Έλλην αγάπη μου

  Έλλην αγάπη μου, έχασα το μαγικό συγγραφικό μου οίστρο. Θαρρώ πως τον ξέχασα κάπου ανάμεσα στα οικονομικά προβλήματα και την ρουτίνα, τον έθαψα κάπου εκεί στο άγχος της επιβίωσης, όταν προσπαθούσα ως μητέρα μόνη να δω τι μπορώ να κάνω για να θρέψω τα παιδιά μου. Τον έθαψα , στο φούρνο που έλεγα δήθεν πως ξέχασα το πορτοφόλι μου για μια φρατζόλα ψωμί, γι αυτά τα 70 λεπτά που δεν είχα να δώσω. 

  Έλλην αγάπη μου, ποτέ δεν άφησα χρέος, σε κανέναν.  Θύμωσα, στεναχωρήθηκα, πέθαινα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας και άλλες τόσες αναστηνόμουν , σαν τον κλασσικό μύθο του Φοίνικα.  Έλλην αγάπη μου, αν χρειαστεί να τραφούμε με ψίχουλα  ίσως και να το κάνουμε, όπως το κάναμε πολλές φορές. Αν χρειαστεί θα φοράμε απλά ρούχα , που δεν είναι Γκούτσι , Υβ σαιν Λοράν και Ντόλτσε Καμπάνα. 

  Έλλην αγάπη μου, «κατηγορήθηκα» ως παθιασμένη όταν μιλώ για την Ελλάδα Μου, για την Ελλάδα Μας.  Πατρίδα των πατρίδων, Πατρίδα των Ηπείρων.   Δεν είναι ρατσιστικό, δεν είναι φασιστικό.  Έλλην αγάπη μου, οι Έλληνες φασίστες δεν ήταν ποτέ.  Κατατρόπωναν εχθρούς, αλλά εξύψωναν τους άξιους αντιπάλους. Έδιναν σεβασμό και λάμβαναν σεβασμό από τους εχθρούς τους! Αγκάλιαζαν τους φίλους τους και ήταν σκληροί μαζί τους όταν έπρεπε. Έκαναν πολλά λάθη που δεν θέλουν να τα αναφέρουν, αλλά μπροστά στην τόσο μεγάλη συμβολή και προσφορά ανά τον κόσμο τα λάθη τους είναι λίγα, άλλα  σοβαρά κι άλλα λιγότερο σοβαρά.

  Έλλην αγάπη μου, πάντα ζήλευαν και θα ζηλεύουν την ξεχωριστή ψυχοσύνθεσή σου.  Πάντα ζήλευαν και θα ζηλεύουν αυτό το ταμπεραμέντο που ποτέ δεν είχαν!  Τον τρόπο ζωής, σωστό ή λάθος. Αυτήν την φαινομενική ανεμελιά και το άντε πάμε να ξεκινήσουμε,  που σε έκανε κατά κάποιο τρόπο να βγαίνεις από τα σκοτάδια , έστω και με αντιφατικό τρόπο. 

  Έλλην αγάπη μου, όταν πρόκειται για την Ελευθερία μας , για την  Αξιοπρέπειά μας, για τα Κεκτημένα μας, μη σταματάς να θορυβείς, μην ξεκουράζεσαι, μην  τα παρατάς. Μην βάζεις μπροστά την πολιτική, γιατί δυστυχώς  πραγματικοί Έλληνες πολιτικοί έχουν να φανούν πολλά χρόνια.  Μην βάζεις τον εαυτό σου σε κανένα πολιτικό κόμμα κι αρχίζεις τις κατηγορίες, ενσαρκώνοντας τους Μεν και τους Δεν σε μια πραγματικότητα που είναι χειρότερη από ότι νομίζεις και μπορεί να γίνει καλύτερη από ότι πιστεύεις.  Υπάρχει μόνο μία παράταξη που μπορείς να ενταχθείς, κι αυτή είναι η Ελλάδα  μας. Κι αυτό είναι πέρα από όποια πολιτική. Είναι μία, είναι γροθιά, είναι ιστορία είναι Ελλάδα!

  Έλλην αγάπη μου, τους ζυγούς λύσατε!

Φτάνει!

  Από τότε που ξέσπασε η πυρκαγιά, παρακολουθούσα τα γεγονότα, μιας και έχω φίλους και γνωστούς, κατοίκους των πληγέντων περιοχών.  Ανησύχησα, θύμωσα, νευρίασα, πόνεσα, κι ας είμαι έξω από αυτό. Δόξα το Θεό που είμαι έξω από αυτό. Πόνεσα... τέλος πάντων. Ο πόνος τους δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να νιώσει αν δεν το βιώσει . Ευτυχισμένοι αυτοί που δεν τον βίωσαν κι αυτοί που δεν θα το βιώσουν ποτέ. Όμως ναι, μέσα μου κάτι πόνεσε κάτι έσπασε κάτι νεκρώθηκε.

  Διαβάζοντας τα νέα σε κάθε ηλεκτρονική εφημερίδα και παρακολουθώντας όπως και όσο μπορούσα μιας και δεν έχω την ενημέρωση απευθείας από την πατρίδα μας μέσω τηλεόρασης. Μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα όμως ήρθε και ένα ακόμη να προστεθεί. Σιχάθηκα, αηδίασα!

  Σιχάθηκα όλους αυτούς που έτρεξαν να κερδίσουν ψήφους, να κάνουν πολιτική, που για άλλη μια φορά πάτησαν - κυριολεκτικά αυτή τη φορά - επί πτωμάτων για να αδράξουν ψήφους!!! Έλεος , έλεος, έλεος !!! Τι είσαστε εσείς επιτέλους! Πόσο απάνθρωποι και ποταποί μπορείτε να γίνετε!!! Πόσο αδιάφοροι και ελεεινοί στον πόνο των ανθρώπων! Και όχι δεν αναφέρομαι σε καμιά ιδιαίτερη πολιτική παράταξη γιατί δεν με καλύπτουν. Για όλους τους μιλώ!

  Την ώρα που απλοί άνθρωποι προσπαθούν να βοηθήσουν με τον όποιο τρόπο, υπάρχουν κι αυτοί οι άλλοι, οι μισάνθρωποι, οι λάτρεις της καρέκλας, οι λάτρεις της πολιτικής, που δεν ενστερνίζονται τελικά κανέναν ανθρώπινο πόνο γιατί είναι μακριά από αυτό, γιατί δεν χτύπησε τη δική τους πόρτα, γιατί το "πακέτο" είναι μεγάλο και φυσικά ο θάνατος των ανθρώπων , ο αφανισμός των αγαθών τους και η εξαφάνιση των δασικών εκτάσεων τους κάνει να επιρρίπτουν ευθύνες ο ένας στον άλλον.  Να το κάνουν , ναι, να το κάνουν, αλλά έλεος! Όχι έτσι, όχι κατ' αυτό τον τρόπο!

  Κι ένας ιερωμένος , που τέλος πάντων η λέξη δυστυχώς δεν του πρέπει και δεν του ταιριάζει , να στάζει χολή και να κάνει αντιπολίτευση για τις διαφορές του με την κυβέρνηση , τιμωρία Θεού για τον άθεο πρωθυπουργό! Αλήθεια θέλω να γελάσω!   Και πάλι τονίζω δεν έχει να κάνει με καμιά πολιτική παράταξη όσον με αφορά.  Ποια τιμωρία θεού Κύριε; Ο εδώ Πρόεδρος χώρας να σας ενημερώσω ότι είναι Χριστιανός Καθολικός, κι όμως οι πλημμύρες δεν λείπουν όταν ανεβαίνει η στάθμη των ποταμών! Ή μήπως φταίει το γεγονός πως είναι Καθολικός κι όχι Ορθόδοξος;

Ντροπή και αίσχος στον καθένα που βγάζει κακία κι εκδίκηση για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους τούτη την ώρα. Ντροπή κι αίσχος για τους ψηφοθήρες. Ντροπή κι αίσχος για όλους αυτούς που βρήκαν την ώρα να κάνουν "πολιτική" με κάθε μέσο που διαθέτουν .

  Χαμηλώστε τα κεφάλια Κύριοι και Κυρίες.  Η καταστροφή και ο θάνατος δεν έχουν πολιτική παράταξη, ούτε θρησκεία, κι ας μην σας αρέσει να το ακούτε. Από το Βούδα ως τον Χριστό, από τον Μωάμεθ ως την Κάλι , όποια θρησκεία ή είδος λατρείας κι αν επιλέξετε , παγανιστική ή μη, ο θάνατος το ίδιο χρώμα έχει αγαπητέ Αρχιμανδρίτη , αγαπητά Πολιτικά πρόσωπα της χώρας μας. Ο οποίος μια μέρα θα χτυπήσει την πόρτα όλων μας και δεν θα ρωτήσει κανέναν.

Ντροπή σας λοιπόν! Αρκετά! Φτάνει!

Πάει καιρός...

  Πάει καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά, πάει καιρός από τότε που έχω πραγματικά να ασχοληθώ με το μπλογκ μου... Πάει καιρός από τότε άρχισα να βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια αυτές τις πανέμορφες μεσαιωνικές πόλεις με τις υπέροχες πόρτες γεμάτες ιστορία και κλασσική ομορφιά. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Πάει καιρός από τότε που κάποιο χέρι τις έκοψε, τις σκάλισε , τις γυάλισε... Αλλά παραμένουν υπέροχες , μαγευτικές με κομμάτια ψυχής , γεμάτες ζωή κουβαλώντας μια ιστορία που πολύ θα ήθελα να γνωρίζω για την καθεμιά ξεχωριστά...

Υ.Γ. Το "maison de the" με το όνομα Αγάπη, το βρήκα καθώς περπατούσα στην παλιά πόλη Le Puy En Velay

'Αγαπητέ... Κύριε...'

Αγαπητέ Κύριε Ξεφτ-φίλη

 Μόλις ενημέρωσα τη φαιά ουσία του μικροσκοπικού μου εγκεφάλου με τις αρχές του  Κώδικα Δημοκρατικού Ανθρωπισμού , σε ότι αφορά τα ελληνικά σχολεία και τα παιδιά μας.

 Οιμέ αλί και τρις αλί! Πάμε λοιπόν!

1. Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: Διαφορετικό αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο.   

Φυσικά και θα ήταν μια πολύ όμορφη πραγματικότητα αν όλα τα παιδιά είχαν την ιδέα του 'ίσου προς ίσο' , αυτό όμως να το πείτε στους γονείς Έλληνες και αλλοδαπούς, γιατί η χειρουργική επέμβαση δυστυχώς ή ευτυχώς , λαμβάνει μέρος στο σπίτι! 
 Σαφώς και τα παιδιά του καθενός είναι βασιλόπουλα και πριγκίπισσες, εσείς για τη δική σας μητέρα τι ήσασταν; αναρωτιέμαι... 

 2. Στο σχολείο (ο όρος περιλαμβάνει και την προσχολική αγωγή) πηγαίνουμε επειδή το σχολείο είναι σαν δεύτερο σπίτι μας. Εκεί συναντάμε πολλά άλλα παιδιά και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί και να κάνουμε πράγματα μαζί που είναι ευχάριστα και χρήσιμα για όλους και δεν ενοχλούν κανέναν.   

  Όλα καλά εδώ, εύχομαι να μπορούσε να γίνει αυτό ακριβώς! Αλλά που είστε... να φροντίσετε και για τα διαλλείματα.. γιατί μάλλον πλανάστε πλάνην οικτράν! 

 3. Στο σχολείο δεν πάμε για επίδειξη, αλλά για γνώση και χαρακτήρα. Για να μάθουμε πράγματα και τρόπους και να γίνουμε άνθρωποι καλοί κι αγαπητοί. Για να γίνει κάθε παιδί ένας ξεχωριστός άνθρωπος για τους άλλους.  

  Πολύ καλό για να είναι αληθινό! Δεν πάμε για επίδειξη λοιπόν. Οι επιδειξεις αγαπητέ , συμβαίνουν , από έναν καλό βαθμό, από το ακριβό υπόδημα ή ρούχο, και από την ανάλογη έπαρση ή όχι που έχει κάθε παιδί για την οικονομική του κατάσταση ή το μαθησιακό του. Συμπέρασμα: βαλτώσαμε πριν πατήσουμε στο έλος! Η μήπως θέλετε να μας πείτε να μην παίρνει τα εύσημα ένας καλό μαθητής ή ένα παιδί που προσπαθεί;;;; Να εύχεστε να γίνουν καλοί άνθρωποι! Μόνο που αυτή την ευχή ακριβώς εμείς οι γονείς την έχουμε δώσει πριν από εσάς!!! Δεν σας περιμέναμε βλέπετε , μας συγχωρείτε! 

4. "Είναι ντροπή και γελοίο να κάνεις επίδειξη ότι έχεις χρήματα και πράγματα, όταν άλλα παιδάκια στερούνται και υποφέρουν. Και είναι τιμή και ωραίο να νοιάζεσαι για τον άλλον και να τον βοηθάς όπως μπορείς."   

Ναι, εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας, είναι ντροπή! Να φέρετε λοιπόν πίσω τις ποδιές εφόσον είστε τόσο καλοί και πρακτική. Α και να χρησιμοποιείτε και τη θρησκευτική φράση 'ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον έναν' . 
Βέβαια τώρα θεωρώ πως μας μειώνεται ιδιαίτερα Αγαπητέ Κύριε.. έχω μια απορία... Εσείς όλοι οι κάτοικοι του ελληνικού κοινοβουλίου γιατί δεν κάνετε κάτι για τα παιδάκι που στερούνται τροφής , ρούχων, σχολικών ειδών;;;;;;;;;;;;
Γιατί εμείς κύριε Ξεφτ-φίλη πάλι δεν σας περιμέναμε να μας διδάξετε τους κανόνες σας!!!! Σας προλάβαμε και πάλι φροντίζοντας ήδη οικογενείες και παιδιά των σχολειών μας που είναι σε πραγματικά δεινή οικονομική κατάσταση! Όποτε για κοιτάξτε .. ερχόμαστε από την γωνία και βρήκαμε την Αγωνία ... σας;;;;;

 5. Το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι μας. Το αγαπάμε και το φροντίζουμε από κάθε άποψη   

Συμφωνώ!!! Αλλά ΠΡΩΤΑ εσείς οι 'καλοί άνθρωποι' της βουλής , να αγαπάτε και να φροντίζετε την  ΧΩΡΑ ΜΑΣ και τα ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ και το ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ!!!! 
Καλή η καρέκλα κύριε Ξεφτ-φίλη πολύ καλή!!!! Αλλά όπως έλεγε και η Σμυρνιά γιαγιά μου, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους!!!! 
Λυπάμε!!! Νουθετήστε πρώτα τους ευατούς σας εκεί μέσα γιατί είστε το χείριστο παράδειγμα για τα ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!!! Όλοι σας , δίχως εξαίρεση !!! Και αφού το πράξετε να ζητάτε υπογεγραμμένους όρκους από γονείς και μαθητές!!! 

Και επειδή το επίπεδο είναι στο δάπεδο, ας γίνω κι έγω ένα με αυτό , μήπως και καταλάβετε τι λέμε εδώ!!! Αι σιχτίρ όλοι σας αγαπητοί !!! 

Τελικά...

 Τελικά εμείς Οι Έλληνες, ραγιάδες στον τόπο μας. Το ιερό "προσκύνημα" που πρέπει να αποδίδουμε σε καθημερινή βάση στον κάθε "αφέντη", υπάρχει πάντα στην ιστορία μας.
  Τελικά εμείς Οι Έλληνες, ένα κοπάδι που το έστελναν πάντα από τη Σκύλα στη Χάρυβδη, ένα κοπάδι χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, ένα κοπάδι που βίαια ακολουθεί τα "θέλω" των αφεντάδων.
  Τελικά εμείς Οι Έλληνες, με τα ελάχιστα δικαιώματα μέσα στον ίδιο μας τον τόπο, εξακολουθούμε να κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι.
  Τελικά εμείς Οι Έλληνες, οι φραπεδοπότες, ο ξένοιαστος λαός με τη μακρά ιστορία σε εθνικά 'εγκλήματα' και ξένους αφέντες, αποδεικνύουμε γι άλλη μια φορά την "ευελιξία" μας.
  Τελικά εμείς Οι Έλληνες , ανήκουμε στα αιλουροειδή, έχοντας ερπετά κι αετούς σαν δυνάστες του είδους μας, να μας δείχνουν τον δρόμο για μια αμβροσία κι ένα νέκταρ που μόνο Θεϊκό δεν είναι πια.
  Τελικά εμείς Οι Έλληνες, ένας περήφανος αρχαίος λαός, που μόνο κατά την αρχαιότητά μας κυβερνήθηκαμε από Έλληνες, αφυπνισμένα κοιμώμενοι γέρνουμε το κεφάλι στη μοίρας μας.
  Τελικά εμείς Οι Έλληνες, υποκύπτουμε στου ζυγούς και τους ζυγούς δεν λύνουμε, αιώνιοι εραστές της τσέπης μας χάνουμε το τάλαντο της ζωής κερδίζοντας αυτό του "θανάτου".
  Τελικά εμείς Οι Έλληνες, είμαστε Έλληνες;

Κι όμως υπάρχει

  Όσο μεγάλωνα , ένιωθα να μου κλέβουν τα όνειρα... Ένιωθα να σπάει αυτός ο 'μαγικός κόσμος' , ο τόσο καλοδουλεμένος, σαν κρυστάλλακι-κρυσταλλάκι από το πολύτιμο παραμύθι μου.
Όσο μεγάλωνα μάθαινα, πως η ιδέα των Χριστουγέννων και του Άγιου Βασίλη είναι κάτι ουτοπικό.
Πως είναι μια απλά μια ιδέα . Μια ιδέα που προσπαθούμε κάθε χρόνο να την στολίσουμε στα σπίτια μας , στους δρόμους μας , στους κήπους μας στις βεράντες μας, ίσως για να την πιστέψουμε λιγάκι παραπάνω. Ίσως γιατί τελικά κάποια παραμύθια είναι τόσο όμορφα...

  Τώρα πια, που μεγάλωσα αρκετά, έχοντας φτάσει στα 41 μου χρόνια, ξέρω καλά πως κάποια παραμύθια , περιέχουν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Κι αυτές οι αλήθειες είναι που εύχομαι ολόψυχα να κρατηθούν από όλους μας. Οι κλισέ φράσεις ότι 'θυμόμαστε τα πάντα τις ημέρες των γιορτών' είναι αληθινές.

  Υπάρχει όμως και μια αλήθεια γι αυτόν που όλοι αγαπάμε και που πιστέψαμε κάποτε πως μας έφερνε τα δώρα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Η αλήθεια του Αγίου Βασίλη , έτσι όπως την βιώνω εγώ. Υπάρχει παντού, ακριβώς επειδή ζει μέσα στον καθέναν από εμάς!
  Υπάρχει ακριβώς γιατί ο καθένας από εμάς είναι ένας Άγιος Βασίλης. Γιατί η αγάπη που δίνουμε στους ανθρώπους γύρω μας, δεν έχει χρόνους κι εποχές. Γιατί το δώρο που θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας, ότι κι αν είναι αυτό, το κάνουμε με πολύ αγάπη κι είναι διπλό και τριπλό. Ακριβώς επειδή δεν είναι κάτι υλικό μόνο.

  Γιατί το χαμόγελο των παιδιών μας , όλων των παιδιών του κόσμου , είναι το πιο πολύτιμο.. Είναι αυτό που κάνει τα φωτάκια στο δέντρο πιο λαμπερά. Είναι αυτό που κάνει κάθε καρδιά να νιώθει την μεγαλύτερη ζεστασιά.

  Η ευτυχία είναι ένας 'Αγιος Βασίλης , το γέλιο  και η χαρά επίσης.. Και τελικά για όλους μας υπάρχει ένας Άγιος Βασίλης , ακόμη κι αν δεν τον περιμένουμε κι αν έχουμε παραιτηθεί της ιδέας...

  Δώστε από αυτό που μπορείτε ,κι από αυτό που δεν μπορείτε, ξέρετε εσείς...
Έτσι , γιατί ο Άγιος Βασίλης υπάρχει!

Ένα; Ή απλά εγώ κι εσύ;