα δεν περίμενα να νιώσω. Πόσο μ'αρέσει αυτό που αρχίζω να νιώθω...
  Φυλακίζω με εγκράτεια τα πάντα μέσα μου, γιατί νιώθω... ανείπωτο κι αυτό. Ποιός χρειάζεται τελικά την αβεβαιότητα... Θυμώνω.. Εγώ με εμένα όμως.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Ίσως

  Κάποτε έκλεινα τα αυτιά μου, όταν φοβόμουν. Που και που έκλεινα τα μάτια μου, για τον ίδιο λόγο. Ήρθε όμως μια μέρα που κατάλαβα , ότι δεν νικάμε τους φόβους κλείνοντας αυτιά και μάτια ή κατεβάζοντας μαύρες οθόνες στη σκέψη μας. Βγαίνεις εκεί έξω και πολεμάς,  γιατί δεν μπορεί... κάτι έχεις.. ο καθένας το όπλο του. Κάτι έχει δωθεί στον κάθε άνθρωπο.. Χμμ πολλά στον κάθε άνθρωπο θα έλεγα.. 
  Καμιά φορά σκέφτομαι πως το αδύνατο σημείο μου είναι το να θέλω να βλέπω πως υπάρχει οτιδήποτε καλό στον άνθρωπο. Ακόμη κι όταν οι άλλοι φωνάζουν γύρω μου 'Πρόσεχε!' . Βρήκαν άνθρωπο να τους ακούσει! Χα! Αφ'ενός 'τρώω' μόνη μου το κεφάλι μου , όπως λέει και η έκφραση, αφ'ετέρου επιμένω ότι το κάθε ανθρώπινο ον έχει πραγματικά κάποιο -ή και παραπάνω από ένα- καλό στοιχείο μέσα του.
  Ο κάθε άνθρωπος απλώς χρειάζεται κάποιον που θα του βγάλει αυτό το καλό προς τα έξω. Εγωισμός, εγκράτεια, καχυποψία κι άλλα πολλά "τρυφερά" σημεία του χαρακτήρα μας. Γελάω. Σκέφτομαι , πόσο μεγάλη λίστα αρνητικών συναισθημάτων θα μπορούσα να αραδιάσω και με ποια δικαιολογία. Χμ έχω πολλές θα έλεγα . Βέεεβαια. Ισχυρά επιχειρήματα για να 'μπαλώσω' τις.. οπές. 
  Πόσο μου αρέσει καμια φορά να αυτοσαρκάζομαι και να γίνομαι κυνική επίσης. Μεγάλε Διογένη που να ήξερες πως στα χρόνια που ακολούθησαν ο κυνισμός θα γινόταν φόρεμα για πολλούς. Θεά Ειρωνεία, πόση  υποκλίνονται στα βάθρα σου, πόσες προτομές σου έχουν στήσει. Αγαπημένε Έρωτα, αν ήξερες πόσο ευτελής θα καταντούσες κάποιες φορές θα είχες  λόγο να υπάρξεις; Ω θεία Αγάπη, για σένα θέλω να πιστεύω πως δεν μπορείς να εξαλειφθείς δεν μπορείς να εξαυλωθείς, θέλω να πιστεύω και να θεωρώ αφύσικο πως δεν μπορεί  να μην υπάρξεις , πως δεν γίνεται να μην λειτουργείς εντός κι εκτός κάθε έμβιου όντος σε αυτόν τουλάχιστον τον πλανήτη.
  Είσαι μαγεία κι άμυνα. Είσαι το Παν. Με ή χωρίς μέτρα και σταθμά. Χωρίς συνταγές , χωρίς σημειώσεις. Χωρίς κάβους και σταθερές. Αλλά με μια μαγική απλότητα να αγγίζεις αυτούς που δεν θέλουν ή δεν αφήνονται να αγγιχθούν. 
  Ίσως κάποτε, μια μέρα...

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

 Αληθινή ουτοπία


 Μέσα στα μονοπάτια της ψυχής σου θέλω να περπατήσω. Να βρω δρόμους απάτητους. Να βρω δρόμους πληγωμένους και να τους γιατρέψω με τη γλύκα των χειλιών μου. Να σου κλείσω κάθε πληγή ανοιχτή, να γλύψω το αίμα της, να φιλήσω τη σχισμή στο δέρμα της ψυχής σου...

  Ώσπου.. ώσπου να φτάσω στην αγάπη σου. Μονόδρομος και στόχος. Την απόλυτη. Αυτή που νιώθεις και αισθάνεσαι σαν κάτι τρομακτικά αέναο.. Αυτή.. Αυτή που θέλω να ζήσουμε σε ένα 'για πάντα' που δεν υπάρχει. Σε ένα 'για πάντα' ουτοπικό κι αληθινό συνάμα.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Αυτή...

  Αυτή η ζεστασιά στο βλέμα σου... Αυτή ακριβώς ήθελα να δω! Έτσι αυθόρμητη όπως βγήκε... Αυτό που νιώθεις.. Αυτό να αποτυπώνεται επάνω σου, σαν μια ζωγραφιά που φέρει τις καλύτερες πινελιές και τα ομορφότερα σχήματα κι ας μην έχουν όλα μια συνοχή.. Δεν με πειράζει. 

 Χαμογελώ. Μη μου το πάρεις πίσω.