Βαρκάρισσα της Χίμαιρας - Αλκυόνη Παπαδάκη

Μερικά κομμάτια ενός από τα αγαπημένα μου βιβλία. Θεωρώ πως είναι από τα βιβλία που αξίζει κάποιος να διαβάσει, αν και πάντα ήμουν λάτρης κυρίως της ξένης λογοτεχνίας. Ελπίζω να σας αρέσει. Το βιβλίο ξεκινάει με την εξής αφιέρωση "Σ'όλες τις βαρκάρισσες και του βαρκάρηδες της Χίμαιρας. Ιδίως σ'αυτούς που ξεκίνησαν τη βαρκάδα τους με απαγορευτικό...". Αλλά διαβάστε και μετά θα ακουστούν γνώμες.

<<Τα λουλούδια μεγαλώνουν με τα τραγούδια των πουλιών>>. Μου είχε πει. Και την πίστεψα. Και μεγάλωσα κι εγώ με τα τραγούδια των πουλιών. Ίσως δε μ'οδήγησε καλά. Ίσως, αν δε μεγάλωνα, με τα τραγούδια των πουλιών, να είχα βρει άλλους δρόμους ευκολότερους.

Όμως, δε θα ήξερα να χαρίζομαι, με τόση απλοχεριά, σε κάθε τι περαστικό. Δε θα μάθαινα ν'αγαπώ τ'ασήμαντα. Δε θα είχα την περιέργεια να περιμένω πότε θ'ανοίξει ο σπόρος, για να δω πόσο πράσινο χωράει η ψυχή μου.

Όσο το σκέφτομαι.. Αυτή η περιέργεια τελικά.. Αυτή μ'έβγαζε πάντα στ'ανοιχτά!

<3

Και τη νοστάλγησα... Την αγάπησα, ακριβώς γιατί δεν μου εξήγησε ποτέ. Μου 'βαλε χρώματα στην ψυχή μου αλλά δε με συμβούλεψε τι να τα κάνω. Τι να βάψω μ'αυτά. Που ταιριάζουν. Ιδίως που ταιριάζουν.

Κι εγώ πήρα φόρα, κι έβαψα κόκκινες τις θάλασσές μου, πορτοκαλιούς του ουρανούς μου, μπλε τους ήλιους μου.

<3

<<Αυτός ο κόσμος, ο κερατάς, - μου 'λεγε μια φορά η φίλη μου η Βιργινία - λες κι είναι καμωμένος μόνο γι' αυτούς που ξέρουν να καταπατούν. Γι' αυτούς που στήνουν ταμπέλες. Που κάνουν περιφράξεις και βάζουν μέσα άγρια σκυλιά για φύλακες. Αυτός ο κόσμος ο κερατάς λες κι είναι καμωμένος, τελικά, μόνο για μπρατσωμένες ψυχές>>.

<3

Είναι μερικές φορές. Κι ας κρατάνε τόσο λίγο. Μπορεί να είναι και μια ψευδαίσθηση. Μια χίμαιρα. Ένα τρελό ονειράκι. Σιγά! Σιγά, καλέ, που θα σου χαριστεί ο κόσμος!

<3

Τα κύματα... Τα κύματα σ'οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιο όμως είναι τυχεροί. Στ' άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους.

<3

Κρίμα! Κρίμα που δεν μπόρεσε να καταλάβει, πως η αγάπη δεν στερεώνεται με πινέζες. Κι ακόμα πως οι αρχηγοί τίποτα δεν αγάπησαν ποτέ εκτός απο την αρχηγία τους. Κρίμα που τον άρπαξε μια νύχτα ο λύκος. Ο αρχηγός. Και τον κατασπάραξε.

<3

Πλανόδιοι οργανοπαίχτες βάζανε πάντα μουσική στα όνειρά μας...

<3

Συμβαίνει κι αυτό. Να 'χεις ρίξει κάτω τον άλλον κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις (συχνά τον πείθεις) πως είναι ένοχος, γιατί η ράχη του έχει κόκκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα πατουχάκια σου... Το έργο το 'χουμε δει πολλές φορές. Κι όλοι μας έχουμε παίξει, λίγο ως πολύ, κάποιο παρόμοιο ρολάκο.

Λίγο... Έλα... Ξέχασες; Ξέχασες που χόρεψες κι εσύ κάποτε σε κείνη την αφράτη πλατούλα που σου προσφέρθηκε ταπεινά, για να σκαρφαλώσεις επάνω και να 'χεις καλύτερη θέα του κόσμου; Ξέχασες βρε πονηρό;

Δε χόρεψες; Εντάξει. Έστω κουνήθηκες, αφού δεν ήξερες χορό. Και μην αρχίσεις τώρα να αναπτύσσεις την θεωρία, ας πούμε, περί αξιών! << Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι. Εγώ έχω αξίες!>> Να τις χαίρεσαι, μαλάκα. Ποιος σε ρώτησε. Δε θα βρήκες την κατάλληλη τιμή για να τις ξεπουλήσεις.

Αυτοί, οι ελάχιστοι, που δεν παζαρεύουν, δε θα τους βρεις στη ρούγα να διαλαλούν την πραμάτεια τους. Κατάλαβες; Αυτοί, δε θορυβούν. Δεν έχουν αξίες αυτοί. ΕΙΝΑΙ αξίες! ( και συνήθως δεν το ξέρουν).

Αλλά να σου πω κάτι; Πιο εύκολα θα βρεις στο δρόμο σου ένα διαμάντι. Γι' αυτό, ρούφα τη φραπεδιά σου κι άσε... ( Οι μπουρμπουλήθρες όχι μόνο επιτρέπονται, προσδίδουν και χάρη).

Ρούφα... Θα 'ρθουν και για σένα καλύτερες προσφορές.

<3

- Τι ζητάς τελικά, Αντρέα;

- Κάποιον να με στηρίξει. Να με πιάσει από τα νεφρά και να με κάνει να σταθώ όρθιος. Ζητώ να μάθω να περπατάω.

- Ζητάς κορσέ ή δεκανίκι;

- Ζητώ οδηγό. Μπούσουλα. Άγκυρα ν' αράξω.

- Με ξένες άγκυρες δεν αράζει κανείς...

<3

Αν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόναα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις. Δεν είναι τίποτα καλέ. Από το παιχνίδι είναι. Όλα τ' απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου.

<3

- Να ονειρεύεσαι. Μου 'λεγε ένας φίλος που μ'αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα συνήθως προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Όμως δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.

- Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;

- Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... Προχώρα λοιπόν. Ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

<3

Ψυχούλα μου... Γιατί σεκλετίζεσαι; Πάντα μόνη δεν ήσουνα;

<3>

Αυτά κι άλλα πολλά θα μπορούσα να γράφω ώρες. Όμως αφ'ενός θα κουραστείτε ίσως και αφ'ετέρου θα βαρεθείτε , κι εγώ παρ'ότι παιδί της νύχτας που χαίρεται όμως και την ημέρα , θα καταντήσω να κοιμάμαι ακόμη πιο λίγο από τώρα. Όχι ότι με νοιάζει βέβαια αν δεν σκεφτόμουν τι έχω να κάνω το πρωί.

Γι αυτό καλοί μου συνταξιδευτές που θερμά σας ευχαριστώ γι αυτά που μοιράζεστε μαζί μου, και ειλικρινά ανυπομονώ να δω κι άλλα, όλο και πιο πολλά , εδώ σας απαλλάσω από την παρουσία μου.

Πω πω κάπως τυπική μου κάνω; lol Αυτά από μένα για σήμερα. Πάω στην αγκαλιά του Ορφέα και του Ύπνου ελπίζω που ήταν δίδυμος αδελφός του Χάρου. Πάω να τους ενοχλήσω για να μου φερθούν γλυκά. Εμ, ξέρεις τι είναι να έχεις ανοίξει βεντέτα με τα όνειρά σου;

Φιλιά γλυκά φιλιά πολλά φιλιά... ονειρεμένα.