Σκέψεις

Κι είν' εκείνος ο ήλιος. Εκείνος ο αλήτης ήλιος. Αυτός που στέλνει την αχτίδα του να φωτίσει ακριβώς το κέντρο ενός τοίχου. Στα πλάγια , σκιά. Στη μέση αυτή η αχτίδα. Την παρατηρώ και βλέπω τις σκιές των φύλλων του δέντρου.

Παίζουν μαγικά με το μυαλό μου, δεν ξέρω τι θέλουν να μου πουν. Ίσως θέλουν να μου δείξουν πως η ελπίδα πάντα υπάρχει για όλα τα πρόσωπα, πράγματα... Κλισέ. Δεν με νοιάζει, μ'αρέσει.

Σκιές που τρεμοπαίζουν στον τοίχο μου, σκέψεις που παίζουν στο μυαλό μου. Άλλη μια νύχτα δεν κοιμήθηκα. Περίεργο πως η ζωή περνάει από την ευτυχία στη δυστυχία και το αντίθετο. Εκεί είναι η στιγμή που ίσως θα έπρεπε να δείξουμε πόσο εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Μα πως να λυπηθείς λιγότερο γι αυτά που έχεις χάσει? Για όλα αυτά που χάνεις...

Αναθεματισμένοι φόβοι. Αναθεματισμένοι υπερευαισθησία. Τι να αποδιώξεις πρώτο? Κι αυτός ο κυκλοθυμικός χαρακτήρας έρχεται κάποιες ώρες που δεν θα έπρεπε. Βαρετά και τα πρέπει.

Ένα κουβάρι τυλιγμένο το μυαλό μου. Σαν κι αυτά που παίζουν οι γάτες. Πολύχρωμο θέλω να είναι το κουβάρι. Ξέρω που είναι η άκρη του, ξέρω πως να το ξετυλίξω. Όμως νιώθω εγκλωβισμένη μιας κι οι προτεραιότητές μου είναι άλλοι, εγώ έρχομαι δεύτερη, ίσως και τρίτη... ίσως και παρακάτω.

Ποιός είναι πιο δυνατός τελικά? Αυτός που δεν μοιράζετε , δεν μιλάει? Ή αυτός που τα λέει όλα ? Πείτε μου εσείς , γιατί εγώ κουράστηκα ακόμη και να σκέφτομαι.