Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Σήμερα...

Σήμερα... 26 Μαρτίου

Σήμερα έφυγε από τη ζωή ένα πολύ κοντινό μου άτομο. Δεν ξέρω γιατί γράφω με μοβ, δεν είναι πάντως θέμα πένθους. Απλά μ'αρέσει , έτσι απλά.
Μάλλον δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Ή δεν θέλω, δεν μου κάνει κέφι... Δεν ξέρω τι να πω. Ότι και να πω μου φαίνεται πως έχει ειπωθεί χιλιάδες , εκατομύρια φορές...
Το ξέραμε ότι θα έφευγε από τη ζωή. Το ξέραμε , και κάπου ίσως είμαστε όλοι πιο συνειδοτοποιημένοι ότι αυτό θα γινόταν. Όμως όπως ξέρεται όλοι ο θάνατος έχει μια 'αναγκαστική αποδοχή' γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Στίχοι μου έρχονται στο μυαλό , 'Ο δικός μας ο δρόμος έχει χρονια διαλέξει, στη στροφή γράφει μόνος επικίνδυνη λέξη' αναρωτιέμαι αν το γράφω και σώστα αυτή την ώρα.
Η στροφή. Όλα έρχονται στο μυαλό μου, μάλλον συνδυάζω τα ασυνδίαστα. Σαν ένα κουβάρι.Ένα από αυτά τα κουβάρια που χρειάζεται να τυλιχτούν για να μπουν στη 'θέση' τους για να είναι 'κανονικά'.
Είμαι περίεργα ήρεμη, επικίνδυνα ήρεμη. Με φοβάμαι. Χαμογελάω. Φοβάμαι την αυριανή αντίδρασή μου. Σκέφτομαι πως δεν πρέπει να πλησιάσω πολύ κοντά στο φέρετρο. Ίσως και να το κάνω. Νομίζω πως θα το κάνω έστω και για ένα λεπτό , ένα δευτερόλεπτο. Ίσως και να μείνω μακριά όσο μπορώ.
Χαμογελάω πάλι , σκέφτομαι ένα ποστ που διάβασα τελευταία για τη 'φυγή' . Είναι φυγή αν δεν πάω κοντά; Δεν ξέρω.. Ξέρω πως ο πόνος θα καταλαγιάσει μέρα με τη μέρα. Ξέρω πως η πιο δύσκολη μέρα είναι η αυριανή. Ή τουλάχιστον για μένα αυτή είναι η αυριανή.
Αυτή η περίεργη παράδοση που δεν την έχει κανείς άλλος, ή που εγώ δεν γνωρίζω κάποια άλλη θρησκεία ή παράδοση να την έχει ( αν ξέρεται πείτε μου παρακαλώ) να φιλάς το νεκρό. Έχω να το κάνω χρόνια, πολλά χρόνια. Και ούτε φιλί ακριβώς ήταν. Μάλλον ήμουν πολύ αδύναμη εκείνη τη στιγμή.
Θυμάμαι είμουν 20 χρονών όταν πέθανε η γιαγιά μου. Η αγαπημένη μου ήταν. Αυτή που μεγάλωσα μαζί. Αυτή που με κανάκευε που ήταν πάντα δίπλα μου. Αυτή σε όλα και για όλα. Τώρα χαμογελάω πάλι, αλλά το δάκρυ κρέμεται στην ακροθάλασσα του ματιού μου. Έτοιμο να πέσει , σαν κάτι ώριμο, κάτι που δεν μπορεί να κρατηθεί πια στη θέση του, κάτι που ωρίμασε κι έχει ανάγκη να πάρει μία άλλη θέση , κάπου αλλού. Ένα δάκρυ που πέφτει για να δώσει τη θέση του στα επόμενα.
Περίεργα... ακόμη νιώθω καλά. Έτσι νομίζω.
Όταν πέθανε η γιαγιά μου ( και επειδή εγώ είμαι πολύ καλός δέκτης τελικά και έχω την τύχη/ατυχία να βλέπω στον ύπνο μου πράγματα και να με προειδοποιούν για το τι πρόκειται να γίνει) , θυμάμαι πως ένα μήνα πριν είδα ένα όνειρο. Τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο.
Είδα την κοκόνα μου, τη γλυκιά, να είναι ντυμένη και στολισμένη, με ένα πορτοκαλί ταγέρ, κρατούσε μαύρη λουστρινένια τσάντα και φορούσε μαύρα λουστρινένια παπούτσια. Κοκέτα η γιαγιούλα μου όλα τα χρόνια που τη θυμάμαι. Έτσι ακριβώς και στο όνειρο ήταν, φορούσε και τα σκουλαρικιά της, είχε βάλει ρουζάκι και κραγιονάκι στα γλυκά της χειλάκια ( που με φιλούσαν και έλιωναν ). Αρχόντισσα στολισμένη στο όνειρο όπως ήταν και στην ζωή της. Έτσι λοιπόν καθόμουν στο όνειρο στη βεράντα του σπιτιού της. και δίπλα μου υπήρχε ένα μικρό τραπεζάκι , και πάνω του ένα κόκκινο τήλεφωνο. Για κάποιο λόγο που δεν γνώριζα το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει σαν τρελλό. Να αναπηδάει στο τραπεζάκι σαν να πρόκειται να σπάσει από την αγωνία η ψυχούλα του , και να φύγει το όμορφο γυαλιστερό του χρώμα. Έτσι έκανε το τηλέφωνο.
Και ξαφνικά σταμάτησε. Και μολίς σταμάτησε βλέπω τη γιαγιούλα μου, να βγαίνει έξω , και τις λέω 'Γιαγιά που πας;' , 'πρέπει να φύγω ' μου λέει. Την ξαναρωτάω πάλι 'να φύγεις να πας που;' και εκείνη πλέον θυμωμένη γιατί την ενοχλούσα υποτίθεται, την καθυστερούσα μου απαντάει 'σου πως πρέπει να φύγω , το καταλάβες;΄. Κι αντί να γυρίσει να κατέβει τη σκάλα που υπήρχε δίπλα, με μια δρασκελιά του ενός ποδιού της , τη βλέπω να περπατάει στον ουρανό΄. Σ' έναν όμορφο καταγάλανο ουρανό. Σ' έναν ουρανό γαλήνιο, που ήθελες να αρπάξεις ένα κομμάτι του , και να το κρατήσεις στην ψυχή σου, λες και ανήκε σε κάποιο παζλ που προσπαθείς να φτιάξεις.
Την ημέρα που πέθανε η γιαγιούλα μου ήταν 6 Σεπτεμβρίου , Τρίτη δεν μπορώ να το ξεχάσω. Κοιμόμουν σε μια φίλη όχι στο σπίτι μου. Για να μην είμαι μονή μου. Η μαμά μου το πρότεινε τότε θυμάμαι.
Εκείνη την Τρίτη το πρωί συνέβει κάτι αληθινό πέρα για πέρα και λιγάκι περίεργο για μένα, τότε τουλάχιστον.
Δεν είχα ξυπνήσει νωρίς , κοιμόμουν και ήξερα ότι η γιαγιούλα μου στην κλινική μπορούσε να πεθάνει οποιαδήποτε στιγμή. Όμως κανείς δεν μπορούσε να πει πότε. Έτσι , καθώς κοιμόμουν , θυμάμαι πολύ καλά , να έχς μπροστά μου μια μαύρη οθόνη, σαν ένα μαύρο πανί κατέβηκε στα μάτια μου και κάλυψε τα πάντα. Ξαφνικά ακούω μια κραυγή , δυνατή, διαπεραστική, κάτι που πονάει και ελευθερώνεται μαζί. Και ταυτόχρονα βλέπω ένα λευκό 'πράγμα' σαν το καπνό του τσιγάρου , αλλά πιο σμιχτό και λευκό , κάτασπρο να φεύγει ψηλά. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πήδηξα από το κρεββάτι μου στην κυριολεξία. Σηκώθηκα στα γόνατα πάνω στο κρεββάτι και είμουν καταυδρωμένη.
Σε πέντε λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο , ήταν η μητέρα μου , πήρε στη φίλη της να πει πως η γιαγιούλα μου είχε φύγει πια.
Αργότερα όταν μιλούσαμε για την ώρα που πέθανε, έμειναν έκπληκτοι όλοι όταν τους είπα μόνη μου πως πέθανε στις 11 ακριβώς εκείνη την Τρίτη το πρωί. Το ήξερα , την ώρα που πετάχτηκα από το κρεββάτι δεν ξέρω πως , αλλά γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα το ρολόι που υπήρχε πάνω στο κομοδίνο. Το ήξερα πως ήταν η ακριβής ώρα , μετά από αυτό που είδα το ήξερα.
Σήμερα πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται , με ένα παρόμοιο περιστατικό , με ένα δικό μου άτομο μέσα από την οικογενεία.
Τι να πει κανείς . Σε ένα προηγούμενο ποστ έγραψα για τον Ύπνο και τον Θάνατο, αδελφάκι δίδυμα τα ήθελαν οι προγονοί μας. Ίσως ... ίσως τελικά να είναι κι έτσι... Ίσως υπάρχει ένας ύπνος ταξιδιάρικος...


14 σχόλια:

Όναρ είπε...

Συλλυπητήρια. Κοίτα να είσαι δυνατή σήμερα.

Σπύρος είπε...

Kαλημέρα αγαπητη, τα θερμά μου συλλυπητήρια , ζωη σε εσας... ευχομαι ποτε αλλοτε κακο ..

Καλη σου μέρα

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Τούτες τις πολύδύσκολες ώρες τουαποχαιρετισμού, σφίξεεε την καρδιά σου (δε μπορούμε εξάλλου τίποτε περισσότερο να κάνουμε) και από αύριο με πιο ξεκάθαρο μυαλό θα το δουλέψεις πιο ψύχραιμα.
Ο πόνος και η γλυκιά ανάμνηση μένουν πάντα, είναι αναπόφευκτο αυτό

Συλληπητήρια,
Κουράγιο

Φιλί γλυκό και μεγάλη Γλαρένια αγκαλιά

Roadartist είπε...

Συλληπητήρια..
Σου στέλνω ενα ζεστο φιλι..
Λογια δεν υπαρχουν, να εισαι καλα.

Ανώνυμος είπε...

Τι να πω κοπέλα μου.. Πάντα δύσκολοι αυτοί οι αποχαιρετισμοί μα δεν γίνεται και να μη γίνουν.. Αύριο κάνε αυτό που έχεις να κάνεις, αλλά μόνο αν το θες. Την ηρεμία σου μη την φοβάσαι, μόνο καλή μπορεί να είναι.. Να είσαι καλά! Όλα θα περάσουν!!! Καλό σου απόγευμα κοπελιά!!! ;-) (σφυριζουμε χαρούμενα όποτε μπορούμε, μην ξεχνιέσαι!)

mad2luv είπε...

Συλλυπητήρια...τι να πεις...

Ανώνυμος είπε...

Η καλή μου η θεία λέει κάτι πολύ γλυκό και ανατριχιαστικό ταυτόχρονα και μου έχει καρφωθεί στο μυαλό εδώ και χρόνια "Ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος και ο θάνατος ένας μεγάλος ύπνος.."

Και έτσι είναι..Συλληπητήρια μέσα απο την καρδιά μου..Έζησα τον θάνατο του παππού μου στα 10 μου χρόνια και δεν μπορω κάν να φανταστώ τον εαυτό μου να περνάει την ίδια διαδικασία..πολλά φιλούθκια κυπριακά (συστημένα και εμπλουτισμένα με κουράγιο)

καλησπέρα και ελπίζω να είσαι καλύτερα :)

ILive2LoveMe είπε...

Καλησπέρα σε όλους! Σήμερα χαμογελάως ΗΑ! Κι όμως το κατάφερα! Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας για την συμπαράσταση.. τι να πω, είμαι ειλικρινά χαρούμενη και ευτυχισμένη που και εδώ πιστεύω πως έχω την καλύτερη παρέα!

όναρ , ναι υπήρξα δυνατή! Αφού ούτε κι εγώ δεν με πίστευα, ότι αντέδρασα τόοοοσο καλά! Ευχαριστώ!

lockheart , να 'σαι καλά , σ'ευχαριστώ πολύ!Μα κι αν συμβεί οτιδήποτε να έχουμε το σθένος να το ξεπερνάμε και να απαλαίνει ο πόνος. Αμήν! Ευχαριστώ γλυκέ μου!

φυρδην-μιγδην μου, ναι έχεις δίκιο ο πόνος και μια γλυκιά ανάμνηση. είναι περίεργο όμως πρώτη φορά ένιωσα αληθινά ότι ο θάνατος είναι λύτρωση, ειδικά όταν ο άλλος υπέφερε πραγματικά. Ευχαριστώ γλυκιά μου!


Roadartist ,σ'ευχαριστώ για το ζεστό φιλί , αλήθεια το είχα τόση ανάγκη, και ανταποδίδω.Ευχαριστώ από ψυχής!


thogias , ναι τελικά η ηρεμία μου σε καλό μου βγήκε αν και λίγο την έχασα... όμως όλα καλά όταν συνειδητοποιείς πως ήταν το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί στην προκειμένη περίπτωση. Άντε πάμε κι άλλο ένα σφυριγματάκι! Μάλλον σε καλό δρόμο είμαστε! Ευχαριστώ thogias γλυκό μου!


mad2luv, να 'σαι καλά γλυκιά μου. Σ'ευχαριστώ πολύ!


votsala sto pani, έχει δίκιο η καλή θεία ,έτσι είναι τελικά, ή έτσι πρέπει να είναι. Διαφορετικά δεν ξέρω κατά πόσο αποδεκτός μπορεί να ήταν ο Θάνατος. Φιλούθκια πολλά και σε 'σένα γλυκέ μου και σ'ευχαριστώ!

semawo είπε...

ΠΟΛΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG ΕΣΤΩ Κ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΣΧΗΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΑΝ Κ ΟΛΟΙ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΒΙΩΣΕΙ ΜΕ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Η ΜΗ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΓΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΠΑΡΕΑ Κ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ........... ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΝΑΜΕ ΝΑ ΜΟΧ8ΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΠΟΤΕ!!!!!!!!!
ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ ΦΙΛΙΑ Κ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΟΚΟΝΑ ΜΟΥ

DRN 06 είπε...

Συλλυπητήρια. Κουράγιο και πάντα να χαμογελάς!

prasino liker είπε...

Λογια παρηγοριας δεν θα σου δωσω.Νομιζω οτι θα ειναι ψευτικα.Μια και δεν μπορω να νιωσω αυτο που περνας εσυ τωρα.Οχι οτι δεν το γνωριζω, αλλα μονη σου θα βρεθεις πιο πανω απο τον πονο.Μονη θα ζεστανεις την ψυχη σου.
Καλο και γαληνιο βραδυ.

ILive2LoveMe είπε...

semawo , καλησπέρα, σ'ευχαριστώ που μπήκες και εδώ καλωσήρθες. Σε ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια. Ξέρω πως όλα περνάνε, και πως υπάρχουν και χειρότερα. Σημέρα μπορώ και χαμογελώ και βάζω πλώρη για τα καλύτερα. Να 'σαι καλά , Φιλιά πολλά.


dreamon, σ'ευχαριστώ πολύ. Μακάρι όλοι να έχουμε ένα χαμόγελο στα χείλη. Ελπίδα και αγάπη , κι ο πόνος ας φεύγει γρήγορα. Ότι κι αν είναι. Καλό βράδυ, Φιλιά.

prasino liker, ναι έτσι είναι έχεις δίκιο, ίσως μάλιστα αυτή τη φορά ξεπέρασα τη φοβία μου να σταθώ δίπλα σε νεκρό. Μάλλον 'ωρίμασα' ποιός ξέρει... Αλλά όσο κι αν πόνεσα βγήκα νικήτρια, ήταν κι αυτό ένα βήμα, αν σκεφτώ πως αντιδρούσα στο παρελθόν. Ευχαριστώ πολύ καλή μου , Καλό βράδυ και πολλά φιλιά.

Wolfgirl είπε...

Γεια σου.... Τί να πώ... Το αίσθημα που νιώθω δεν μπορεί αν εκφραστεί με λόγια... Λόγια πιο δυνατά... Λόγια παντοτινά... Λυπάμαι... Ειληκρινά... Συλλυπητήρια και κουράγιο... Κλέισε τα μάτια και σκέψου οτι η ζωή είναι έτσι... Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιός... Σε καταλαβαίνω.... Κουράγιο...

ILive2LoveMe είπε...

Wolfgirl, σ'ευχαριστώ γλυκιά μου , ναι έτσι είναι.. δεν γίνεται και αλλιώς. Φιλιά πολλά καλή σου μέρα.