Και που λέτε... πάααανε και οι απόκριες σχεδόν... Δεν ξέρω και δεν μπορώ να καταλάβω, πως αυτή η χρονιά πέρασε. Είναι σαν όλα να έγιναν χθες. Να περάσαν και να ξαναέρχεται πάλι η σειρά τους. Σκέψεις , καταστάσεις, άνθρωποι.
Άραγε τι είναι αυτό που μας κάνει να μην καταλαβαίνουμε τόσο πολύ το πέρασμα του χρόνου? (εκτός από τα χρόνια που κλείνουμε στα γενέθλια , και τις ρυτίδες μας) Όχι δεν έχω ακόμη... αλλά... θα έρθουν κι αυτές πιστεύω. (πρώτα ο Θεός) όπως συνηθίζω να λέω.
Και τέλος καρναβαλιού. Την προηγούμενη Κυριακή πήγαμε στο Μοσχάτο ,μεγάλα παιδιά κι εμείς βλέπεις. Είχα πολλά χρόνια να μασκαρευτώ, το έκανα και μου άρεσε. Το είχα ξεχάσει αυτό το παιχνιδιάρικο συναίσθημα του καρναβαλιού. Πολύ μου άρεσε :) Ένιωσα κάτι από παιδί και πάλι μέσα μου. Κρυμμένα συναισθήματα , σκέφτηκα, θυσιασμένα στο βωμό των ευθυνών της καθημερινότητας.
Έπειτα άρχισα να πλάθω εικόνες με το μυαλό μου, πως όλη η μπλογκογειτονιά ήταν εκεί. Μασκαρεμένοι όλοι λικνιζόμασταν χορεύαμε και γελούσαμε στους δρόμους. Θυμήθηκα το Πατρινό καρναβάλι, χρόοονια έχω να βρεθώ στην Πάτρα την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς.
Το κρύο βέβαια ήταν τσουχτερό αλλά οι καρναβαλιστές καλά κρατούσαν! Ώσπου το χιονόνερο άρχισε να πέφτει και μαζί με αυτό και η θερμοκρασία. Κι εγώ σκεφτόμουν 3 κοριτσάκια ήταν δεν ήταν 15 ετών το καθένα, σχεδόν ημίγυμνα πάνω σε ένα άρμα με μίνι φούστες και κοντά μπλουζάκια με ράντες , 12ποντο τακούνι, να κουνιούνται πέρα δώθε σύμφωνα με το ρυθμό του κάθε τραγουδιού. Τα λυπήθηκα! Γιατί το καρναβάλι δεν είναι 'γδύνομαι'αλλά 'ντύνομαι'! Μασκαρεύομαι! Δεν κάνω πασαρέλα στη παραλία το καλοκαίρι , ούτε διαγωνισμό για το ποια θα βγάλει τα περισσότερα έξω!
Γιατί εδώ είναι Ελλάδα και όχι Ρίο! (ωραίο το Ρίο λέει ο ξάδερφός μου που είναι καπετάνιος και έχει βρεθεί εκεί πολλές φορές στο καρνάβαλι) Αλλά ξέρετε τι εννοούν οι άντρες ε! :) Ωραίοοο το Ρίο λέω κι εγώ! Αλλά όχι με κρύο!
