Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Ταξίδι μνήμης και ψυχής

Απαντώτας στην καλή μας φίλη Dee Dee για το πόσο όμορφο μου φάνηκε το χωριό της η Αρναία στη Βόρεια Χαλκιδική , πραγματικά πολύ όμορφο, σε κλάσμα του δευτερόλεπτου ξεπήδησαν οι μνήμες μέσα στο μυαλό μου.

Μνήμες γι αυτά που άκουγα από την προγιαγιά μου (πέθανε όταν είμουν 13 ετών κι έτσι είχα μάθει και ακούσει ήδη πολλά από την αγαπημένη μου). Μου μιλούσε για τη Σμύρνη. Για το πως ήταν η ζωή τους εκεί. Για το αρχοντικό τους στη Σμύρνη, για τα καίκια του παππού Παντελή για την όμορφη και πλούσια ζωή τους. Θυμάμαι για το εξοχικό τους σπίτι στο κοκαργιαλί , πόσο όμορφα μου περιέγραφε τη ζωή τους.

Ήταν από τους οικονομικά ευνοημένους της τότε Σμύρνης. Δεν τους έλειπε τίποτα στην κυριολεξία. Αφού η προγιαγιά είχε σπουδάσει γαλλικά, πιάνο, είχε τελειώσει το σχολείο και είχε λίγο αργοτέρα τον παππού Παντελή και απόκτησαν μια κόρη , τη γιαγιά μου.

Μου έδειχνε φωτογραφίες - που τις έχω ακόμη- μιλώντας μου για τον τρόπο ντυσίματος, για τις συνήθειες και τις παραδόσεις τους. Ήθελε να μου γνωρίσει τη Σμύρνη. Ήθελε να ξέρω κι εγώ πως ήταν τα πράγματα πριν το μεγάλο διωγμό , όπως συνήθιζε να λέει.

Περπατούσαν με τα κρινολίνα τους , έφτιαχναν τα πανέμορφα εργόχειρά τους, καλούσαν πολύ κόσμο στις γιορτές που διοργάνωναν, και με δύο λόγια , όπως είδα και με τα ίδια μου τα μάτια, - κι αυτό το έβλεπα αργότερα και στη γιαγιά μου, τα γονίδια βλέπετε- ήταν πραγματικά πολύ αριστοκρατικοί άνθρωποι. Άνθρωποι που ήξεραν και ήθελαν να ζήσουν. Άνθρωποι της διασκέδασης , της τέχνης , αλλά δεν έλεγαν όχι και στο να καταπιαστούν με τη δουλειά. Νοικοκυρές γυναίκες .

Το σπίτι έλαμπε πάντα , δεν φοβόντουσαν να το ανοίξουν. Δεν τους ένοιαζε αν κάποιος ερχόταν ξαφνικά. Ετοιμάζαν σε πολύ γρήγορο χρόνο κάποια φαγητά. Τα γλυκά του κουταλιού και τα ζαχαρωτά, οι μπακλαβάδες και τα καταϊφια δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι.

Οι άμαξες με τα άλογα - που αργότερα είδα για πρώτη φορά σαν παιδί πηγαίνοντας από την Κηφισιά στο εξοχικό μας σπίτι στον Αγ. Στέφανο- οι κυρίες με τα αρώματά τους και οι καλοντυμένο επίσης κύριοι.

Μου έλεγε ότι σε πολλές γειτονιές συμβιώναν αρμονικά οι Έλληνες με τους Τούρκους, το Ορθόδοξο με το Ισλαμικό στοιχείο. Μου έλεγε πως πρόσφεραν βοήθεια ο ένας στον άλλον, αλλά και πόσο υπέφεραν σε κάθε αναταραχή γι αυτούς που θεωρούσαν αδερφικούς φίλους. Μιλούσε και τούρκικα βέβαια η γιαγιά , μα τουρκοσπορά - καθώς μερικοί θα έλεγαν- δεν ήταν.

Καμιά φορά δάκρυζε , για τη ζωή που έχασε και ποτέ δεν ξαναγύρισε πίσω. Γι αυτά που τα ματάκια της είδαν όταν έπρεπε να φύγουν. Ήταν 25 χρόνων η προγιαγιά όταν έγινε ο διωγμός. Με τη γιαγιά μωρό στην αγκαλιά. Ο παππούς Παντελής , όλα του τα καϊκια τα διέθεσε για να μπορέσουν να φύγουν οι Έλληνες. Σε ένα από αυτά μπήκε και η γιαγιά Παναγιώτα μαζί με το μωρό της. Είδε να σκοτώνουν τον παππού Παντελή μπροστά στα μάτια της , να τον πυροβολούν όπως έλεγε 'αχ αυτή η τουρκιά κορίτσι μου, δεν ήταν όμως όλοι έτσι , δεν ήταν, τους αγαπούσαμε , γεννήθηκαμε και μεγαλώσαμε μαζί " συνήθιζε να μου λέει.

Παρ' όλα αυτά ποτέ δεν έφυγε από τα μάτια της αυτή η εικόνα. Ποτέ δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω, ούτε για να αναζήτησει το πτώμα του άντρα της. Από μακριά το έκλαψε. Από μακριά το θρήνησε. Από μακριά θρήνησε το χαμό του ανθρώπου που αγαπούσε και όλων των αγαθών της.

Πέρασε στη Μυτιλήνη, και από εκεί στον Πειραιά. Οι αρχοντάδες (λέξη της γιαγιάς) γίναν πρόσφυγες, έσκυβαν το κεφάλι σε μια πατρίδα που δεν τους καλοδέχτηκε. Από τα πράγματα που κατόρθωσε να φέρει μαζί της, λίγαν εμείναν αργότερα. Τα περισσότερα τα πούλησε στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο για να μπορέσουν να επιβιώσουν σε μια φτωχογειτονιά του '40 στον Πειραιά.

Αυτά που εγώ κρατώ σήμερα στα χέρια μου πια, αφού η προγιαγιά πέθανε πριν πολλά χρόνια, και η γιαγιά μου όταν ήμουν 21 ετών και πέρασαν σε μένα, είναι 2 πολύ παλιές εικόνες που είχε η προγιαγιά , 2 λάμπες πετρελαίου σε μπλε χρώμα από φυσητό γυαλί, 1 βίβλιο ποιήσης με κιτρινισμένες σελίδες πια, και λίγες ασπρόμαυρες φωτογραφίες , του παππού της γιαγιάς , μερικών συγγενών και φίλων, από τις οποίες κάποιες έχουν από πίσω γραμμένα τα πρόσωπα που υπάρχουν πάνω σε αυτές.

Λίγες ημέρες πριν, ήμουν στο εξοχικό ενός φίλου, και λέγαμε τελικά είναι ωραίο να έχει κανείς χωριό, νησί, κάπου να πάει... Μου ρώτησε αν είχαμε εμείς, και της απάντησα όχι δεν έχουμε ούτε χωριό ούτε νησί , δυστυχώς. Μου λέει "από που είναι η καταγωγή των δικών σου?" , "από τη Σμύρνη" της απαντάω, και μου λέει "α , ρωσοπόντιοι , ξέρω ξέρω", "όχι, Σμυρνιοί" της απαντώ, μου λέει 'ε εντάξει όλοι πρόσφυγες ήταν από αυτούς". Φάνηκα μάλλον λίγο ανάγωγη με χαριτώμενο τρόπο - θέλω να πιστεύω- , όταν της απάντησα πως "Όταν στη Σμύρνη έπαιρναν τις άμαξες με τα άλογα , εδώ δεν φορούσατε παπούτσια" . Μάλλον μ' έπιασε το Σμυρναίικο ? λολ

Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους , τους αγαπώ. Ούτε και με την άγνοια, αν και 57 χρονών γυναίκα θα έπρεπε να ξέρει... Αλλά τουλάχιστον αφού δεν ξέρεις τι τα λες...

Έτσι το έγραψα αυτό το ποστ. Στη μνήμη της προγιαγιάς Παναγιώτας που πολύ την αγαπούσα κι ακόμη την αγαπώ, στην μνήμη του προπάππου Παντελή που γνώρισα μόνο μέσα από παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία. Στη μνήμη της γιαγιάς μου Ευγενίας που λάτρεψα κυριολεκτικά.

Ας μη ξεχνάμε. Ας μη ξεχνάμε τις ψυχές , τα μέρη , τους ανθρώπους , και τα λάθη ενός έθνους που έθαψε μόνο του τόσα πολλά. Για να μην τα επανάλαβουμε.

23 σχόλια:

faraona είπε...

Μπραβο Τζενη καταπληκτικο ποστ!
Βρεεεε βρε ειμαστε πατριωτακια κοπελα μου!!!
Κι εγω Σμυρνη και Κωνσταντινουπολη.
Παρομοιες διηγησεις ,φωτογραφιες κι αφιερωματα.
Ανθρωποπι νοικοκυριδες ,προκομενοι και ευγενικοι.
Οταν ηρθαν εδω καταρακωθηκαν εντελως παρ ολ αυτα ομως εδωσαν τα φωτα τους στην Ελλαδα του τοτε, που δεν ηξερε ουτε ψωμι να φτιαξει της προκοπης οπως ελεγε η γιαγιουλα μου.

Σε φιλω και σε καλημεριζω.

mahler76 είπε...

Μας ταξίδεψες μακριά σήμερα, και η τελευταία σου φράση τα είπε όλα. Καλή σου μέρα.

Όναρ είπε...

Είμαι σίγουρη ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγαπάς και τιμάς είναι μαζί σου..τους "κουβαλάς" μέσα σου κι αυτοί γι αντάλλαγμα σε φροντίζουν..να σαι καλά..Καλημέρες Σμυρνέικες..

Roadartist είπε...

Πολύ όμορφο ποστ..να εισαι καλα να τη θυμασε!! Σε ευχαριστουμε που τα μοιραστηκες μαζι μας τοσο ομορφες αναμνήσεις..Οχι δε πρεπει να ξεχναμε, οτι ειμαστε ειναι η μνημη μας.. Α, και πολυ καλα της απαντησες..φιλια :)

Ένδειξη ζωής είπε...

Από εκείνα τα μέρη και η δική μου καταγωγή. Οι δικοί μου πρόγονοι όμως βγήκαν προς τον βορρά. Θεσσαλονίκη ...πρόσφυγες στην Άνω Πόλη. Καμαρούλα μια σταλιά δυο επί τρία για 2 και 3 οικογένειες.
Έχω μεγαλώσει κι εγώ ακούγοντας ιστορίες ξεριζωμού.
Έχω μια φωτογραφία της προγιαγιάς που αν και είναι δεν είναι 30 χρονών δείχνει 60...
Τόση ταλαιπωρία δεν την χωρά ο νους μας!
Να είσαι καλά...
Με ταξίδεψες σήμερα ...
Φιλιά

nikiplos είπε...

Καλημέρα…

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο έχω πάθει με το κείμενο… Και η δική μου Μητέρα κατάγεται από τα Σώκια, μια κωμόπολη κοντά στην Έφεσσο, αλλά η προγιαγιά μου ήταν στο Διωγμό στη Σμύρνη… Μετά είχε κι αυτή την ατυχία να βρεθεί στην Νότια Ελλάδα, ως πρόσφυγας και ατυχία γιατί δεν είχαν τίποτε και τους αντιμετώπιζαν και χειρότερα απο ότι σήμερα εμείς του μετανάστες… Ας είναι… Να θυμόμαστε πρέπει… Έχω και εγώ φωτογραφίες, που ίσως κάποτε σκανάρω… Μου έχουν μείνει αυτές των αδελφών της προγιαγιάς μου που τους αποκεφάλισαν οι Τούρκοι –Τσέτες μπροστά της μαζί με τον σύζυγό της… Αυτήν την ίδια, μαζί με τον γιό της τον παπού μου τους έσωσε ένας Τούρκος από τα δικά τους τα μέρη, όπου τραυματίστηκε στη συμπλοκή με τους Τσέτες, αλλά ήταν στρατιωτικός και τον φοβόντουσαν. Τέλος Πάντων…

Να θυμάσαι πάντα, γιατί η Σμύρνη έχει αυτήν την τρέλλα, τρελλοΣμυρνιά!
Σε φιλώ!

ILive2LoveMe είπε...

faraona, η καταγωγή του παππού είναι από Κωνσταντινούπολη, πατριωτάκια όπως το είπες! Κι από τις δυο μεριές!
Ναι έχω ακούσει και τις ιστορίες άλλων ανθρώπων που γνώρισα , κι άλλων τόσων έχω διαβάσει. Δίκιο είχε η γιαγιά λολ, σε πολλά οι άνθρωποι αυτοί εδώσαν στην κυριολεξία τα φώτα τους στην δυστυχισμένη Ελλάδα.
Καλησπέρες και φιλιά καλή μου Αναστασία.

Μahler, καλησπέρα και καλωσήρθες. Αυτά τα ταξίδια καμιά φορά τα θεωρώ απαραίτητα, και είναι από εκείνα που δεν κανονίζουμε να κάνουμε,τα τυχαία που συνήθως είναι όμορφα.
Τα λάθη έγιναν και δυστυχώς δεν μπορούν να ανατραπούν. Εύχομαι να μη ξαναδώσουν πια άλλο ένα κομμάτι από τη γη μας , να μη θυσιάσουν - κατ' αυτό τον τρόπο τουλάχιστον- ανθρώπους.
Καλή σου μέρα και πολλά φιλιά.

Όναρ, πάντα θα τους κουβαλώ όσο ζω, κι ελπίζω κι εκείνοι να με βλέπουν. Βλέπεις οι παιδικές αναμνήσεις είναι αυτές που χαράζουν πορεία στις ζωές τελικά, έστω και μη συνειδητά κάποιες φορές.
Να είσαι κι εσύ πάντα καλά γλυκιά μου.
Καλησπέρες αναμνήσεων, φιλιά!

Roadartist, καλησπέρα γλυκιά μου:) Να είσαι καλά, και να είμαστε όλοι καλά , να θυμόμαστε , να μη ξεχνάμε, και να αφυπνιζόμαστε μαζί.
Θα μπορούσα να τις δώσω 1000 ακόμη λολ, αλλά είπα να μη γίνω εντελώς αγενής , μιας και αυτή είχε άγνοια - όπως είδα τουλάχιστον- , σκέφτηκα να της εξηγήσω ποιοι ήταν και από ήταν , και σαφώς να της απαντήσω με τη συγκεκριμμένη φράση επίσης.
Καλό σου απόγευμα, πολλά φιλιά!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Από τις πολύ καλές αναρτήσεις... τα λόγια της γιαγιά, στα μάτια ενός παιδιού.. Και το ταξίδι της ιστορικής μνήμης στο σήμερα.. Εικόνες. Τα είδα, ζωντάνεψαν μέσα από τα λόγια σου στα μάτια μου. Μοίρασμα όμορφο, δώρο αναπάντεχο, καθώς ανακάλυπτα το ποστ σου.. Ευχαριστώ! Καλό απόγευμα να έχεις!

ILive2LoveMe είπε...

Eternal Dreamer, καλησπέρες, τελικά η καταγωγή είναι μεγάλο πράγμα, οι ρίζες. Και με χαρά μου διαπιστών ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων προέρχονται από τη Σμύρνη και γενικότερα Μικρά Ασία και Κωνσταντινούπολη. Βοράς , Νότος , Ανατολή , Δύση, σε νησιά και παντού. Βρίσκετε το άρωμα , η δουλειά η σφραγίδα των Προσφύγων της αλλοτινής Σμύρνης.
Φιλιά να τους θυμόμαστε όλοι!

Nikiplos, γλυκέ μου Νikiple, να που οι ρίζες έρχονται έξω, και μαζευόμαστε όλο και περισσότεροι. ΤρελοΣμυρνιά με φωνάζουν καμιά φορά και οι φίλοι μου χεχε, αφού όταν με ρωτούν από που είμαι απαντώ Πειραιά , αλλή η καταγωγή είναι από εκεί. Για μένα τουλάχιστον από όσα βίωσα μεγαλώνοντας μαζί τους, ήταν άνρθωποι με τσαγανό, με κέφι για ζωή, με ζωντάνια. Ήταν άνθρωποι περήφανοι κι αν υπέφεραν έστω δεν το έδειχναν, και με τα λίγα ή τα πολλά κάποιοι τα καταφέραν. Έστησαν όχι αυτά που είχαν εκεί, αλλά ότι μπορούσαν από το 0 εδώ. Και γι αυτό καμάρωναν περισσότερο.
Πάντα θυμάμαι , πάντα θα θυμάμαι. Θα ήθελα να επισκεφτώ επίσης τη Σμύρνη, αλλά με ανθρώπους που έχω μιλήσει , μου είπαν πως δεν έχουν μείνει και ιδιαίτερα πλέον πράγματα απο τη Σμύρνη και όλες τις υπόλοιπες πόλεις της τότε εποχής. Ας είναι... οι ψυχές κάπου βρίσκονται και οι αναμνήσεις δεν θάβονται. Όπως δεν θάφτηκε ούτε η τιμή ούτε και η υπερηφάνεια εκείνων των ανθρώπων
Πολλά πολλά φιλιά, γλυκέ μου Nikiple.

ανεμοσκορπισματα, καλώς ήρθες!:) Σε ευχαριστώ για το λόγια σου. Να είσαι πάντα καλά. Λόγια που ποτέ δεν θα ξεχαστούν. Κι εδώ πίστεψέ με δεν έγραψα πολλές λεπτομέρειες. Κάθε λέξη και μια εικόνα. Κάθε εικόνα και μια ανάμνηση ζωής. Αυτά όλα είναι στην κυριολεξία καρφιτσωμένα μέσα στη κάρδια μου το μυαλό και τη ψυχή μου. Σαν μια παλιά αντικένια καρφίτσα γεμάτη από τις πολύτιμες πέτρες των λόγων και των αναμνήσεων των γιαγιάδων και παππούδων μου.
Πολλά φιλιά σε ευχαριστώ που πέρασες από εδώ! :)

Sophia Kollia είπε...

Έχω πάρει στα παιδιά και το διάβασα και γώ, το βιβλίο, Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά, την Δικαίου. Πολύ ωραίο και συγκινητικό βιβλίο γιατί πρέπει να ξέρουμε και να μη ξεχνάμε. Διαβάζοντας το πόστ, είναι σαν να ξαναδιάβαζα το βιβλίο...
καληνύχτα

ILive2LoveMe είπε...

Σοφία μου καλησπέρα. Δεν το γνώριζα το βιβλίο. Θα προσπαθήσω να το βρω, θα με ευχαριστούσε να το διάβαζα. Τα βιβλία είναι ο άλλος μου μικρός κόσμος.
Να είσαι πάντα κάλα, φιλιά, καλό σου βράδυ.

BUTTERFLY είπε...

Καλη σου μερα!
Κι η δικη μου γιαγια εφυγε 12 χρονων απο τη Σμυρνη, με τελευταια εικονα αυτη των Τουρκων να σφαζουν τον αδερφο της μπροστα στα ματια της...
Δεν ειναι τραγικο; Ολες οι διηγησεις μιλουν για 2 λαους που, αν και τοσο διαφορετικοι, συνυπηρχαν αρμονικα, ηταν φιλοι, ηταν ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ! Δεν ειναι παραλογο να διαλυονται ζωες, να γινονται απανθρωποι για ενα κομματι γης;;;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ομορφο, γλυκό κείμενο, αρωματισμένο μ'αυτές τις μοναδικές μυρουδιές εκείνου του τόπου, που τόσο βάναυσα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν, αυτοί οι θαυμάσιοι, υπερήφανοι άνθρωποι. Οι ίδιοι, που καταδικάστηκαν να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί. Πράοι, γλυκείς άνθρωποι, υποχρεωμένοι να ευτελίζουν τη ζωή τους σε γειτονιές υποβαθμισμένες και σε ταπεινωτικές συναναστροφές.
Με συγκίνησε το θέμα, πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε, αφού η οικογένειά μου, από τη πλευρά του πατέρα μου, κατάγεται από κεί;
Νάσαι καλά!

ILive2LoveMe είπε...

butterfly, καλώς ήρθες! Τελικά η Ελλάδα είναι μια μεγάλη Σμύρνη? Αν ρωτήσεις του περισσότερους ανθρώπους (τουλάχιστον αυτό διαπιστώνω εγώ) της καταγωγή τους, θα σου πουν από τη Μικρά Ασία και από την Πόλη. Πολύ χαίρομαι γι αυτό. Βλέπω τη Σμύρνη διάσπαρτη σε όλες τις μεριές της Ελλάδας. Σαν τα λουλουδάκια που με τον άνεμο οι σπόροι τους μεταφέρονται και φυτρώνουν παντού. Αγριολούλουδα καλύτερα, σαν κι αυτά που ήρθαν τότε και επιβίωσαν κάτω σχεδόν από τις πιο άθλιες συνθήκες.
Εκεί συνυπήρχαν αρμονικά , ναι, κι εγώ αυτό ξέρω από τα λεγόμενα των παλιών. Αλλά τι να πει κανείς. Δεν αλλάζει τίποτα πλέον.
Να είσαι καλά που πέρασες κι από εδώ! Πολλά φιλιά και καλό σου απόγευμα.

βιολιστης στη στεγη, όπως το είπες καλή μου, με το σώμα εδώ με τη ψυχή εκεί. Έτσι έζησαν αυτοί οι άνθρωποι. Κάποτε η γιαγιά μου περιέγραψε το σπίτι τους, κι αν και δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία από αυτό, είναι σα να το ξέρω. Σαν να γνωρίζω κάθε δωμάτιο του σπιτιού. Δεν ξέρω αν υπάρχει μέχρι σήμερα. Πιθανολογώ πως ναι. Όμως δεν έχω παραπάνω πληροφορίες. Αυτό που με τίποτα δεν θα ξεχάσω εκτός από τα λόγια τους, είναι ο τρόπος ζωής του εδώ. Παρ' ότι εδώ η ζωή ήταν σκληροί, δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν τους απεριποιήτο. και κυριολεκτώ. Θα μου πεις αυτό βρήκες να πεις? ναι και αυτό. Θυμάμαι τη προγιαγιά μου αλλά και τη γιαγιά μου , ότι ήταν πάντα γυναίκες κοκκέτες στην κυριολεξία. Ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, τα ταγιέρ , τα κοσμήματά τους, τα αρώματά τους. Ποτέ μα ποτέ δεν βγήκαν έξω απεριποιήτες. Αυτή η περηφάνεια που είχαν και συνάμα η φιλικότητα και η νοικοκηροσύνη.
Να είσαι καλά πάντα! Και να θυμόμαστε τις ρίζες μας. Γιατί αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς!
Πολλά φιλιά , καλό απόγευμα!

spyros1000 είπε...

ΚΑΛΑ Η ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ,ΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΕΙ.....

ILive2LoveMe είπε...

spyros1000, το γνωρίζω πως είναι υπέροχη, θα ήθελα να μπορούσα να είμαι εκεί κάθε καλοκαίρι σχεδόν, αλλά... όσο για το συγκεκριμμένο χωριό δεν το γνώριζα καν, και πολύ χαίρομαι που το είδα. Αξίζει ένα ταξιδάκι εκεί πιστεύω, ειδικά για σας που είστε πιο κοντά.
Τα φιλιά μου, καλή σου νύχτα

Ταχυδρόμος! είπε...

Ας μην ξεχνάμε τα λάθη για να μην επαναλαμβάνονται..

ILive2LoveMe είπε...

ταχυδρόμοοοοοοοοοος!! , έτσι ακριβώς καλέ μου ταχυδρόμε. Φιλιά καλό απόγευμα.

Angel Vs Life είπε...

respect. den exo polla na po. as xamilosoume ti mousiki na akoume tis fones (se antithesi me ekeinous tous agglous kapetanious pou ekanan to antitheto otan oi floges esvinan mono afou eftanan mesa sti thalassa)...

ILive2LoveMe είπε...

angel vs life, καλησπέρα, ακριβώς όπως το είπες , respect. Είναι πολλές οι λεπτομέρειες και τα κακώς κείμενα που θα μπορούσαν να ντροπιάσουν πολλά από τα τόσο 'ανεπτυγμένα' σε σχέση με την Ελλάδα του τότε και του τώρα αν θες, κράτη. Συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας. Δυστυχώς.
Φιλιά γλυκέ μου καλό απόγευμα.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση.
Περιγραφή με τρυφεράδα, επιμέλεια και αγάπη διατυπωμένη για τους αγαπημένους και άξιους προγόνους σου..

"...τότε οι νεκροί πεθαίνουνε όταν τους λησμονούνε"

Καλό σου βρ'αδυ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Wolfgirl είπε...

Μου θύμησες την δικιά μου την προγιαγιά την συγχωρεμένη...Κι εκείνη ήταν απο την Σμύρνη κ με ταξίδευε σε εκείνες τις εποχές που τόσο της είχαν λύψει...Μου άρεσε να την ακούω...Και τώρα μου λύπει πολύ... Γιατί πάντα πηγενα την έβλεπα απο μικρό κοριτσάκι 6 χρονών και μου άρεσε να τα ακούω όλα αυτά....Σήμερα μπορεί να μην υπάρχει στον κόσμο, μπορεί να έχει εγκαταλήψει την ζωή αλλα μέσα μου ειναι ακόμα ζωντανή με την μνήμη της και τα λόγια της....Που ποτέ δεν θα ξεχάσω....Καλή σου μέρα...Και το post ήταν απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει....

ILive2LoveMe είπε...

wolfgirl, όλοι μάλλον έχουμε κάποια παρόμοια ιστορία να διηγηθούμε, ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων αν όχι όλοι. Θέλω μόνο να πω σε όλους να μη ξεχνάνε τις ρίζες τους. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και κατοικώ στον Πειραιά ας πούμε , και λέω πως είμαι από εδώ. Οι ρίζες όμως άλλα λένε.
Πολλά φιλιά καλή μου, να θυμάσαι πάντα τη γιαγιά και τα λόγια της. Πάντα μες στο μυαλό σου , όλα αυτά που δεν μπορούν να ξαναβρεθούν επί γης.
Καλό βράδυ.