Ψυχή μου

Κοντάκιον τῆς Πέμπτης τοῦ Μεγάλου Κανόνος
Ἦχος πλ. β´. Αὐτόμελον.

Καλημέρα. Σήμερα είναι της Ψυχής λένε. Το είδα και στο εορτολόγιο. Όχι δεν πρόκειται να πω κάτι που έχεται ήδη ακούσει. Ίσως όμως και να έχεται ακούσει ή βιώσει προσωπικά κάτι παρόμοιο.

Για την ψυχή είναι ειπωμένα τόσα πολλά ήδη. Όλοι ξέρουμε λίγο ή πολύ κάποια πράγματα. Εγώ θα σας πω μόνο για μια εμπειρία που είχα. Μια εμπειρία που συνέβει πριν 15 χρόνια , μια Τρίτη πρωϊ στις 11 ακριβώς. Ήταν η ημέρα που πέθανε η αγαπημένη μου γιαγιά.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν κοιμόμουν στο σπίτι φίλων, οικογενειακών. Και για να μην μακρυγορώ, περιμέναμε τη γιαγιά να φύγει, το ξέραμε. Μεγάλωσα μαζί της και είμασταν πάρα πολύ δεμένες. Δεν ξέρω αν η αιτία είναι αυτό το γεγονός ή αν το είδα επειδή έτσι απλά, γιατί στα όνειρά μου έχω δει πολλά που έχουν συμβεί.

Εκείνη την Τρίτη το πρωί, καθώς κοιμόμουν, (δεν ονειρεύτηκα οτιδήποτε άλλο) βλέπω να κατεβαίνει μπροστά στα μάτια μου μια μαύρη οθόνη (οθόνη έτσι το εξέλαβα αφού όλα μαύρισαν ξαφνικά και δεν έβλεπα τπτ άλλο) και καθώς όλα ήταν μαύρα, βλέπω ένα πολύ όμορφο πράγμα , λευκό , ολόλευκο, σαν ένα μικρό πεντακάθαρο συννεφάκι, να φεύγει ψηλά , να πηγαίνει με φόρα προς τα επάνω. Ήθελα να το πιάσω μα δεν μπορούσα. Παράλληλα με αυτό , τη στιγμή που το έβλεπα να πηγαίνει προς τα πάνω, ακούω μια δυνατή κραυγή, ένα ουρλιαχτό θα έλεγα, μια στριγκλιά που έχει μείνει ακόμη στα αυτιά μου. Όπως έχει μείνει και όλη η εικόνα που σας περιγράφω.

Ξαφνικά πετάγομαι από το κρεβάτι όπου κοιμόμουν, είμουν ιδρωμένη , τρομαγμένη, φοβισμένη, ήταν τόσο ζωντανό. Μετά από 10 λεπτά περιπού ή 15 ίσως δεν θυμάμαι πια ακριβώς, χτυπάει το τηλέφωνο , ήταν η μητέρα μου, πήρε να πει πως η γιαγιά ταξίδεψε.

Αργότερα, όταν μιλούσαμε για την ώρα του θανάτου και πριν κανείς πει οτιδήποτε, πετάγομαι και τους λέω , "στις 11 ακριβώς πέθανε η γιαγιά μου". Με κοιτούσαν όλοι με απορία, τότε τους είπα πως το ξέρω και τι είδα, αφού όταν σχεδόν πήδηξα από το κρεββάτι έκατσα στα γόνατα στην κυριολοξία, και έναν περίεργο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κοιτάξω το ρολόι που υπήρχε στο κομοδίνο , δίπλα μου.

Την επόμενη ημέρα, αφού όλα είχαν τελειώσει και επιστρέψαμε σπίτι, αρνιόμουν πεισματικά να κλείσω οποιοδήποτε φως. Εκτός από τη λύπη και την πικρία είχα και έναν φόβο. Αδιόρατο ίσως.

Ζήτησα από τη μητέρα μου να κοιμηθεί μαζί μου εκείνο το βράδυ, και στην ουσία, μη λέγοντας τίποτα σε κανέναν, αρνιόμουν να κοιμηθώ. Νύσταζα πάρα πολύ ένιωθα πολύ κουρασμένη, όμως αρνιόμουν να κοιμηθώ. Έβλεπα τηλεόραση και η μητέρα μου ήταν δίπλα μου, την είχε πάρει ο ύπνος.

Κάποια στιγμή γύρισα για λίγο στο πλάι, και φυσικά χωρίς να το καταλάβω έκλεισα τα μάτια μου ίσως για 5 λεπτά περίπου. Όταν τα άνοιξα, και δεν ήταν όνειρο , αλλά όραμα , - και είχα και σώας τας φρένας, ναι ναι να μην θεωρεί ότι είμαι τρελλή, που είμαι αλλά οκ - είδα δίπλα μου στο κρεββάτι μου τη γιαγιά μου ξαπλωμένη στο πλάι να με κοιτάζει. Να με κοιτάζει γαλήνια αλλά σαν να ήθελε να με χορτάσει. Σιωπηλή , αμίλητη, γλυκιά, αρχόντισσα όπως πάντα ήταν και θα είναι για μένα.

Δεν θέλω να προσθέσω κάτι άλλο. Για μένα αυτό είναι η ψυχή. Αέναο , αέρινο, παντοτινό...

Γλυκές καλημέρες για μια ροδόσπαρτη μέρα, ζεστές φιλικές αγκαλιές, και πολλά πολλά φιλιά , αέρινα κι αυτά , έτσι σαν τις ψυχές , έτσι ταξιδεύουν και τα φιλιά μου σε όλους εσάς.