Να γίνουμε πάλι παιδιά?

Χάζευα πολλές ώρες στο youtube. Έβλεπα πολλά βίντεο. Και φυσικά ο παλιμπαιδισμός μου ήρθε στην επιφάνεια (για άλλη μια φορά). Πόσα και πόσα δεν μου θύμισαν όλα αυτά τα βίντεο του Walt Disney.

Το κοιτούσα και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί. Αναλογιζόμουν την πραγματική χαρά των παιδιών. Τα χαμόγελά τους που κυριολεκτικά φτάνουν μέχρι τα αυτιά, και αφήνουν να φανούν εκείνα τα δοντάκια που ίσως λείπουν, από τη μεγάλη τους χαρά.

Γέλασα και νοστάλγησα. Εκείνα τα ξένοιαστα παιδικά χρόνια. Τα αρώματα των κουραμπιέδων και τα μελομακάρονα (Φοίνικια, Ισλί) που έφτιαχνε η γιαγιά. Το δέντρο με τις πολύχρωμες τότε, γυαλιστερές μπάλες και τα κουκουνάρια.

Με αγάπη και συγκινήση θυμάμαι τα παλιά. Και με χαρά προσπαθώ να ζω το τώρα. Τα παιδικά μας χαμόγελα αντικαταστάθηκαν από των δικών μας παιδιών. Κι ίσως τώρα η χαρά να είναι μεγαλύτερη βλέποντας με τη σειρά μας τα προσωπά τους, όπως κάποιοι άλλοι έβλεπαν τα δικά μας.

Η νύχτα πριν από τα Χριστούγεννα λοιπόν, έτσι για να μας θυμίσει ίσως κάτι από αυτό που αφήσαμε πίσω μας . Την παιδικότητά μας.

Εύχομαι να το απολαύσετε.