Σήμερα...

Σήμερα... 26 Μαρτίου

Σήμερα έφυγε από τη ζωή ένα πολύ κοντινό μου άτομο. Δεν ξέρω γιατί γράφω με μοβ, δεν είναι πάντως θέμα πένθους. Απλά μ'αρέσει , έτσι απλά.
Μάλλον δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Ή δεν θέλω, δεν μου κάνει κέφι... Δεν ξέρω τι να πω. Ότι και να πω μου φαίνεται πως έχει ειπωθεί χιλιάδες , εκατομύρια φορές...
Το ξέραμε ότι θα έφευγε από τη ζωή. Το ξέραμε , και κάπου ίσως είμαστε όλοι πιο συνειδοτοποιημένοι ότι αυτό θα γινόταν. Όμως όπως ξέρεται όλοι ο θάνατος έχει μια 'αναγκαστική αποδοχή' γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Στίχοι μου έρχονται στο μυαλό , 'Ο δικός μας ο δρόμος έχει χρονια διαλέξει, στη στροφή γράφει μόνος επικίνδυνη λέξη' αναρωτιέμαι αν το γράφω και σώστα αυτή την ώρα.
Η στροφή. Όλα έρχονται στο μυαλό μου, μάλλον συνδυάζω τα ασυνδίαστα. Σαν ένα κουβάρι.Ένα από αυτά τα κουβάρια που χρειάζεται να τυλιχτούν για να μπουν στη 'θέση' τους για να είναι 'κανονικά'.
Είμαι περίεργα ήρεμη, επικίνδυνα ήρεμη. Με φοβάμαι. Χαμογελάω. Φοβάμαι την αυριανή αντίδρασή μου. Σκέφτομαι πως δεν πρέπει να πλησιάσω πολύ κοντά στο φέρετρο. Ίσως και να το κάνω. Νομίζω πως θα το κάνω έστω και για ένα λεπτό , ένα δευτερόλεπτο. Ίσως και να μείνω μακριά όσο μπορώ.
Χαμογελάω πάλι , σκέφτομαι ένα ποστ που διάβασα τελευταία για τη 'φυγή' . Είναι φυγή αν δεν πάω κοντά; Δεν ξέρω.. Ξέρω πως ο πόνος θα καταλαγιάσει μέρα με τη μέρα. Ξέρω πως η πιο δύσκολη μέρα είναι η αυριανή. Ή τουλάχιστον για μένα αυτή είναι η αυριανή.
Αυτή η περίεργη παράδοση που δεν την έχει κανείς άλλος, ή που εγώ δεν γνωρίζω κάποια άλλη θρησκεία ή παράδοση να την έχει ( αν ξέρεται πείτε μου παρακαλώ) να φιλάς το νεκρό. Έχω να το κάνω χρόνια, πολλά χρόνια. Και ούτε φιλί ακριβώς ήταν. Μάλλον ήμουν πολύ αδύναμη εκείνη τη στιγμή.
Θυμάμαι είμουν 20 χρονών όταν πέθανε η γιαγιά μου. Η αγαπημένη μου ήταν. Αυτή που μεγάλωσα μαζί. Αυτή που με κανάκευε που ήταν πάντα δίπλα μου. Αυτή σε όλα και για όλα. Τώρα χαμογελάω πάλι, αλλά το δάκρυ κρέμεται στην ακροθάλασσα του ματιού μου. Έτοιμο να πέσει , σαν κάτι ώριμο, κάτι που δεν μπορεί να κρατηθεί πια στη θέση του, κάτι που ωρίμασε κι έχει ανάγκη να πάρει μία άλλη θέση , κάπου αλλού. Ένα δάκρυ που πέφτει για να δώσει τη θέση του στα επόμενα.
Περίεργα... ακόμη νιώθω καλά. Έτσι νομίζω.
Όταν πέθανε η γιαγιά μου ( και επειδή εγώ είμαι πολύ καλός δέκτης τελικά και έχω την τύχη/ατυχία να βλέπω στον ύπνο μου πράγματα και να με προειδοποιούν για το τι πρόκειται να γίνει) , θυμάμαι πως ένα μήνα πριν είδα ένα όνειρο. Τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο.
Είδα την κοκόνα μου, τη γλυκιά, να είναι ντυμένη και στολισμένη, με ένα πορτοκαλί ταγέρ, κρατούσε μαύρη λουστρινένια τσάντα και φορούσε μαύρα λουστρινένια παπούτσια. Κοκέτα η γιαγιούλα μου όλα τα χρόνια που τη θυμάμαι. Έτσι ακριβώς και στο όνειρο ήταν, φορούσε και τα σκουλαρικιά της, είχε βάλει ρουζάκι και κραγιονάκι στα γλυκά της χειλάκια ( που με φιλούσαν και έλιωναν ). Αρχόντισσα στολισμένη στο όνειρο όπως ήταν και στην ζωή της. Έτσι λοιπόν καθόμουν στο όνειρο στη βεράντα του σπιτιού της. και δίπλα μου υπήρχε ένα μικρό τραπεζάκι , και πάνω του ένα κόκκινο τήλεφωνο. Για κάποιο λόγο που δεν γνώριζα το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει σαν τρελλό. Να αναπηδάει στο τραπεζάκι σαν να πρόκειται να σπάσει από την αγωνία η ψυχούλα του , και να φύγει το όμορφο γυαλιστερό του χρώμα. Έτσι έκανε το τηλέφωνο.
Και ξαφνικά σταμάτησε. Και μολίς σταμάτησε βλέπω τη γιαγιούλα μου, να βγαίνει έξω , και τις λέω 'Γιαγιά που πας;' , 'πρέπει να φύγω ' μου λέει. Την ξαναρωτάω πάλι 'να φύγεις να πας που;' και εκείνη πλέον θυμωμένη γιατί την ενοχλούσα υποτίθεται, την καθυστερούσα μου απαντάει 'σου πως πρέπει να φύγω , το καταλάβες;΄. Κι αντί να γυρίσει να κατέβει τη σκάλα που υπήρχε δίπλα, με μια δρασκελιά του ενός ποδιού της , τη βλέπω να περπατάει στον ουρανό΄. Σ' έναν όμορφο καταγάλανο ουρανό. Σ' έναν ουρανό γαλήνιο, που ήθελες να αρπάξεις ένα κομμάτι του , και να το κρατήσεις στην ψυχή σου, λες και ανήκε σε κάποιο παζλ που προσπαθείς να φτιάξεις.
Την ημέρα που πέθανε η γιαγιούλα μου ήταν 6 Σεπτεμβρίου , Τρίτη δεν μπορώ να το ξεχάσω. Κοιμόμουν σε μια φίλη όχι στο σπίτι μου. Για να μην είμαι μονή μου. Η μαμά μου το πρότεινε τότε θυμάμαι.
Εκείνη την Τρίτη το πρωί συνέβει κάτι αληθινό πέρα για πέρα και λιγάκι περίεργο για μένα, τότε τουλάχιστον.
Δεν είχα ξυπνήσει νωρίς , κοιμόμουν και ήξερα ότι η γιαγιούλα μου στην κλινική μπορούσε να πεθάνει οποιαδήποτε στιγμή. Όμως κανείς δεν μπορούσε να πει πότε. Έτσι , καθώς κοιμόμουν , θυμάμαι πολύ καλά , να έχς μπροστά μου μια μαύρη οθόνη, σαν ένα μαύρο πανί κατέβηκε στα μάτια μου και κάλυψε τα πάντα. Ξαφνικά ακούω μια κραυγή , δυνατή, διαπεραστική, κάτι που πονάει και ελευθερώνεται μαζί. Και ταυτόχρονα βλέπω ένα λευκό 'πράγμα' σαν το καπνό του τσιγάρου , αλλά πιο σμιχτό και λευκό , κάτασπρο να φεύγει ψηλά. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πήδηξα από το κρεββάτι μου στην κυριολεξία. Σηκώθηκα στα γόνατα πάνω στο κρεββάτι και είμουν καταυδρωμένη.
Σε πέντε λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο , ήταν η μητέρα μου , πήρε στη φίλη της να πει πως η γιαγιούλα μου είχε φύγει πια.
Αργότερα όταν μιλούσαμε για την ώρα που πέθανε, έμειναν έκπληκτοι όλοι όταν τους είπα μόνη μου πως πέθανε στις 11 ακριβώς εκείνη την Τρίτη το πρωί. Το ήξερα , την ώρα που πετάχτηκα από το κρεββάτι δεν ξέρω πως , αλλά γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα το ρολόι που υπήρχε πάνω στο κομοδίνο. Το ήξερα πως ήταν η ακριβής ώρα , μετά από αυτό που είδα το ήξερα.
Σήμερα πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται , με ένα παρόμοιο περιστατικό , με ένα δικό μου άτομο μέσα από την οικογενεία.
Τι να πει κανείς . Σε ένα προηγούμενο ποστ έγραψα για τον Ύπνο και τον Θάνατο, αδελφάκι δίδυμα τα ήθελαν οι προγονοί μας. Ίσως ... ίσως τελικά να είναι κι έτσι... Ίσως υπάρχει ένας ύπνος ταξιδιάρικος...