Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό, στη γηραιά ήπειρο της γης που λέγεται Ευρώπη, γεννήθηκε μια πολύ όμορφη χώρα, η Ελλάδα μας. Όμως, όπως κάθετι όμορφο, τη ζήλεψαν για την ομορφιά της και την ιστορία της, για την προσφορά της στο πολιτισμό, για τις αξίες και τις ομορφιές της και όλοι ήθελαν ή να πάρουν ένα κομμάτι της , ή να την κάνουν δική τους.
Έτσι λοιπόν μια ωραία ηλιόλουστη μέρα, εκεί που οι τιτάνες έστειναν πανυγήρι με τους Θεούς του Ολύμπου, εμφανίστηκαν κάτι μικρά μαυριδερά ανθρωπάκια -αυτό ήταν το έσω τους , που έβγαινε έξω τους, τι να πει κανείς για το χρώμα της αλληνής... - και αποφάσισαν να πάρουν έστω κι ένα κομμάτακι της για να το εντάξουν στη δική τους χώρα, χρησιμοποιώντας κάθε είδος πολέμου που θα ήταν δυνατόν να γίνει.
Η καυμένη η Ελλάδα μας είχε την ευτυχία να κυβερνηθεί από αληθινούς Έλληνες , και εννοώ αυτούς που στα παλιά τα χρόνια την αγαπούσαν. Δυστυχώς όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν όπως όλοι γνωρίζετε. Κι έτσι κάποιοι από τα μαύρα ανθρωπάκια που προανάφερα, βάφτηκαν με λίγο μπεζ, μη ξέροντας πως το μαύρο θα φανεί αργά ή γρήγορα, κι ήρθαν να κυβερνήσουν κι αυτά. Στην αρχή ήταν τόσο χαρούμενα, ό,τι ήθελαν το πέτυχαν. Ό,τι δρομολόγησαν να κάνουν το έκαναν. Κι από εκδίκηση για την πρώην των Ελλήνων άρνηση την κατακρεούργησαν, την κομμάτιασαν, και τη μοίρασαν, σύμφωνα με τα θέλω τους.
Οι Έλληνες πάλι άλλες φορές προσπάθησαν να την κρατήσουν , κι άλλες φορές έκανα κι αυτοί τα λάθη τους, όταν τους έπιανε η έπαρση και ο εθνικισμός τους. Αλήθεια όμως... είχαν κάπου και το δίκιο τους. Για φαντάσου μια Ελλάδα με ιστορία χιλιάδων ετών, μια Ελλάδα που προσφέρε αυτά που σήμερα οι άλλοι θεωρούν κεκτημμένα τους, μια Ελλάδα που μπόρεσε και στάθηκε μέσα στους αιώνες , στους πολέμους και στα δεινά να μετατρέπεται ξαφνικά σε ένα μηδαμινό σημαδάκι άνευ ιδιαίτερης σημασίας - αυτό ήταν που ήθελαν να μας κάνουνε να πίστεψουμε πως είμαστε-. Μια Ελλάδα να εκθρονίζετε , και καλά αυτό, αλλά να της παίρνουν και την καρέκλα? Ε αυτό πάει πολύ!
Η Ελλάδα όμως παιδιά μου συνέχισε να υπάρχει. Συνέχισε σε πείσμα όλων να στέκετε , κάποιες φορές να γονατίζει ίσως. Όμως όπως το ρητό λέει "Ηττα δεν είναι να πέσεις κάτω, ήττα είναι το να παραμείνεις κάτω" , έτσι και η Ελλάδα συνέχισε να κινείτε , να σηκώνετε και να δείχνει τα ματωμένα γόνατά της όχι για να δείξει την αδυναμία μα τη δύναμή της.
Το παραμύθι δεν ξέρω πότε θα τελειώσει όπως δεν ξέρω και το τέλος του. Ένα ξέρω μόνο και μπορώ να το πω , και να το φωνάξω. Πως οι Έλληνες, για ότι μα ότι κι αν μας προσάπτουν, είμαστε ένα έθνος με βαθιές ρίζες , με γενναία παραδείγματα μέσα στην ιστορία. Είμαστε ΕΜΕΙΣ που προσφέραμε τόσα πολλά σε όλα τα υπόλοιπα έθνη. ΕΜΕΙΣ που σταθήκαμε μέσα στους αιώνες, ΕΜΕΙΣ που δώσαμε γνώση , δημοκρατία , πολιτισμό!
Σέβομε απεριόριστα οποιοδήποτε άλλο έθνος προσέφερε έστω και ένα κλωναράκι στην ανθρωπότητα. Σέβομε το ότι δεν είμαστε οι μόνοι που έδωσαν σ'αυτή τη γη πράγματα και αξίες. Αλλά, το ίδιο πρέπει να μας σεβόνται και να μας υπολογίζουν. Και δεν πρέπει απλά να το ζητάμε, αλλά να το απαιτούμε!
Και ναι, γι' αυτά τα "μαύρα ανθρωπάκια" μιλάω, αυτά που θέλουν να φουντώσουν τον εθνικισμό μας τελικά από ότι δείχνουν οι κινήσεις τους, και ίσως θέλουν να άκουσουν άλλη μια φορά το "ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ" που το θεωρώ ακραίο.
Μακάρι όλοι εμείς να νοιαζόμασταν περισσότερο, μακάρι να έκαιγε μέσα μας πιο πολύ η φλόγα όχι για μια Ελλάδα μεγάλη - όπως οι γείτονες μας απαιτούν για την χώρα τους ο καθένας- αλλά για μια Ελλάδα δυνατή μια Ελλάδα υπολογίσιμη. Την Ελλάδα του ήλιου και της θάλασσας. Την Ελλάδα των 1000 νησιών της , την Ελλάδα του πολιτισμού. Την Ελλάδα που θα έπρεπε να είναι το πρώτο πετράδι του στέμματος.
Κι εδώ να κλείσω αυτό το θέμα πρωτού σας κουράσω παραπάνω, να τονίσω απλά πως μιλάς πέρα από κομματικές πλευρές , για να είμαι ακριβής είμαι αδιάφορη και τους έχω βαρεθεί όλους γιατί μόνο λόγια και μισολόγα είναι. Θα χρησιμοποιήσω μόνο την φράση που είχε πει η Μελίνα Μερκούρη. ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΛΛΗΝΙΔΑ!